The N Society

Τoυ Χρήστου Χριστοδούλου
Πτέραρχος, επίτιμος Α/ΓΕΕΘΑ

Μετά την παραφιλολογία που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα τα 4-5 τελευταία χρόνια γύρω από το ερώτημα εάν η Τουρκία θα πάρει ή δεν θα πάρει τα F-35, φτάσαμε πλέον να μαδάμε τη μαργαρίτα εάν θα πάρει ή όχι και τα F-16. Σε ό,τι αφορά το πρώτο ερώτημα, τοποθετήθηκα στην πρώτη μου επικοινωνία ως Α/ΓΕΑ με τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους στο ΥΠΕΘΑ τον Οκτώβριο 2017 με τη φράση: «Δεν με απασχολεί το F-35 αφού δεν θα το πάρουν, αλλά και αν τελικά τα πάρουν ο αριθμός δεν θα είναι αυτός που καθορίστηκε στην αρχική συμφωνία. Το βάρος σήμερα δίνεται στη μάζα των μαχητικών της Τουρκίας που είναι τα F-16, όπου εκεί όμως έχουμε και θα έχουμε μεγάλη ποιοτική υπεροχή». Τη θέση μου αυτή εξήγησα και ανέλυσα αργότερα σε σχετικό άρθρο στις 11/5/21. 

Τις ημέρες όμως αυτές, ενώ ο κόσμος καίγεται, η ακρίβεια καλπάζει, στην Ευρώπη καταρρέουν οι κυβερνήσεις η μία μετά την άλλη, ο «σιβηρικός χειμώνας» έρχεται και ας έχουμε τώρα καύσωνα, ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζει με απρόβλεπτες πλέον συνέπειες γι’ αυτούς που επιβάλλουν κυρώσεις, αλλά τελικά στρέφονται σε βάρος τους, και με τα δεινά που έρχονται σύντομα στην οικονομία, βλέπουμε παράλληλα έναν καταιγισμό δηλώσεων, τόσο εντός της χώρας όσο και από διάφορους φορείς στο εξωτερικό, κυρίως στις ΗΠΑ, που αφορούν την αναβάθμιση των 80 μαχητικών Α/Φ F-16 της Τουρκίας σε επίπεδο VIPER, καθώς και την προμήθεια ακόμη 40 νέων Α/Φ του ιδίου τύπου.

Για να μην κουράζονται λοιπόν οι διάφοροι «αναλυτές», τοποθετούμαι απλά και ευθέως λέγοντάς τους ότι και η αναβάθμιση των 80 Α/Φ και η νέα προμήθεια των 40 θα προχωρήσουν και θα υπογραφούν σχετικά σύντομα. Φυσικά και αυτονόητα, ΔΕΝ συντάσσομαι στη ρητορική Τσαβούσογλου και λοιπών αξιωματούχων της Τουρκίας στο θέμα αυτό. Όμως, ότι θα υπάρξουν υποσημειώσεις, «ψιλά γράμματα» κ.λπ. είναι βέβαιο, στοιχεία δυστυχώς που θα αποτελούν το φύλλο συκής γι’ αυτούς που ομιλούν τώρα αρνητικά, αλλά πράττουν διαφορετικά στην προώθηση και εκτέλεση των προγραμμάτων αυτών.

Η βεβαιότητα προκύπτει από την ίδια σκέψη και αφετηρία που έγινε και με το δικό μας πρόγραμμα, αφού το Α/Φ F-16 είναι ο βασικός κορμός και της ΠΑ της Τουρκίας, γεγονός που δεν επιτρέπει την απαξίωσή του, ενώ η όποια σκέψη για αντικατάστασή του σε βάθος έστω και 10ετίας απαιτεί τεράστια ποσά. Τα χρήματα αυτά όπως είναι γνωστό δεν υπάρχουν πουθενά.

Όμως και να ήταν άμεσα διαθέσιμα, δεν υπάρχουν γραμμές παραγωγής μαχητικών Α/Φ με περισσότερα από 120-130 Α/Φ ανά έτος. Οι αριθμοί αυτοί ικανοποιούν οριακά τις τρέχουσες παραγγελίες. Όποιες νέες αγορές γίνονται, δρομολογούνται σε βάθος 7-8 ετών για την πρώτη παραλαβή και σχεδόν σε 20ετία για την ολοκλήρωσή τους για δύο πολεμικές Μοίρες. Σε ό,τι αφορά τις γραμμές παραγωγής Α/Φ που ήδη έχει ολοκληρωθεί η ανάπτυξή τους, οι χρόνοι αυτοί μπορεί να μειωθούν έως 50%-55% αναλόγως των τρεχουσών παραγγελιών.

Έτσι λοιπόν, λόγω της μη επίτευξης του στόχου από πλευράς Τουρκίας, δηλαδή ότι το 2023-25 θα παράγει το δικό της μαχητικό, είναι πλέον αναγκασμένη να επανέλθει στη δική μας λογική και να επιδιώξει ανασυγκρότηση του στόλου των μαχητικών της που είναι το Α/Φ F-16. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από εμάς το ταχύτερο, διότι ξαφνικά και σε καθημερινή βάση βλέπουμε αξιωματούχους να φωτογραφίζονται κάτω, μπροστά ή δίπλα σε ένα F-35, χωρίς πραγματικά να γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, αλλά όμως σαν να είναι βασικοί συνεργάτες και διαφημιστές εταιρειών, χωρίς να έχουν εικόνα για την απέναντι πλευρά.

Δυστυχώς όμως για μια ακόμη φορά χρειάζεται να διευκρινιστεί το αυτονόητο, δηλαδή ότι η προμήθεια οπλικών συστημάτων δεν αποτελεί γεγονός για φιέστες, αλλά μια συνειδητή και διαρκή διαδικασία, που έχει άμεση σχέση με τον σχεδιασμό και τις προτάσεις των Γενικών Επιτελείων, με την επικύρωσή τους από το Συμβούλιο Αρχηγών (ΣΑΓΕ), καθώς και μια σειρά άλλων διεργασιών (ΓΔΑΕΕ, Βουλή, ΚΥΣΕΑ κ.λπ.), λαμβάνοντας υπόψη τις πραγματικές επιχειρησιακές ανάγκες, εξασφαλίζοντας τη διαλειτουργικότητα με τα υφιστάμενα μέσα, δρομολογώντας τις απαιτήσεις σε νέο προσωπικό, τις νέες τεχνολογίες με τις ανάλογες εκπαιδεύσεις και, τέλος, εμπλέκοντας την ελληνική αμυντική βιομηχανία (ΕΑΒΙ), με στόχο την εξασφάλιση πόρων και θέσεων εργασίας.

Ακολούθως, η πολιτική ηγεσία εξασφαλίζει την οικονομική οροφή σύμφωνα με τις δυνατότητες της χώρας και με τους στόχους που έχει θέσει, δηλαδή του επιθυμητού αποτελέσματος στην περίπτωση εμπλοκής των Ενόπλων μας Δυνάμεων.

Τέλος, ακόμη και με ένα μοναδικό προμηθευτή το σωστό είναι η όποια προμήθεια να γίνεται με διαδικασία διαγωνισμού, βάσει της οδηγίας 81/2009 της Ε.Ε., ώστε να εξασφαλίζονται οι δυνατόν καλύτεροι οικονομικοί όροι της προμήθειας.

Εν κατακλείδι η τουρκική ΠΑ ακόμη και με την όποια αναβάθμιση ή και προμήθεια Α/Φ F-16 VIPER, θα παραμείνει κάτω από το επίπεδο της ελληνικής ΠΑ.

Η αλόγιστη και χωρίς σχέδιο προμήθεια οπλικών συστημάτων οδηγεί μεν σε ενθουσιασμό και περηφάνια τις ημέρες των εθνικών εορτών, όμως επιφέρει τεράστιο κόστος στον Έλληνα πολίτη. Αντίθετα, η μελετημένη, με σχέδιο και προοπτική αγορά τους σε βάθος 30, 40, 50 ετών έχει τεράστιο όφελος για την ασφάλεια και την οικονομία της χωράς, χωρίς αυτό να μειώνει τον ενθουσιασμό και την περηφάνια των πολιτών.

ΥΓ1: Προς ενημέρωση όσων αγαπούν τη φωτογραφία, η πρώτη και μοναδική μελέτη σε επίπεδο ΠΑ για το Α/Φ F-35 έγινε τον Σεπτέμβριο 2008 από το ΚΕΑΤ, με επικαιροποίηση τέλος Ιαν. 2017. Το αίτημα προμήθειας Α/Φ F-35 υποβλήθηκε στις 7/2/2017 και η απάντηση για την ένταξή τους στην ΠΑ παραδόθηκε το καλοκαίρι του 2020.