Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Καταδικάστηκε πρωτοδίκως και κατά πλειοψηφία για τους βιασμούς σε βάρος δύο 17χρονων το 2015. Δεν του δόθηκε κανένα ελαφρυντικό. Η ποινή του έλαβε ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι την εκδίκαση της έφεσης -σε εύλογο χρόνο;- με την επιβολή περιοριστικών όρων και χρηματικής εγγύησης. Η Εισαγγελία Εφετών ζητεί τα πρακτικά, για να μελετήσει το ενδεχόμενο έφεσης. Αυτά είναι τα γεγονότα και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Από κει και πέρα, τα ερωτήματα και οι αντιδράσεις πάνε σφαίρα.
Έχει ξαναγίνει; Να καταδικάζεσαι -πρωτοδίκως- για δύο βιασμούς και να κοιμάσαι στο σπίτι σου; Για δύο δεν γνωρίζω, αλλά στον Σεπτέμβριο του 2017 γυρίζω. Σε μια δίκη κεκλεισμένων των θυρών στη Λάρισα, στρατιωτικός καταδικάστηκε σε κάθειρξη 12 ετών με αναστολή για την πράξη του βιασμού της κόρης του κατ’ εξακολούθηση. Κυκλοφορούσε ελεύθερος έως και την εκδίκαση της υπόθεσης το 2019 από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο, που τον έκρινε αθώο, λόγω αμφιβολιών κατά πλειοψηφία των τεσσάρων ενόρκων.
Συμβαίνει, δηλαδή, γιατί η κάθε περίπτωση με βάση εξατομικευμένα κριτήρια (προσωπικότητα του κατηγορουμένου, συνθήκες τέλεσης του εγκλήματος κ.λπ.) έχει από το δικαστήριο αξιολογηθεί; Συμβαίνει, δηλαδή, είτε είσαι εργοδηγός ή βασιλέας, ζητιάνος ή μέγας και τρανός, γιατί ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας (άρθρο 497 παράγραφος 8) είναι τυφλός;
Μπείτε σε ένα βαγόνι του μετρό και πείτε το αυτό. Ο κόσμος δεν είναι απαραίτητα κακός, ούτε με τα προβεβλημένα πρόσωπα εμμονικός. Έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη του στη σταθερά της θεσμικής γεωμετρίας. Έχει θυμό και αμφιβολία, γιατί δεν είναι μία πεπερασμένη ακολουθία, συνεχίζονται και συνεχίζονται τα ψηφία. Μετρήστε μόνο μέσα σε έναν μήνα πόσοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Δεν μιλάμε για το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» που θέλει να υποκαταστήσει τη Δικαιοσύνη, αλλά για ένα αίσθημα ασυμμετρίας σε ένα σύμπαν που καμώνεται πως δεν ξέρει την απορία. Θα είναι εύκολο για κάποιο θύμα βίας να κάνει καταγγελία;
