Καθώς η Γκαμπριέλα Μάρτενσον ετοιμαζόταν για τη γέννηση του πρώτου παιδιού της, κατέληξε στην απόφαση: δεν θα έλεγε στο παιδί ότι είναι κορίτσι ή αγόρι και θα απέφευγε να συζητήσει για το φύλο του εκτός του στενού κύκλου της οικογένειας και των φίλων της. «Ήθελα να είναι αυτό που ήθελε να είναι. Δεν ήθελα να αποφασίσω εγώ για αυτό» λέει η Μάρτενσον, οπυ ήταν 30 ετών και ζούσε στη Στοκχόλμη, όταν έφερε στον κόσμο το πρώτο παιδί της.
Ως παιδί η ίδια μεγάλωσε με στερεότυπα για τα δύο φύλα. Είχε πολλά αντικείμενα σε χρώμα ροζ και φορούσε συνέχεια φορέματα. Αλλά στην εφηβεία της ανάκαλυψε τον φεμινισμό, όπως λέει, και άρχισε να αμφισβητεί τις νόρμες. Έτσι όταν έγινε μητέρα, αποφάσισε να αγοράσει στο παιδί της μία ευρεία γκάμα ρούχων και δώρων, από τρένα έως κούκλες, προσφέροντάς του την επιλογή να χρησιμοποιήσει αυτά που θέλει.
Ήλπιζε ότι με τον τρόπο αυτό θα ένιωθε το παιδί πιο άνετα να εξερευνήσει διάφορα χόμπι, δεν θα περιοριζόταν στην κατεύθυνση των σπουδών και της επαγγελματικής δραστηριότητας, αφού δεν θα ακολουθούσε πιστά τα στερεότυπα για τις δραστηριότητες που «ταιριάζουν» στο ένα ή στο άλλο φύλο. Παράλληλα πίστευε ότι θα του έδινε μία ευκαιρία να αλλάξει πιο εύκολα φύλο, εάν αυτό που αναγραφόταν στο πιστοποιητικό γέννησης, δεν ήταν αυτό που αισθανόταν ή εάν ήθελαν να δηλώσουν binary.
Επανέλαβε την ίδια προσέγγιση και με τα άλλα δύο παιδιά της. Στη Σουηδία τα τρία παιδιά της Γκαμπριέλα Μάρτενσον έχουν την ελεύθερη επιλογή να ντύνονται όπως θέλουν και να επιλέγουν τις δραστηριότητες που επιθυμούν. Σε άλλες χώρες αυτό είναι πιο δύσκολο. Ωστόσο και στο Βερολίνο της Γερμανίας η τάση αυτή φαίνεται να κερδίζει έδαφος, σύμφωνα με ρεπορτάζ του BBC. Yπήρχαν τέτοιες προσεγγίσεις ήδη από τη δεκαετία του 1980, αλλά παρέμειναν και κατά τις δεκαετίες του 1990 και του 2000 εν πολλοίς στο περιθώριο.
Πλέον οι συζητήσεις γύρω από την ταυτότητα φύλου και την καπίεση με βάση το φύλο έχουν γίνει πολύ πιο συχνές στα μίντια και στην κοινωνία και αρκετοί ανακαλύπτουν πως υπάρχουν εναλλακτικοί τρόπο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Υπάρχει ωστόσο και η κριτική εκείνων που σημειώνουν ότι έχουμε φτάσει από το ένα άκρο της απόρριψης του διαφορετικού στο άλλο άκρο της άρνησης ότι υπάρχουν δύο ξεχωριστά φύλα και κατά συνέπεια ότι υπάρχουν έμφυλες διακρίσεις ή έμφυλη βία. Τα πάντα είναι θέμα ισορροπίας, τονίζουν. Αρκετοί επισημαίνουν την ανάγκη για διαχωρισμό της έννοιας του βιολογικού και του κοινωνικού φύλου, όπως επίσης και για σαφή διάκριση ανάμεσα στην ταυτότητα φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
