Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο ένοικος του Κρεμλίνου πάλι απειλεί. Η Δύση θα «παγώσει όπως η ουρά του λύκου σε ένα διάσημο ρωσικό παραμύθι». Κάπως έτσι το παραμύθι επιστρέφει στις ρίζες του: στη δύναμη που ασκεί στον ενήλικο ψυχισμό.
Στο Ρώσικο παραμύθι, η αλεπού κι ο λύκος πάνε για ψάρεμα. Είναι προφανές ότι ο Βλαδίμηρος-αφηγητής επιλέγει και τον ρόλο. Είναι η αλεπού. Ο λύκος είναι στην άλλη πλευρά του χωριού, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Ας μείνουμε στην αλεπού. Την βρίσκει ακίνητη στο χιόνι ένας παππούς, που ψάρεψε από την παγωμένη λίμνη και κίνησε για το καλύβι.
Δεν άντεξε το κρύο. Δεν θα πάει χαμένη, όμως. Θα τη δώσω στην κυρά μου, η γούνα της ρούβλια θα μας φέρει, σκέφτηκε ο γέρος και τη φόρτωσε στο έλκηθρο μαζί με τα ψάρια. Μα, η αλεπού δεν ήταν ψόφια. Άρχισε να πετάει ένα-ένα τα ψάρια στον δρόμο κι όταν τελείωσαν, πήδηξε κι η ίδια, για να απολαύσει στην παγωνιά τέτοια ψαριά, 158 δισ. ευρώ από τα ορυκτά καύσιμα.
Εμφανίζεται ένας πεινασμένος λύκος. «Και γιατί να σου προσφέρω; Να πας να ψαρέψεις. Άνοιξε μια τρύπα στη λίμνη και χώσε μέσα την ουρά».
Ο λύκος μες στη χαρά. «Πρέπει να έχω πιάσει πάρα πολλά ψάρια για να μην μπορώ να τραβήξω την ουρά μου έξω». Ακούνητο τον βρήκαν οι γυναίκες την αυγή και έβγαλαν όλη τους την οργή για ό,τι το καλοκαίρι είχε κάνει. Μάταια προσπαθούσε ο λύκος να τους ξεφύγει. Έφαγε πολλές ξυλιές με τους κόπανους, ώσπου δεν άντεξε άλλο και πετάχτηκε μακριά. Χωρίς την ουρά.
Από τότε, οι λύκοι σταμάτησαν να ψαρεύουν με τις ουρές. Στα παραμύθια αυτά, γιατί στα γεωπολιτικά συχνά με τις ουρές επιχειρούνται οι αλλαγές.
Τι λένε οι παραμυθάδες, πουαγαπούν πολύ τα ζώα, ιδίως τα πράσινα άλογα; Ποιους θα πάρει η μπάλα και πώς θα πάει η καλάδα;
