Το βιβλίο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» του Βαγγέλη Γιαννίση κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Ένας τοξικοεξαρτημένος βρίσκεται σταυρωμένος σε ένα δάσος. Ένας εισοδηματίας δολοφονείται βίαια στο διαμέρισμά του. Άγνωστοι πυροβολούν έναν Ολλανδό, σε μια γειτονιά της Αθήνας. Ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται από το σπίτι του. Μια φωτιά σε ένα δώμα, αποκαλύπτει ένα πτώμα δεμένο στο κρεβάτι. Πέντε εγκλήματα και πέντε αξιωματικοί της αστυνομίας με έναν και μοναδικό στόχο: Να τα εξιχνιάσουν.
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης συνεργάζεται στενά με τους αξιωματικούς του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας για να παρουσιάσει πέντε αληθινές ιστορίες βγαλμένες από τα αρχεία του Ανθρωποκτονιών. Ειδεχθή εγκλήματα ζωντανεύουν στα μάτια του αναγνώστη, σε ένα ταξίδι στα άδυτα πέντε υποθέσεων που συγκλόνισαν τη χώρα.
«Το Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας στεγάζεται στον ενδέκατο όροφο του κτιρίου της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής. Κανείς, ωστόσο, από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ δεν το αποκαλεί με την επίσημη ονομασία του· για όλους είναι το Ανθρωποκτονιών και Απαγωγών, ή, πολύ απλά, σκέτο Ανθρωποκτονιών. Γείτονές του το Τμήμα Ληστειών και η Δίωξη Ναρκωτικών. Θα έλεγε κανείς πως ο ενδέκατος δικαίως έχει κερδίσει το παρατσούκλι του: όροφος των σκληρών.
Βγαίνοντας από το ασανσέρ, κατευθύνεσαι δεξιά. Αστυνομικοί σχηματίζουν πηγαδάκι γύρω από ένα παλιό, άχρηστο πια, καρτοτηλέφωνο στη γωνία. Συζητούν ζωηρά. Νεύματα. Φωνές. Ένα γέλιο. Ο καπνός να σχηματίζει μια ανεμόσκαλα που φτάνει στο ταβάνι. Ο ήχος των βημάτων είναι αδιάκοπος. Εδώ δεν υπάρχουν κηφήνες. Το Ανθρωποκτονιών βρίσκεται σε συνεχή κίνηση και η ζωή στην κυψέλη του αντιδιαστέλλεται με το αντικείμενο που ερευνά: τον θάνατο. Ήδη προτού περάσεις στον χώρο υποδοχής, αντιλαμβάνεσαι πως η αύρα αλλάζει εκεί μέσα. Αν το κτίριο με το οποίο γειτονεύει η ΓΑΔΑ, το Θέμιδος Μέλαθρον, ο Άρειος Πάγος, είναι το μέγαρο της Δικαιοσύνης, ο χώρος που βρίσκεται πίσω από την ορθογώνια πλαστική ταμπέλα με την επιγραφή ΤΜΗΜΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΤΑ ΖΩΗΣ αποτελεί τον ναό της Νέμεσης. Στην υποδοχή έρχεσαι αντιμέτωπος με τη ζωντανή ιστορία του εγκλήματος στη χώρα. Οι τοίχοι καλύπτονται από κορνιζαρισμένες φωτογραφίες σχετικές με τις πιο γνωστές εξιχνιασμένες ανθρωποκτονίες της Ελλάδας. Η σύλληψη του Δαγκλή και του Βακρινού. Ο Παναγιώτης Φραντζής σιδεροδέσμιος. Ο παιδοκτόνος Μανώλης Δουρής. Η σύλληψη του Πίτερ Σέντομ. Η εταιρεία δολοφόνων. Τα όπλα των Γερμανών Ντουφτ και Μπασενάουερ, που τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1969 δολοφόνησαν έξι ανθρώπους. Και από κοντά τα θύματα. Η οδοντίατρος Γιόλα Βαγενά, η οποία δολοφονήθηκε από τον Ματθαίο Μονσελά. Η ανθρωποκτονία του Αθανασόπουλου, από το μακρινό 1931. Μπροστά, η –πάντα– ανοιχτή πόρτα του προϊσταμένου. Στα δεξιά, κατά μήκος της αριστερής πλευράς του διαδρόμου, βρίσκονται τα πέντε γραφεία των αξιωματικών οι οποίοι σχηματίζουν τις ομάδες έρευνας, και στο βάθος του δύο αίθουσες· η μια εξοπλισμένη με σταθερούς υπολογιστές, η άλλη λιτά εξοπλισμένη. Τέσσερις τοίχοι, μία πόρτα, ένα τραπέζι και τρεις καρέκλες. Η αίθουσα όπου εξετάζονται οι ύποπτοι».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
