Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δώδεκα χρόνια είναι οι Συντηρητικοί στην εξουσία. Από τον απρόσεκτο Ντέιβιντ Κάμερον, που έβαλε τη χώρα στην περιπέτεια του Brexit, στην άτολμη ή μετρημένη Τερέζα Μέι, στον Μπόρις Τζόνσον και τη Λιζ Τρας, μόνο η τελευταία, η wannabe Θάτσερ, κατάφερε να γίνει ανέκδοτο, κακό ανέκδοτο, προφίλ και ανφάς. Σε 44 μέρες.
Πρέπει να ανατρέξεις στον 19ο αιώνα για να βρεις τόσο βραχεία παραμονή στην Ντάουνινγκ Στριτ. Και πάλι, όμως, μεγαλύτερης διάρκειας, σχεδόν τριπλάσια, που διακόπηκε από πνευμονία. Ο Τζορτζ Κάνιγκ -σκοντάψαμε σε γνωστή φυσιογνωμία, του αφιερώσαμε έναν δρόμο, έναν ανδριάντα και μία πλατεία, για τη συμβολή στην εθνική ανεξαρτησία και στην οικονομική κακοδαιμονία- πέρασε στην Ιστορία.
Ο Μπόρις, ο πρίγκιπας της ανεμελιάς, ο εραστής της εύκολης ζωής, ανέδειξε τη σημασία του να είναι κανείς εκκεντρικός. Η Τρας είναι ερασιτέχνης κωμικός. Το πολιτικό θέαμα, όμως, ήταν ενοχλητικό και ο χλευασμός το μικρότερο κακό. Εντάξει, ξεκίνησε την πρωθυπουργία της με πολλές προκλήσεις: Brexit, πληθωρισμός, ενεργειακή κρίση, πόλεμος στην Ουκρανία και το εκλογικό σώμα εναντίον της. Ξεκίνησε την πρωθυπουργία της και με έναν θάνατο. Της βασίλισσας.
Είναι μια απλή σύμπτωση. Τι σύμπτωση, όμως, αλήθεια! Τέσσερις αρχηγοί και μία κηδεία. Το 2022 η ίδια η ύπαρξη του Ηνωμένου Βασιλείου απειλείται, καθώς η Σκωτία πιέζει για νέο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της. Το οικονομικό μοντέλο του Ηνωμένου Βασιλείου δεν αισθάνεται πολύ καλά και η χώρα, εκτός Ε.Ε., ακόμη τον ρόλο της αναζητά. Σε αυτό το περιβάλλον, δεν είναι περίεργη η αποκαθήλωση μετά γελοιοποίησης. Το ενδιαφέρον δεν είναι η παραίτηση, αλλά η ανάληψη, το ότι ένα κόμμα εξουσίας στην πάλαι ποτέ κυρίαρχη των κυμάτων δεν ήταν σε θέση να βρει έναν στοιχειωδώς σοβαρό.
Εκτός αν η πολιτική απλώς ακολουθεί τον οικονομικό κύκλο, οπότε τα περί καταλληλότητας μύθος.
