Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Τελευταία παράσταση, την Κυριακή 17 Απριλίου, για το έργο «Πώς Να Νικήσεις Την Μοναξιά» του Νηλ Λαμπιούτ, που παρουσιάζει ο Θεατρικός Οργανισμός «Πρώτες Ύλες», στη σκηνή του Vault Theatre Plus [Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός].
Ερμηνεύουν ο Χρήστος Λύγκας –που επίσης σκηνοθετεί, η Μαρία Μπρανίδου και ο Γεράσιμος Μαύρος.
Η ηθοποιός Μαρία Μπρανίδου μίλησε μαζί μας.
Να ξεκινήσουμε με λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου και τον ρόλο σας; «Τα τρία πρόσωπα του έργου, ένα ζευγάρι παντρεμένο για χρόνια, ο Μπραντ και η Τζόντυ, και ένας παλιός συμμαθητής της γυναίκας, ο Τέιτ, βρίσκονται σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή της ζωής τους. Καλούνται να πάρουν αποφάσεις δύσκολες για τον καθένα. Η Τζόντυ, η ηρωίδα που υποδύομαι, υποφέρει από μια ανίατη ασθένεια σε τελικό πια στάδιο, χωρίς ελπίδα ανάκαμψης. Κουρασμένη από τον σωματικό και ψυχικό πόνο, θέλει να βάλει τέλος στη ζωή της αρνούμενη να ζει για τους άλλους. Αισθάνεται ότι κανένας δεν μπορεί να την καταλάβει, να την νιώσει πραγματικά, να μπει στη θέση της. Παρόλο που ο σύζυγός της την αγαπά και είναι δίπλα της, εκείνη νιώθει στην ουσία μόνη σε όλη αυτή την πορεία. Ανήμπορη να τερματίσει η ίδια τη ζωή της ζητάει βοήθεια από τον Τέιτ, όχι τυχαία όπως αποκαλύπτεται, μιας και στο παρελθόν ο ίδιος είχε “βοηθήσει” ένα συγγενικό του πρόσωπο να φύγει από τη ζωή».
Κατά τη διάρκεια μελέτης του ρόλου σας, βρήκατε σημεία ταύτισης με την Τζόντυ; «Ναι· άλλωστε αν δεν βρεις σημεία ταύτισης με τον ρόλο δεν μπορείς να τον παίξεις, να τον υποστηρίξεις. Στην αρχή των προβών, και παρόλο που μου άρεσε πολύ και το έργο και ο ρόλος, πίστευα ότι εγώ και αυτή η γυναίκα είμαστε πολύ διαφορετικές. Όσο όμως προχωρούσαν οι πρόβες και βάθαινε η δουλειά πάνω στο έργο και τον χαρακτήρα άρχισα σιγά σιγά να την νιώθω, να την καταλαβαίνω -τις αγωνίες, τις ανασφάλειες, τον πόνο, την μοναξιά της. Άρχισα να συμπάσχω μαζί της ακόμα και να τη συγχωρώ για τα λάθη της. Εκεί που ταυτίζομαι περισσότερο είναι στον τρόπο που προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες μέσα της αλλά και με τους άλλους, και στον αγώνα της μέχρι το τέλος να είναι δυνατή, να έχει πίστη -ακόμα και στα δύσκολα- στην ομορφιά της ζωής».
Ποια είναι η δική σας θέση στο θέμα της υποβοηθούμενης ευθανασίας, με το οποίο ασχολείταιτο έργο; «Είναι πολύ δύσκολο να πάρει κανείς θέση σε ένα θέμα τόσο περίπλοκο. Θεωρητικά μπορεί να εκφράζουμε απόψεις αλλά αν καλούμασταν να αποφασίσουμε για πρόσωπα πολύ αγαπημένα μας σίγουρα θα το σκεφτόμασταν, δεν θα ήταν καθόλου εύκολο. Υπό αυτό το πρίσμα καταλαβαίνω τον Μπραντ, τον σύζυγο, που δεν μπορεί να συναινέσει. Η ευθανασία είναι ένα θέμα που αναμοχλεύει βαθιά ηθικά, υπαρξιακά και θεολογικά ζητήματα, πολύ προσωπικά για τον καθένα μας. Έχει το δικαίωμα κανείς όταν η ζωή του είναι συνυφασμένη με τον καθημερινό, αμείωτο πόνο και την έλλειψη κάθε χαράς να δώσει τέλος στη ζωή του ή θα πρέπει να υπομένει στωικά μέχρι το τέλος, εμπιστευόμενος τον Θεό την φύση ή ό,τι πιστεύει ο καθένας; Δεν έχω απάντηση. Άλλωστε και ο συγγραφέας δεν παίρνει θέση, ανοίγει το ερώτημα δίνοντας χώρο στον θεατή να σκεφτεί».
Εκτός από την υποβοηθούμενη ευθανασία ποια άλλα ζητήματα θίγει η παράσταση και πώς συνδέονται με τον τίτλο, «Πώς ΝαΝικήσεις Την Μοναξιά», που επέλεξε για το έργο του ο Νήλ Λαμπιούτ; «Τα θέματα που θίγει η παράσταση είναι πολλά· τα όρια της αγάπης, η εξιλέωση, η ευθύνη, η λήψη σημαντικών αποφάσεων. Οι ήρωες του έργου, βρίσκονται αντιμέτωποι με αποφάσεις που πρέπει να πάρουν μόνοι τους. Ο καθένας, σύμφωνα με το δικό του αξιολογικό σύμπαν, έχει να αναμετρηθεί με το τι θεωρεί σημαντικότερο και, μέσα από μια σειρά εξωτερικών και εσωτερικών συγκρούσεων, καλείται να βρει τη δύναμη να πορευτεί μόνος του. Εδώ έρχεται η σύνδεση με τον τίτλο του έργου. Μόνοι μας αποφασίζουμε για τα σημαντικά ζητούμενα της ζωής. Και μόνοι τους βλέπουμε να πορεύονται στο τέλος οι τρεις χαρακτήρες του έργου, στον δρόμο που έχουν επιλέξει».
Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού, τι σας ρωτούν μετά την παράσταση; «Το κοινό μετά την παράσταση έχει ανάγκη από κουβέντα. Οι περισσότεροι ταυτίζονται περισσότερο ή λιγότερο με όλους τους χαρακτήρες, μιας κι ο καθένας έχει το δίκιο του. Κι αυτό είναι το ωραίο, σε ένα καλογραμμένο έργο. Ο συγγραφέας φωτίζει και τα τρία πρόσωπα χωρίς να καθαγιάζει κανέναν. Όλοι είναι τρωτοί, μόνοι, πληγωμένοι από τις ματαιώσεις της ζωής. Όλοι έχουν ανάγκη να αγαπηθούν, να εξιλεωθούν, να δικαιωθούν. Νομίζω αυτό συγκινεί τους θεατές. Μας ρωτούν για τα κίνητρα των ρόλων μας, για το πόσο συνειδητά ή ασυνείδητα πράττουν. Πολλές φορές νιώθω σαν να γίνομαι ο δικηγόρος του ρόλου μου. Νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ αυτή τη γυναίκα για τις αποφάσεις που παίρνει».
Που θα σας δούμε μετά από αυτή την παράσταση; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; «Δεν γνωρίζω ακόμα τι θα κάνω μετά το πέρας των παραστάσεων. Άλλωστε, για την ώρα είμαι κάτω από την επήρεια αυτού του τόσου δυνατού έργου. Ούτε είμαι της άποψης ότι ο καλλιτέχνης πρέπει απαραίτητα να κάνει την μια δουλειά μετά την άλλη. Χρειάζεται και χρόνος σιωπής, περισυλλογής, έρευνας, μελέτης. Αυτό που συζητάμε είναι να μπορέσουμε από το φθινόπωρο να ξαναπάμε το έργο του Τζόρνταν Τάναχιλ “Κατόπιν εορτής”, ένα έργο που παίχτηκε μόνο για δυο παραστάσεις και διεκόπει λόγω lockdown. Εύχομαι να το επιτρέψουν οι συνθήκες και να γίνει».
Ταυτότητα Παράστασης
Συγγραφέας: Νηλ Λαμπιούτ
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου – Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Χρήστος Λύγκας
Δραματουργική Επιμέλεια: Τόρστεν Ίσραελ
Εικαστικό Περιβάλλον: Γιάννης Μετζικώφ – Πρώτες Ύλες
Μουσική: Γιώργος Κουμεντάκης
Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Τριβουλίδης
Σχεδιασμός φωτισμού: Πρώτες Ύλες
Φωτογραφίες: Νάσια Στουραΐτη
Γραφιστικά: Γιώργος Κτενίδης
Επικοινωνία/ Δημόσιες Σχέσεις: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Θεατρικός Οργανισμός «Πρώτες Ύλες»
Ερμηνεύουν:
Μαρία Μπρανίδου
Χρήστος Λύγκας
Γεράσιμος Μαύρος
