Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Έχει φθάσει ξανά η στιγμή που η αλληλεγγύη ξεφεύγει από την αυτόκλητη ευρωπαϊκή ιδέα και γίνεται επιτακτική ανάγκη, ίσως και μοχλός πίεσης. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί.
Κάποιοι κοινοτικοί αξιωματούχοι υιοθετούν τη ρητορική που είχαν χρησιμοποιήσει για να περιγράψουν τις συστημικές τράπεζες πριν από μία δεκαετία, δηλώνοντας ότι η Γερμανία με την οικονομία της είναι υπερβολικά μεγάλη για να καταρρεύσει. Υποστηρίζουν δε ότι εάν η πανίσχυρη βιομηχανία της χρειαστεί να παλέψει μόνη της με τις μειώσεις του ρωσικού φυσικού αερίου, το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για ολόκληρη την αγορά ενέργειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Μια οικονομική κρίση στη Γερμανία θα είναι κρίση για ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία. Η Ευρώπη είναι το πεπρωμένο μας», ανέφερε ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας, Ρόμπερτ Χάμπεκ. Αναλυτές από διάφορα think tanks έσπευσαν να κάνουν την ερμηνεία: «Αφού ο Βορράς έδειξε αλληλεγγύη απέναντι στην κρίση της πανδημίας, αυτό θα πρέπει να γίνει και αντιστρόφως και επειδή η αρχή της αλληλεγγύης δεν μπορεί να λειτουργήσει από μόνη της, η ιδέα του μηχανισμού αποζημίωσης θα πρέπει να διασφαλίσει την αποφυγή του κινδύνου αποσπασματικότητας και προστατευτισμού στην αγορά ενέργειας».
Και πριν καλά καλά γίνει η όλη ιδέα αντιληπτή, το Βερολίνο, ελλείψει υποδομών για LNG, έσπευσε να αγοράσει φυσικό αέριο στην αγορά spot για αποθήκευση, ανεβάζοντας τις τιμές.
Αναμφισβήτητα, κανένας δεν θα ήθελε να ανοίξουν ξανά οι ρωγμές πυρήνα - περιφέρειας, ειδικά στην προκειμένη συγκυρία. Το χάσμα όμως υπάρχει γιατί κάπου αλλού δεν εφαρμόστηκαν οι αλληλέγγυοι μηχανισμοί και μπήκαν απροσπέλαστες «κόκκινες γραμμές». Και αυτό πληρώνει χρόνια τώρα ο Νότος. Τα νέα εργαλεία της Κομισιόν και της ΕΚΤ είναι εδώ για να βοηθήσουν, αλλά με πολλά κενά και ερωτήματα, την ώρα που οι αποδόσεις και τα spreads της Ιταλίας δοκιμάζουν ξανά τις αντοχές του ευρώ.
