Του Μιχάλη Ψύλου
[email protected]
Δεν αποτελεί έκπληξη: H ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν αλλάζει τις αμερικανικές στρατηγικές προτεραιότητες. Στην περιοδεία του στην Ασία, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν φρόντισε να δείξει ότι η Κίνα είναι ο πρώτος και μεγάλος αντίπαλος. Η πραγματική προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών.
Εδώ και αρκετό καιρό η Ουάσιγκτον παρακολουθεί τον Ινδο-Ειρηνικό με αυξανόμενο ενδιαφέρον ,με στόχο να ενισχύσει την αντι-κινεζική συμμαχία της στην περιοχή.Το πραγματικό γεωπολιτικό, στρατηγικό και οικονομικό παιχνίδι της επόμενης δεκαετίας θα παιχτεί εκεί και όχι στην Ευρώπη, παρά τις επεκτατικές φιλοδοξίες της Ρωσίας του Πούτιν.
Φυσικά και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία πρόσφερε στη Δύση και κυρίως στην Ουάσιγκτον μια νέα ευκαιρία να ενισχύσει τις σχέσεις της και αναζωογονήσει την «εγκεφαλικά νεκρή» -κατά Μακρόν- Ατλαντική Συμμαχία. Η Ουάσιγκτον πέτυχε –με τη βοήθεια του Πούτιν-να πετύχει κάτι που πίεζε εδώ και χρόνια: Τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ να γίνουν περισσότερο «παραγωγοί» των υποδομών ασφαλείας στη Γηραιά ήπειρο και λιγότερο, απλοί «καταναλωτές»! Αυτό δείχνει και η αναμενόμενη ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Αν και επί της ουσίας, δεν είναι και πολύ μεγάλη είδηση καθώς το Ελσίνκι και η Στοκχόλμη μετέχουν εδώ και χρόνια σε κοινά στρατιωτικά γυμνάσια με άλλες χώρες της Συμμαχίας και σε περίπτωση επίθεσης θα μπορούσαν να βασιστούν στην άμεση αλληλεγγύη των ευρωπαίων εταίρων τους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ωφεληθούν όμως από αυτή την εξέλιξη στην Ευρώπη, καθώς θα μπορέσουν να αφιερώσουν λιγότερους πόρους για την άμυνα της Γηραιάς ηπείρου και να εστιάσουν μεγαλύτερη προσοχή στην Ασία. Η προειδοποίηση Μπάιντεν προς το Πεκίνο ότι σε περίπτωση επίθεσης στην Ταϊβάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επέμβουν στρατιωτικά, είναι σαφές μήνυμα. Οσο και αν η αμερικανική διπλωματία έσπευσε να μετριάσει το «βεληνεκές» της δήλωσης, τονίζοντας ότι η πολιτική της Ουάσιγκτον δεν έχει αλλάξει.
Φυσικά, οι συγκρίσεις ανάμεσα στην Ουκρανία και την Ταϊβάν δεν είναι απολύτως σωστές, καθώς πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικά πεδία: Η σκληρή απάντηση της Δύσης στη ρωσική εισβολή όμως, μαζί με τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή το Πεκίνο, θα μπορούσαν να πιέσουν τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζιπινγκ να διατηρήσει το σημερινό status quo και μια πιο συνετή στάση απέναντι στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Σε κάθε περίπτωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρόκειται προς το παρόν να αποσπάσουν την προσοχή τους από τον πόλεμο στην Ευρώπη. Συντηρούν όμως την πίεση στο Πεκίνο, ώστε να μην υποστηρίζει ολόπλευρα τη Μόσχα. Αλλωστε, μια αποδυναμωμένη Ρωσία, θα ήταν πιο εύκολο «θήραμα» στην επεκτατική οικονομική και εμπορική πολιτική του Πεκίνου, μέσω του νέου Δρόμου του Μεταξιού.
