Οι «Πυραμίδες» του Ανδρέα Φλουράκη κυκλοφορούν από την Κάπα Εκδοτική.
«Συνήθισα. Συνήθισα να ζω στο διαμέρισμα. Κι όταν η ζωή γύρισε στους κανονικούς της ρυθμούς, μπερδεύτηκα. Κανονικά πρέπει να είμαι χαρούμενος. Άνοιξαν τα καφέ, άνοιξαν τα μαγαζιά. Μπορώ να πάω όπου θέλω τώρα. Αλλά εγώ δεν έχω κέφι να βγω έξω απ’ το σπίτι. Δεν θέλω να ξαναβγώ. Ποτέ. Εδώ μέσα τα έχω όλα. Ίντερνετ. Το ίντερνετ είναι ένα παράθυρο στον κόσμο. Όχι. Είναι εκατομμύρια παράθυρα. Μπορώ ν’ αγοράσω ονλάιν ό,τι θέλω, μπορώ να δω ονλάιν τα πάντα. Κι όταν κουραστούν τα μάτια μου, πάω για περπάτημα. Όχι έξω, έχω διάδρομο. Τι να βγω έξω; Γιατί να βγω έξω; Αφού έχω τα πάντα εδώ μέσα».
Η μοναξιά του εγκλεισμού που βιώνουμε καλύπτεται από προσχήματα «φιλίας» και επικοινωνίας, η οποία επιτυγχάνεται με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο άνθρωπος βιώνει σήμερα μια παρωδία του επικείμενου τέλους σε διάφορα επίπεδα, σαν να προσπαθεί λίγο περισσότερο από παλιά να φτιάξει τον μύθο του, να στήσει μια μνημειώδη υπόμνηση της παρουσίας και του περάσματός του από τον κόσμο αυτόν. Οι «Πυραμίδες» του Ανδρέα Φλουράκη, τίτλος εμπνευσμένος από τα γνωστά μυθικά ταφικά μνημεία, περιλαμβάνουν δέκα μοναχικές, ευσύνοπτες αφηγήσεις, στις οποίες μπορεί να εντοπίσει κανείς μια απομόνωση υπαρξιακή πλάι στον θάνατο ως φυσική συνέχεια της ζωής και στη ζωή ως φυσική συνέχεια του θανάτου. Δέκα άνθρωποι μιλούν για τη ζωή τους μέσα στην πρωτόγνωρη κατάσταση του εγκλεισμού, αφήνοντας να διαφανούν στοιχεία όπως η έξαρση της βίας και των ανισοτήτων, η παντοδυναμία των ψηφιακών μέσων, η απειλή της δημοκρατίας, καλώντας όλους να προβληματιστούν και να αναγνωρίσουν τα νέα δεδομένα μιας νέας πραγματικότητας.
Το Επίμετρο υπογράφει η Ελένη Κουτσιλαίου –εκεί διαβάζουμε: «Με μια αιφνιδιαστική κειμενική κατάθεση επανέρχεται ο Ανδρέας Φλουράκης εν μέσω της συνταρακτικής πανδημικής συγκυρίας που πλήττει την ανθρωπότητα. Το ακραίο της συνθήκης που επιλέγει δεν είναι η πανδημία, αλλά η χρονική μετεωρότητά της –γράφει κατά τη διάρκεια του πρώτου σοκαριστικού εγκλεισμού μας, μετά από ανάθεση του Θεάτρου Τέχνης-, και παραδίδει το κείμενό του χωρίς να γνωρίζει την έκβασή της. Συμπορεύεται χρονικά και ψηλαφεί τη ζοφερή πραγματικότητα ως συγγραφέας, ενώ παράλληλα τη ζει ως ανθρώπινο ον.
Μας παραδίδει, λοιπόν, δέκα μοναχικές, ευσύνοπτες αφηγήσεις εν καιρώ εγκλεισμού, […] Ο συγγραφέας αγαπά τα κείμενα-καταλύτες που πυροδοτούν μια φαινομενικά απλή συνθήκη: δέκα άνθρωποι μιλούν για τη ζωή τους μέσα στην πρωτόγνωρη κατάσταση του εγκλεισμού. Ο Φλουράκης δημιουργεί ένα σχεδόν κρυπτογραφικό κείμενο, που αναζητά από τον αναγνώστη/θεατή την εύρεση του κώδικα που θα το ξεκλειδώσει. Λειτουργεί δηλαδή σαν μια άλλη στήλη της Ροζέττας, όπου ο συγγραφέας χαράζει πάνω στο κείμενό του σαν ευλαβικός μύστης ιερογυφικά ετερόκλητων γραφών, που τίποτα δεν δείχνει να τις συνδέει, μέχρι να αποκαλυφθεί ότι αυτές οι κρυπτικές γραφές του συνομολογούν και συναντιούνται σε κοινό τόπο».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
