Αποτελεί ένα από τους μεγάλους γρίφους της παλαιοντολογίας και οι επιστήμονες αναζητούν εναγωνίως την απάντηση. Οι δεινόσαυροι ήταν ψυχρόαιμα ή θερμόαιμα ζώα; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα φωτίσει μια σειρά από κομβικά ζητήματα για την παρουσία των επί περίπου 200 εκατ. έτη κυρίαρχων του πλανήτη. Ζητήματα όπως ο μεταβολισμός τους, ο ρυθμός ανάπτυξης τους και γενικότερα η εξελικτική τους πορεία.
Οι μελέτες γύρω από αυτό το ζήτημα διαδέχονται η μια την άλλη με αντικρουόμενα αποτελέσματα. Άλλες υποδεικνύουν την ψυχρόαιμη εκδοχή και άλλες την θερμόαιμη. Μια πρόσφατη μελέτη Αμερικανών επιστημόνων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι δεινόσαυροι δεν ήταν ούτε θερμόαιμα αλλά ούτε και ψυχρόαιμα όντα αλλά ήταν… μεσόθερμα. Ήταν δηλαδή όντα με μοναδικά χαρακτηριστικά στο ζωϊκό βασίλειο όσον αφορά τον ρυθμό ανάπτυξης και τον μεταβολισμό.
Με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Nature» επιστήμονες του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech) υποστηρίζουν ότι οι δεινόσαυροι είχαν διαφορετικό ρυθμό ανάπτυξης και μεταβολισμό ανάλογα με το είδος. Οι ερευνητές αναφέρουν ότι οι μεγάλοι φυτοφάγοι δεινόσαυροι όπως οι Τρικεράπτορες και οι Στεγόσαυροι ήταν πιθανότατα ψυχρόαιμοι ενώ θηρευτές όπως ο βελοσιράπτορας και φυσικά ο βασιλιάς των δεινοσαύρων ο Τυραννόσαυρος ρεξ ήταν θερμόαιμοι.
Όμως οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι υπήρχε μια ακόμη κατηγορία δεινοσαύρων τους οποίους ονομάζουν «καυτόθερμους». Τέτοιοι δεινόσαυροι ήταν σύμφωνα με τους τους ερευνητές οι γιγάντιοι φυτοφάγοι δεινόσαυροι όπως ο Αργεντινόσαυρος που είχε μήκος 40, ύψος άνω των 20 μέτρων και βάρος 100 τόνων. «Αυτοί οι δεινόσαυροι χρειάζονταν τεράστιες ποσότητες τροφής για να τροφοδοτήσουν το μεταβολικό τους σύστημα και διέθεταν εξαιρετικά λειτουργικό πεπτικό σύστημα» αναφέρει η Τζασμίνα Γουάιζμαν, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.
Τα αποτελέσματα της μελέτης μπορούν ανάμεσα στα άλλα να βοηθήσουν στην μελέτη των πιθανών μεταβολών που μπορεί να υπάρξουν στους οργανισμούς των ζώων στη κλιματική αλλαγή. «Βιώνουμε την έκτη μαζική εξόντωση της ζωής στον πλανήτη. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε το πώς η φυσιολογία των ζώων, αυτών που υπάρχουν σήμερα αλλά και των εξαφανισμένων, θα ανταποκριθεί στη κλιματική αλλαγή έτσι ώστε το παρελθόν να μας δώσει πληροφορίες για τη τωρινή βιοποικιλότητα στον πλανήτη αλλά και τις αποφάσεις κα δράσεις που πρέπει να πάρουμε στο μέλλον για τη διατήρηση αυτής της βιοποικιλότητας» λέει η Γουάιζμαν.
