Της Μαρίας Ιωαννίδου
Chief Business Development Officer (CBDO) της Dimand
Είμαι σίγουρη ότι όσοι με γνωρίζουν θα έχουν ήδη απορήσει με τον τίτλο, δεδομένου ότι έχω 3 γιους, και ουδέποτε θα κληθώ να μεγαλώσω κορίτσια. Και θα ευχαριστήσω την καλή μου τύχη για αυτό. Θα δυσκολευόμουν πολύ να αποφασίσω πως πραγματικά πρέπει να μεγαλώσει ένα κορίτσι στις μέρες μας. Ποια είναι τα σημαντικότερα skills που πρέπει να του διδάξεις. Ποιες αρχές να του εμφυσήσεις.
Παλαιότερα ήταν τα γαλλικά, το πιάνο και το κέντημα. Το βλέμμα χαμηλά και όχι πολλές συζητήσεις.
Στη συνέχεια, ήταν η γραφομηχανή και οι ξένες γλώσσες. Μια απασχόληση που αρμόζει σε σοβαρή δεσποινίδα, χωρίς πολλές φιλοδοξίες και απαιτήσεις.
Μετά σπουδές και δυνατότητα καριέρας, χωρίς όμως ιδιαίτερες προοπτικές, με σπάνιες εξαιρέσεις.
Στην εποχή μου ήταν όλα μαζί. Γαλλικά, πιάνο, ξένες γλώσσες και αριστεία στο σχολείο. Ως πρότυπο το excellence να είσαι καλύτερη σε όλα. Γρήγορη, έξυπνη, ετοιμόλογη και αποφασιστική.
Οπλιστήκαμε με όλα τα skills για να μπούμε στην μάχη.
Αρκετές από εμάς μπήκαμε. Κάποιες επιζήσαμε, ακόμα λιγότερες προχωρήσαμε. Με πολύ μεγάλες προσπάθειες, με αγώνα, με προσωπικές θυσίες. Με ανύπαρκτο προσωπικό χρόνο, με μεγάλες απουσίες από την ζωή των παιδιών μας και των συντρόφων μας, με εντάσεις, με μικρές νίκες, με μεγάλες ενίοτε ήττες.
Για να αντιληφθούμε ότι στον κόσμο αυτό, όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί
στην αγαπημένη μου σειρά Madame Secretary:
«Τhere is plenty of room for mediocre men in the world but no room for mediocre women».
Για να βλέπουμε γυναίκες με οργανωτικές, εκτελεστικές αλλά και επικοινωνιακές ικανότητες, να παραγκωνίζονται από μετριότητες που φοβούνται να αναμετρηθούν με τις ανασφάλειές τους.
Με ρώτησε πρόσφατα μία φίλη γεμάτη απορία «μα γιατί τώρα τελευταία τόση συζήτηση γύρω από τις γυναίκες και το discrimination, δεν υπήρχε παλιότερα;».
Το σκέφτηκα αρκετά.
Γιατί τώρα είμαστε πολλές. Γιατί τώρα διεκδικούμε ρόλους και θέσεις. Γιατί μέχρι πριν 10 χρόνια μία θέση διευθύντριας σε κατάστημα τραπέζης ή μιας διεύθυνσης σε εταιρεία μας έφτανε. Το θεωρούσαμε μεγάλο επίτευγμα.
Τώρα όμως; Τώρα διεκδικούμε τη θέση μας στο τραπέζι «των αντρών» θέλουμε να γίνουμε CEOs, Managing Directors, μέλη ΔΣ. Τώρα θέλουμε να πάμε παραπάνω. Το δουλέψαμε. Το αξίζουμε.
Και αυτή δυστυχώς είναι η στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι αυτά τα κριτήρια τελικά. Ότι δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος ή η καλύτερη. Ότι ίσως να είναι καλύτερο να μην είσαι δυναμική, αποφασιστική και φιλόδοξη…. Ίσως να πας πιο ψηλά όντας ακίνδυνη.
Πώς θα μεγάλωνα λοιπόν τα κορίτσια μου;
Σαν λοκατζήδες; Με την μέγιστη δυνατή εκπαίδευση για να ανταπεξέλθουν στα πάντα; Να μην φοβούνται ποτέ τίποτα και κανέναν; Να είναι αυτάρκεις και ανεξάρτητες; Με πολλές πιθανότητες να φάνε μεγάλες απογοητεύσεις στη ζωή τους;
Και να απορριφθούν ακριβώς για αυτά τους τα χαρακτηριστικά; (τα οποία γνωρίζουμε όλοι ότι είναι προαπαιτούμενα για έναν άντρα στην ίδια πορεία καριέρας).
Ή πιο συντηρητικά και προστατευτικά; Καλό πτυχίο, καλό μεταπτυχιακό, entry level position, προοπτικές και φιλοδοξίες μετρημένες και προσγειωμένες, χαμηλό προφίλ ακίνδυνο. Μία καλή οικογένεια, χρόνο για παιδιά για τον εαυτό της.
Λίγες απογοητεύσεις και ό,τι παραπάνω έρθει να είναι ένα bonus.
Ωστόσο, το πιο σοβαρό για μένα είναι το πώς θα μεγαλώσω τα αγόρια μου, ώστε να αντιμετωπίσουν με σεβασμό, αξιοκρατία και ανοιχτό μυαλό όλες τις γυναίκες που πάσχισαν τόσο πολύ όσο η μητέρα τους, η θεία τους, οι φίλες και γνωστές της, να κάνουν αυτό, το τόσο που κατάφερε η καθεμία.
Δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες...
