Χάρις στην αύξηση της τιμής του χαλκού, η οικονομία της Ζάμπια εισήλθε σε φάση ανάπτυξης. Το κατά κεφαλή ΑΕΠ αυξήθηκε πέρυσι κατά 4%. Aλλά, λόγω του φορολογικού συστήματος, το μεγαλύτερο μέρος των κερδών από τον χαλκό εισπράττεται από τις ξένες εταιρείες στις οποίες ανήκουν τα ορυχεία.
Οι κάτοικοι της Ζάμπια παραμένουν στο φτωχότερο δισεκατομμύριο του πλανήτη, την κατηγορία εκείνη που ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών υποσχέθηκε ότι θα είναι στο επίκεντρο των αναπτυξιακών προσπαθειών για το 2008.
Η Παγκόσμια Τράπεζα αύξησε πρόσφατα την εκτίμησή της για τον αριθμό των φτωχών από 1 σε 1,4 δισεκατομμύριο ανθρώπους. Οπως ανακοίνωσε, είχε υπερτιμήσει το κατά κεφαλή εισόδημα των Κινέζων και των Ινδών. Μετά τη «διόρθωση» στην οποία προέβη, ο αριθμός των φτωχών Κινέζων και Ινδών υπερβαίνει τώρα κατά πολύ τον αριθμό των φτωχών Αφρικανών. Βέβαια τα εισοδήματα των πρώτων αυξάνονται πολύ πιο γρήγορα από εκείνα των δεύτερων. Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε ένα φτωχό ασιατικό νοικοκυριό και σε ένα εξίσου φτωχό αφρικανικό νοικοκυριό είναι η ελπίδα. Κάτι που δεν αφορά κατ' ανάγκη τους σημερινούς ενήλικες, αφορά όμως τα παιδιά τους.
Η ελπίδα καθιστά ευκολότερη την ανοχή της φτώχειας. Οι γονείς είναι διατεθειμένοι να κάνουν θυσίες αν είναι σίγουροι ότι τα παιδιά τους έχουν μέλλον. Η μεγάλη ευθύνη λοιπόν της διεθνούς κοινότητας είναι να προσφέρει ελπίδα στις περιοχές που λείπει. Ο στόχος των Ηνωμένων Εθνών δεν πρέπει να είναι να βοηθήσει τους φτωχούς στις ταχέως αναπτυσσόμενες χώρες: πρέπει να επικεντρώσει την προσπάθειά του στις 60 χώρες -οι περισσότερες από τις οποίες βρίσκονται στην Αφρική- που είναι φτωχές και γνωρίζουν βραδεία ανάπτυξη.
Ενα άλλο πρόβλημα με τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας είναι ότι στερούνται στρατηγικής. Το μόνο φάρμακο που περιέχουν είναι η αύξηση της βοήθειας. Αυτό δεν είναι κακό, αλλά δεν φτάνει. Πρέπει να ληφθούν μέτρα σε ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση, τη γεωργία, την ασφάλεια και το εμπόριο.
Τώρα που οι συνομιλίες της Ντόχα έχουν καταρρεύσει, υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση για το άνοιγμα του διεθνούς εμπορίου στις φτωχές χώρες;
Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είναι μια καλή ευκαιρία για τη διεθνή κοινότητα να αναλάβει πρωτοβουλία, παρατηρεί ο Πολ Κόλιερ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και συγγραφέας του βιβλίου «Το φτωχότερο ένα δισεκατομμύριο: γιατί οι πιο φτωχές χώρες αποτυγχάνουν και τι μπορεί να γίνει γι'αυτό».
Πηγή: International Herald Tribune, ΑΠΕ-ΑΠΕ
