Διάβαζα στην ηλεκτρονική εφημερίδα για την Αθήνα «Ο Μικρός Ρωμηός» ότι το 1882 ακόμη και ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης έπεσε θύμα πρωταπριλιάτικης φάρσας. Η εύθυμη δημοσιογραφική τρόικα -ο γνωστός αστειολόγος Μπάμπης Άννινος, ο Δ. Κορομηλάς και ο Ι. Δαμβέργης- έγραψε ότι ένας απερίσκεπτος Άγγλος τουρίστας, ονόματι Liar, θέλοντας να ανέβει στο αέτωμα του Παρθενώνα, σφηνώθηκε και χρειαζόταν να κατεδαφιστεί ένα μικρό τμήμα του ναού.
Ποιος δεν ήθελε να δει τον εγκλωβισμένο συμπατριώτη του έβδομου κόμη του Έλγιν, που λεηλάτησε τα Γλυπτά; Χιλιάδες Αθηναίοι ανέβηκαν στον βράχο. Ο Τρικούπης δεν πήρε το στρατί, αλλά της αστυνομίας τον διευθυντή, δίχως να πονηρευτεί ότι το όνομα του τουρίστα (Liar = Ψεύτης) πρόδιδε τη φαρσική πίστα.
«Μάθετε λεπτομέρειες, κ. Κοσονάκο, πρέπει να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για την τύχη του ξένου, αλλά κυρίως την ακεραιότητα του μνημείου». Δεν ήμασταν μπροστά, αλλά πάνω κάτω είπε αυτά. Πάει ο αστυνομικός διευθυντής στους δημοσιογράφους. Μόλις τον αντικρίζουν τα ξεφτέρια, ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Δεν ξέρω αν ευθύμησε και ο πρωθυπουργός με το εθιμικό ψέμα, αλλά «Στο κάτω κάτω, τι είναι δα το ψέμα; / Τι άλλο παρά η αλήθεια μασκαρεμένη, / και προκαλώ ιστορικούς, ήρωες, νομικούς, παπάδες / να ιστορήσουν ένα γεγονός χωρίς λίγη μαγιά ψευτιάς» («Δον Ζουάν» του Μπάιρον).
Το ψέμα στέφεται βασιλιάς. Δεν έχουν οι πολιτικοί την αποκλειστικότητα της ψευτιάς, κι ας τους δίνει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του άλλοθι γερό. «Τοις άρχουσιν δη της πόλεως, είπερ και τισίν άλλοις, προσήκει ψεύδεσθαι ή πολεμίων ή πολιτικών ένεκα επ’ ωφελεία της πόλεως». Οι πονηροί, όμως, μένουν στο πρώτο σκέλος, για το δικό τους κι όχι της πολιτείας το καλό.
Η ιστορία του ανθρώπινου γένους αρχίζει μ’ ένα ψέμα, μια εξαπάτηση. Ψέμα; Τι να μας πει της Πρωταπριλιάς το ένα; Τι να σκαρφιστείς, όταν η πραγματικότητα υπερβαίνει την πιο ευφάνταστη ψευδολογία;
Κ.Τ.
