Ο δημοσιογράφος Mikhail Pirogovsky αρθρογραφεί στους Moscow Times και κάνει λόγο για δύο εικόνες που του έχουν εντυπωθεί στο μυαλό κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία.

Η μία είναι οι Ρώσοι που έκαναν πλιάτσικο και που ξαφνιάστηκαν με το θέαμα της Nutella σε σπίτια της Ουκρανίας, την οποία προφανώς αντιλήφθηκαν ως ένδειξη εξωφρενικά υψηλού επιπέδου διαβίωσης, λέει. Η άλλη είναι η τελευταία μέρα του ΙΚΕΑ στη Μόσχα, καταιγισμένη από απελπισμένους Ρώσους πελάτες. Και οι δύο μπορούν να πουν πολλά, αν θυμηθούμε την ύπαρξη τεσσάρων Ρωσιών.

Το «Four Russias» δημιουργήθηκε από τη γεωγράφο Natalya Zubarevich το 2011. Έθεσε την ύπαρξη τεσσάρων διακριτών κοινωνικοοικονομικών τμημάτων: τους δυτικοποιημένους αστικούς ομίλους, τις μεσαίου μεγέθους πόλεις και κωμοπόλεις, όπου το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εργάζεται για το κράτος ή μια μεγάλη βιομηχανική εταιρεία· τα χωριά, τόσο απομακρυσμένα από όλα, που ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι σχεδόν τόσο αληθινός γι' αυτά όσο οι θεοί του Ολύμπου Όλυμπο ήταν για τους Έλληνες βοσκούς· και τις «εθνοτικές δημοκρατίες», οι οποίες, για τους σκοπούς του άρθρου, μπορούν να ενταχθούν στις δύο τελευταίες κατηγορίες.

«Οι εργαζόμενοι φτωχοί»

Το 20%-25% του ρωσικού πληθυσμού μπορεί να περιγραφεί μέσω οικονομικών δεδομένων: χαμηλό επίπεδο διαβίωσης, καμία εξοικονόμηση. Βασίζονται σε καυσόξυλα για να ζεσταθούν. Συχνά εργάζονται, οι «εργαζόμενοι φτωχοί», που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας παρότι έχουν δουλειά. Τα 150 δολάρια ΗΠΑ θεωρούνται ένας αξιοπρεπής μηνιαίος μισθός στις χαμηλές θέσεις. Το προσδόκιμο ζωής και η ηλικία συνταξιοδότησης είναι περίπου τα ίδια για τους Ρώσους άνδρες, επομένως είναι ένας στενός αγώνας μεταξύ θανάτου και μερικών ετών συνταξιοδότησης. Αυτή είναι η Ρωσία πέρα ​​από τις μεγάλες πόλεις, σε τοποθεσίες όπως το Biysk ή το Porkhov. Είναι όλες εκείνες οι πόλεις με χρωματικό συνδυασμό γκρι πάνω σε γκρι και δρόμους σαν να έχουν μόλις βομβαρδιστεί.

Είναι οι νεαροί από αυτά τα μέρη που αποτελούν ένα δυσανάλογο ποσοστό της ρωσικής δύναμης κατά την εισβολή στην Ουκρανία. Σε συνδυασμό με το απλό γεγονός ότι ο πόλεμος γεννά θηριωδία, ειδικά ένας πόλεμος όπως αυτός, είναι περίεργο, διερωτάται, το γεγονός ότι τόσοι πολλοί Ρώσοι στρατιώτες, ειδικά βαθμοφόροι — αλλά και ορισμένοι διοικητές από τον ίδιο κόσμο — έχουν στραφεί σε ανείπωτα εγκλήματα;

Τώρα η Μέση Ρωσία θέλει απλώς να μείνει μόνη. Γι' αυτό οι Ρώσοι έσπευσαν στην ΙΚΕΑ για να αρπάξουν ένα τελευταίο κομμάτι ευημερίας πριν χτυπήσει η οικονομική καταιγίδα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το μάντρα «θα ξεσπάσει σε μερικούς μήνες και όλα θα επιστρέψουν όπως ήταν στις 23 Φεβρουαρίου». Αυτό, συνεχίζει ο Mikhail Pirogovsky, πιστεύει ο πραγματικά πιστεύει ο πυρήνας του ρωσικού πληθυσμού.

Δεν είναι κατά του πολέμου, γιατί δεν έχουν την ενέργεια για μια πολιτική θέση, πολύ λιγότερο για δράση – ακόμη και πριν γίνουν το αντικείμενο της σκληρής δουλειάς του Κρεμλίνου για την εξάλειψη οποιασδήποτε διαφωνίας βάσης. Δεν είναι ούτε επιθετικοί. Και αρνούνται τη φρίκη του πολέμου γιατί η αποδοχή τους θα διέτρεπε τον μικρό άνετο κόσμο που χρειάστηκε τόση δουλειά για να χτιστεί.

Η κακώς υπολογισμένη, αιματηρή γκάφα του Πούτιν βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο. Οι προμήθειες τροφίμων σε εθνικό επίπεδο θα εξαντληθούν έως τον Μάιο-Ιούνιο - όχι τυχαία όταν το Κρεμλίνο ελπίζει να σημειώσει μια νίκη.

Και μετά; Ακόμη και αν υπάρξει κατάπαυση του πυρός - κηρύξτε τη νίκη και επιστρέψτε στο σπίτι - αυτό θα ήταν μόνο η αρχή των προβλημάτων στη Ρωσία. Η Lego εξαφανίζεται, η ΙΚΕΑ δεν δείχνει σημάδια επιστροφής και οι σχολικές εξετάσεις ακυρώνονται λόγω έλλειψης χαρτιού Α4… Όχι, δεν θα υποκινήσουν αυτά την επανάσταση. Ακόμη. Αλλά μόλις υποχωρήσει η πολεμική υστερία, τα ποσοστά αποδοχής του Πούτιν φθάνουν στα χαμηλά επίπεδα του Λουκασένκο.

Αυτό απέχει ακόμα από έναν νέο πρόεδρο, πολύ περισσότερο μια δημοκρατία, για να αρχίσει η εξιλέωση για αυτό που έγινε  στην Ουκρανία. 

naftemporiki.gr