Του Βασίλη Αγγελόπουλου
v.aggelopoulos@naftemporiki.gr
Πρόκειται για το κατάντημα της ελληνικής εργατικής νομοθεσίας, όπου όλοι ανεξαιρέτως οι υπουργοί Εργασίας στα χρόνια των μνημονίων, φέρουν ευθύνη. Είναι αδιανόητο, εμείς που θέλουμε να καμαρώνουμε ότι ανήκουμε «στη Δύση», να ανεχόμαστε το 2022 να απολύονται εργαζόμενες, επειδή «τόλμησαν» να γίνουν μητέρες. Αυτή η δυνατότητα, που παρέχεται ουσιαστικά από την ίδια την νομοθεσία, στην κατάχρησή της φυσικά, αποτελεί μαύρη κηλίδα στο πολιτικό βιογραφικό, του Χατζηδάκη, του Βρούτση, αλλά και των προκατόχων τους, δηλαδή της Αχτσιόγλου, του Κατρούγκαλου και όλων των υπολοίπων.
Η είδηση αναδείχτηκε προ ημερών από την Ομοσπονδία των Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών (ΟΙΕΛΕ). Δασκάλα, εργαζόμενη σε πασίγνωστο ιδιωτικό σχολείο, απολύθηκε την 1η Αυγούστου. Το γεγονός ότι η απόλυση εν μέσω θέρους, ασφαλώς και γέννησε ερωτηματικά. Η απάντηση όμως δόθηκε από το γεγονός ότι η συγκεκριμένη εργαζόμενη μόλις μία ημέρα νωρίτερα, είχε συμπληρώσει 18 μήνες από την γέννηση του παιδιού της! Σημασία στην λεπτομέρεια: Η εν λόγω εργαζόμενη κατάφερε να γίνει μητέρα μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης. Προσπάθειες που η επιχείρηση από την οποία απολύθηκε, τις γνώριζε. Με εντελώς κυνικό τρόπο όμως, επέλεξε να την απολύσει.
Προφανώς η απόλυση δεν σχετίζεται με την επαγγελματική επάρκεια της εν λόγω δασκάλας – μητέρας. Άλλωστε εργαζόταν στην συγκεκριμένη επιχείρηση (δεν τολμούμε να πούμε σχολείο, είναι όρος που στηρίζεται σε εντελώς διαφορετικά, ανθρώπινα χαρακτηριστικά), επί σειρά ετών και είχε κριθεί για την επάρκειά της. Απέκτησε όμως ένα βασικό μειονέκτημα: Τώρα πια, έχει παιδί!
Εάν η Πολιτεία και εν προκειμένω τα υπουργεία Εργασίας και Παιδείας, δεν παρέμβουν σε αυτή τη λογική – κάτεργο, τότε τέτοια φαινόμενα θα λάβουν μορφή επιδημίας. Είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να μπει, εδώ και τώρα, ένα τέλος σε αυτά τα φαινόμενα εργασιακής ζούγκλας.
Πώς αλήθεια, θα στηριχθεί η ελληνική οικογένεια, πώς θα αντιμετωπιστεί το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που βιώνει η χώρα, όταν υπάρχουν τέτοιες απαράδεκτες πρακτικές.
Η μάχη στους χώρους εργασίας, μοιάζει χαμένη. Ολοένα και πληθαίνουν οι καταγγελίες στα δημοσιογραφικά γραφεία για ανάλογες συμπεριφορές. Εδώ όμως, έχουμε κάτι εντελώς ξεχωριστό. Εδώ έχουμε μια απόλυση, που σύμφωνα με το «γράμμα του νόμου» είναι απολύτως σύννομη! Ακραία, αλλά σύννομη.
Ασφαλώς και αν η υπόθεση πάρει την δικαστική οδό, η θιγόμενη πρώην εργαζόμενη – νυν μητέρα, μπορεί να δικαιωθεί. Οι πιθανότητες ίσως να είναι με το μέρος της. Αλλά, γιατί θα πρέπει να περάσει μια τέτοια περιπέτεια, που μπορεί να διαρκέσει αρκετά χρόνια, για να δικαιωθεί; Μπορούμε να αναλογιστούμε ποια είναι έξοδα που θα κληθεί η συγκεκριμένη μητέρα να επωμιστεί, για να καταφέρει να φτάσει στην ανάκληση της απόλυσής της;
Μια τροποποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας θα ήταν αρκετή.
Εκτός και εάν οι σημερινοί Κυβερνώντες διακατέχονται από την αντίληψη περί «πατριαρχικής οικογένειας». Δηλαδή, η γυναίκα στο σπίτι, να μεγαλώνει τα παιδιά και ο άντρας στη δουλειά, να φέρνει ένα πιάτο φαΐ για όλους. Η σιωπή τους απέναντι σε τέτοια φαινόμενα εργοδοτικής αυθαιρεσίας, εκτός από «ηχηρή» είναι και «ένοχη»…
