Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν δραπετεύεις από τον θάνατο. Κοινή γαρ η τύχη. Όλοι στο έλεός της, ελαφριοί σαν πούπουλο, ανυπεράσπιστοι στο εκκρεμές ενός πελώριου ρολογιού.
Δεν δραπετεύεις από τον θάνατο, τρέχεις προς τη ζωή. Με ό,τι έχεις, με ό,τι μπορείς. Τρέχεις προς τη ζωή, με πολλές αναποδιές κι άλλες τόσες καλές στιγμές. Άλλωστε, από τύχη ζεις. Η τύχη παίζει ρόλο στη δημιουργία του καρκίνου. Στα τυχαία λάθη που συμβαίνουν κατά τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων, όπου το γενετικό υλικό αναπαράγεται για να φτιαχτούν τα νέα κύτταρα, φαίνεται να οφείλεται το 40% των καρκίνων, σύμφωνα με τους συγγραφείς σχετικού άρθρου στο περιοδικό Science.
Τύχη τυφλή, με τη στατιστική σε επιφυλακή. Μια αστραπή. Πώς κάνει ένας άνθρωπος τη διαδρομή, απ’ όταν κεραυνοβοληθεί;
Ανθρώπινα, κι αυτό τα εμπεριέχει όλα. Με φόβο, με αμφιβολία, με δύναμη, με ρωγμές, με ησυχία. Το πανύψηλο αγόρι, που είχε βαρύ αγώι, το έκανε με το δικό του τρόπο. Δεν μίλησε επί δύο χρόνια για την εχθρική επικράτεια του καρκίνου, ενός σπάνιου τύπου. Δεν ενέδωσε στον πειρασμό να γίνει εγωκεντρικός ή αυτοαναφορικός. Έμεινε μάχιμος για τις ιδέες του, στην πολιτική σκληρός. Τυχερός. Ναι, τυχερός.
«Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ότι ακόμα και τώρα, ήμουν ένας τυχερός άνθρωπος». Για την οικογένεια που δημιούργησε, γιατί ανέβηκε στο βάθρο πολλές φορές, γιατί τίμησε το εθνόσημο, γιατί έζησε χαρές, αγάπη και αναγνώριση. Σαρκικές αλήθειες.
Υψηλές. Όσο το μπόι του. Από κει και πάνω ξεκινάει το ανάστημα. Στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα, μάθημα και παρηγοριά. Μια κλοτσιά. Η προδοσία του σώματος και η τελευταία έξοδος δεν είναι η περιούσια ουσία. Αλλού η αξία. Την ξέρετε. «Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε».
Μια αλυσίδα αποτυπωμάτων, μια αλυσίδα αντοχής. Για τον επόμενο, για την επόμενη, για να σωθεί έστω ένα παιδί. Απλά κι ανθρώπινα. Γήινα πρόσημα.
