Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ένας γεωμέτρης μπορεί να μιλήσει για τη γοητεία των γραμμών. Ένας πολιτικός μπορεί να μιλά με τις ώρες για κόκκινες γραμμές, που έχουν πολλές φορές την αξία μιας γραμμής χαραγμένης στην άμμο.
Παλιά ιστορία οι κόκκινες γραμμές, που χρησιμοποιούνται για να υποδηλώσουν το έσχατο όριο μιας υποχώρησης. Κατά μία εκδοχή στο έτη φωτός μακρινό 168 π.Χ. ο Γάιος Πόπλιος Λάινας, απεσταλμένος της Ρώμης, πήγε στον Αντίοχο Δ’, τον επονομαζόμενο και «Επιφανή», ηγεμόνα των Σελευκιδών, για να τον προειδοποιήσει να ακυρώσει την επίθεσή του στην Αλεξάνδρεια. Όταν ο Αντίοχος προσπάθησε να κερδίσει χρόνο, ο Πόπλιος χάραξε μια γραμμή στο χώμα ζητώντας του να αποφασίσει τη φιλία ή την έχθρα της Ρώμης. Ο Αντίοχος, Επιφανής ήταν, δεν ήταν παντοδύναμος και υπέκυψε.
Κατά μία άλλη εκδοχή, στη Μάχη της Μπαλακλάβα, νότια της Σεβαστούπολης, το 1854, κατά τον Κριμαϊκό Πόλεμο, οι άνδρες με τα κόκκινα χιτώνια του σκωτσέζικου 93ου Συντάγματος Πεζικού και μια δύναμη Βασιλικών Πεζοναυτών (και Οθωμανών στρατιωτών, που το έβαλαν στα πόδια) υπό τη διοίκηση του σερ Κόλιν Κάμπελ, αναχαίτισαν μία επίθεση Ρώσων Ουσάρων. Ο ανταποκριτής των «Times», Ουίλιαμ Ράσελ, έγραψε «Τίποτα δεν μπορούσες να δεις μεταξύ των επιτιθέμενων Ρώσων και της Μπαλακλάβα παρά μόνο τη λεπτή κόκκινη γραμμή του 93ου με το ατσάλι στις κάννες των τυφεκίων».
«Μα δεν βρέθηκε ούτε ένας να δειλιάσει;/Όχι κι ας το 'ξερε ο στρατιώτης/Πως κάποιος λαθεμένα το 'χε ζυγιάσει», ο Τέννυσον στο ποίημα «Η επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας» ωραία τα είχε ταιριάξει και ο κινηματογράφος και η μουσική βιομηχανία πάτησαν στους στίχους και έβγαλαν μετάξι.
Ανεξαρτήτως του ποιος τράβηξε πρώτος τις γραμμές, λεπτές ή παχυλές, όλα παίζονται στο πόσο είναι ανθεκτικές. Αυτό το ξέρουν καλά οι ηρωικώς ανθιστάμενοι, γιατί οι κατά φαντασίαν περισσότερο τις χρησιμοποιούν για να προϊδεάζουν για την επόμενη υποχώρηση. Σε κάμποσα πεδία. Οι πολλοί μένουν με την αγωνία.
