Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]

Η νέα θεατρική παράσταση της πρωτοποριακής σκηνοθέτριας Γεωργίας Ανδρέου, «Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου», μας καλεί να καταρρίψουμε την προκατάληψη της ευτυχίας και παρουσιάζεται για τέσσερις παραστάσεις από τις 15 έως τις  23 Ιουνίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9 μ.μ., στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο (πλατεία Ομονοίας 18, Αθήνα).

Μετά από την επιτυχημένη μέταλ παράσταση «Λέσχη Γονεοκτόνων» του Ambrose Bierce (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2019), η Γεωργία Ανδρέου συνεχίζει τις ευφάνταστες και ευρηματικές της δουλειές, εμπνεόμενη αυτή τη φορά από το ομώνυμο βιβλίο του Πωλ Βατζλάβικ, ένα χιουμοριστικό και σοβαρότατο εγχειρίδιο της «δυστυχίας» που έγινε γρήγορα μπεστ σέλερ σε χώρες του εξωτερικού, όπως η Γαλλία και η Ιταλία.

Πώς φτιάχνεται η δυστυχία; 13 πρακτικά μαθήματα «παραδίδονται» από τους ηθοποιούς Αλεξάνδρα Ζώη, Μάνο Ζούρα, Πάνο Κορογιαννάκη, Θωμά Σιέκα και Αντώνη Φλώρο.

Θέλεις να είσαι δυστυχισμένος; Μέσα από μαγικές σφαίρες, χειρομαντεία, ταρώ, ζώδια, καφεμαντεία… ο θεατής ετοιμάζεται να κατακτήσει τους μηχανισμούς και τα μυστικά για μια υπέροχα δυστυχισμένη ζωή.

Με την ψυχή της παράστασης, Γεωργία Ανδρέου, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε.

«Βγαίνοντας κανείς από τα χρόνια του εγκλεισμού και της “αρρώστιας”, το πρώτο που θέλει να κάνει είναι να ουρλιάξει. Να φωνάξει δυνατά και να γελάσει με την ψυχή του. Και κάπως έτσι ξεπήδησε η παράσταση, σαν ένας κλαυσίγελος, μια κραυγή γέλιου για όλα αυτά που περνάμε και για όλα όσα ελπίζουμε. Η παράσταση, με κύριο συστατικό το χιούμορ και με μια παρωδιακή διάθεση, υπογραμμίζει τις παγίδες που βάζουμε καθημερινά στον εαυτό μας προκαλώντας μόνοι μας την ίδια μας τη δυστυχία. Με αυτή την έννοια, η παράσταση είναι κυριολεκτικά χειροποίητη όπως και ο καθένας μας φτιάχνει την δυστυχία του μόνος του. Συντίθεται και αποσυντίθεται κάθε φορά από την αρχή, χωρίς να έχει ουσιαστικά αρχή και τέλος, αναμειγνύει διάφορα είδη θεάματος, αλλάζει φόρμα, μορφή και ρυθμό, ηθοποιοί χορεύουν, τραγουδούν, μιλούν με το κοινό. Οι θεατές μπορούν να καθίσουν όποτε και όπου θέλουν, να φύγουν αν το θελήσουν και να συνομιλήσουν με τους ηθοποιούς».

Τι σας ώθησε στην επιλογή του έργου;

«Μετά τη δύσκολη περίοδο που ακολούθησε μια εποχή πανδημίας και οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης, είχα την ανάγκη να μιλήσω για όλα όσα μας πνίγουν, ατομικά και συλλογικά. Ο κόσμος μοιάζει να πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο, ή τουλάχιστον αυτό θα αναρωτιόμασταν αν δεν γνωρίζαμε την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, που είναι γεμάτη από μεγάλες περιόδους δυστυχίας και ανάπαυλες ευτυχίας. Χωμένοι έτσι όπως είμαστε σε μια δυστοπική ατμόσφαιρα, η ανάσα μας συνθλίβεται ανάμεσα σε προσταγές τύπου «πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι», «πρέπει να είμαστε αυθόρμητοι», «πρέπει να κάνουμε το σωστό». Με αυτή τη σκέψη θέλησα να προσφέρω μια εύθυμη εκδοχή του πώς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Και να την παρουσιάσω μέσα από έναν ανεστραμμένο καθρέφτη, όπου αντανακλώνται τα παράδοξα και τα οξύμωρα των συμπεριφορών μας που, στο κυνήγι της ευτυχίας, μάς βυθίζουν σε ακόμα περισσότερη δυστυχία. Και αυτός πιστεύω ότι είναι ο λόγος που καθένας από μας θα βρει ένα δικό του κομμάτι στην παράσταση».

«Το χιούμορ είναι απαραίτητο στη ζωή μας. Τα πάντα μπορούν να μαλακώσουν με ένα χαμόγελο. Αν σταθούμε για λίγο και πάρουμε απόσταση από τα πράγματα, θα γελάσουμε με το πόσο κωμικό είναι να πασχίζουμε για την ευτυχία και, ταυτόχρονα, να προκαλούμε στον εαυτό μας ακόμα περισσότερη δυστυχία. Όσα χτυπήματα κι αν δεχτεί κανείς, πάντα έχει την επιλογή να σηκωθεί και να συνεχίσει. Αυτό νομίζω ότι είναι το μυστικό της ευτυχίας: η επίγνωση, η αποδοχή, η συμπερίληψη. Άλλωστε, αυτό που θυμόμαστε από μια παράσταση είναι η αρχή και το τέλος. Την αρχή μας δεν την επιλέγουμε. Το τέλος μας όμως μπορούμε να το οραματιστούμε. Κι έτσι απομένει να απολαύσουμε την πορεία».

«Η επιλογή των ηθοποιών έγινε με στόχο την επιθυμία μου να προσφέρω βήμα σε νέους καλλιτέχνες. Θέλησα να μεταφέρω μια αισιόδοξη πνοή στα νέα παιδιά που βλέπουν τις ελπίδες και τα όνειρά τους να ματαιώνονται σε αυτές τις δύσκολες, από όλες τις απόψεις, εποχές που διανύουμε στο θέατρο. Όλοι οι ηθοποιοί, εκτός από την Αλεξάνδρα Ζώη που δραστηριοποιείται και στο εξωτερικό, είναι νέα παιδιά που πρόσφατα αποφοίτησαν από τη δραματική σχολή Δήλος της Δήμητρας Χατούπη. Ο Μάνος Ζούρας, ο Πάνος Κορογιαννάκης, ο Θωμάς Σιέκας και ο Αντώνης Φλώρος. Αγαπώ το θέατρο και τους “εργάτες” του θεάτρου κι αυτή την αγάπη θέλω να μεταδώσω στη νέα γενιά. Όπως την πήρα κι εγώ από τους προηγούμενους. Είναι το μέλλον μας και οφείλουμε να το αγκαλιάσουμε, να το φροντίσουμε και να το θρέψουμε».

«Το Κρυπτοθεάτρο είναι ένας μαγικός κόσμος, ένα υβρίδιο πραγματικής, ψηφιακής, εικονικής και επαυξημένης πραγματικότητας. Το πρώτο βήμα είναι να προσφέρουμε στο κοινό μια υβριδική θεατρική παραγωγή με παρουσία στο φυσικό και ψηφιακό σύμπαν, σε τεχνολογία συστοιχίας αλυσίδων (blockchain) και NFTs. Η υπό διερεύνηση εξέλιξή του είναι η παρουσία του θεάτρου στον υβριδικό κόσμο του Μετασύμπαντος, έναν χώρο όπου πραγματικότητα και φαντασία συγχωνεύονται».

Ταυτότητα  παράστασης

Κωμωδία βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Πωλ Βατζλάβικ (Εκδ. Αλήστου Μνήμης)
Μεταφράση: Αντώνης Γκίκας
Διασκευή – σκηνοθεσία: Γεωργία Ανδρέου
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Κώστας Δημουλέας
Κοστούμια Βασίλης Μπαρμπαρίγος
Κίνηση: Ζέφη Μπαρτζώκα
Φωτισμοί: Βασιλική Γώγου
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Λέπουρης
Video trailer: Ακριβή Κόλλια
Γραφιστικός σχεδιασμός: Ερρίκος Ανδρέου
Επικοινωνία: Δέσποινα Ερρίκου, Ράνια Παπαδοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Ράνια Παπαδοπούλου
Παραγωγή: Abirato σε συμπαραγωγή με τις Blue Rosebud Productions και Loxodox Theatre Group

Ηθοποιοί: Αλεξάνδρα Ζώη, Μάνος Ζούρας, Πάνος Κορογιαννάκης, Θωμάς Σιέκας, Αντώνης Φλώρος.

Παραστάσεις

Τετάρτη και Πέμπτη στις 9 μ.μ.
Διάρκεια παραστάσεων: 15 – 23 Ιουνίου 2022
Πρεμιέρα: 15 Ιουνίου 2022