Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη: Άκης Καπράνος
Στις «Σειρήνες» της Ρίτα Μπαγκντάντι, παρακολουθούμε την πορεία μιας all-female metal μπάντας που δρα στα περίχωρα της Βηρυτού. Ο ήχος τους σκληρός, όπως και οι ζωές τους, σε μια χώρα ρημαγμένη. Η μπάντα τους εμφανίζεται σε ένα βρετανικό μουσικό φεστιβάλ. Δεν βρίσκει την απήχηση που περίμεναν.
Το μέλλον της μπάντας, της χώρας και των ονείρων της Λίλας, της frontwoman της μπάντας, είναι αβέβαιο. Η ίδια, παλεύει να αυτοπροσδιοριστεί εντός των συνόρων του Λιβάνου, μιας περιοχής της Μέσης Ανατολής τόσο σύνθετης όσο και ο ψυχισμός κάθε μέλους της μπάντας. Το μεγάλο επίτευγμά της Μπαγκντάντι είναι πως, εμμένοντας στα βλέμματα και τις επιθυμίες αυτών των γυναικών, κατορθώνει να φέρει στην επιφάνεια τον πυρήνα αυτής της ιστορίας, που είναι το πέρασμα στην ενηλικίωση. Η ταυτότητα, ως κατάκτηση – με άλλα λόγια.
«Ίταλο Ντίσκο - Ο αστραφτερός ήχος της δεκαετίας του ’80»
Σε εντελώς (μα εντελώς) αντίθετο ύφος, το «Ίταλο Ντίσκο – Ο αστραφτερός ήχος της δεκαετίας του ’80» του Αλεσάντρο Μελατσίνι είναι αυτό ακριβώς που φαντάζεστε από τον τίτλο του: Ένα πολύχρωμο ιστορικό πορτραίτο για ένα μουσικό ρεύμα που οι κριτικοί σιχάθηκαν αλλά, πώς να το κάνουμε, όρισε μια ολόκληρη δεκαετία καθώς αποτελούσε και μια ξεχωριστή αισθητική πρόταση (στην Ιταλία άλλωστε εδραιώθηκε η αντίληψη του DJ ως δημιουργού). Πρόκειται για συμπαραγωγή του RAI και αυτό είναι κάπως εμφανές από το τηλεοπτικό στήσιμο, αλλά και πάλι, ποιος ιδιώτης θα έβαζε τα λεφτά για να συγκεντρωθεί όλο αυτό το πλούσιο αρχειακό υλικό και να γίνουν αυτές οι συνεντεύξεις; Άλλωστε, το mood εδώ είναι διαρκώς εύθυμο και ρυθμικό, και αυτό περνά εντέλει και στον θεατή: Αυτό εδώ είναι ένα ντοκιμαντέρ που χορεύεται.
Μουσικό φαινόμενο θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς και τους «Αέρα Πατέρα», για πολύ διαφορετικούς αλλά και συγκεκριμένους λόγους: Η μπάντα (μοιάζει περισσότερο με κολλεκτίβα) που εδραιώθηκε στα 90s αντιπροτείνοντας μια καθαρά αναρχική θέση πάνω στη φόρμα και τη σύνθεση, έμοιαζε από πάντα ένα ιδιόμορφο κομβόι μουσικών – με μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Και το ντοκιμαντέρ του Χάρη Ραφτογιάννη «Αεραλάνδη» κατορθώνει να συντονιστεί με το ελευθεριακό πνεύμα του σχήματος, με μια lo-fi γλώσσα εκ της οποίας προκύπτει ένα ακόμα πιο ενδιαφέρον αφήγημα: Τι γίνεται όταν οι μουσικοί που απαρτίζουν το σχήμα απαιτήσουν μια μορφή συνοχής; «Ανεβαίνουμε και δεν ξέρουμε τι θα παίξουμε», παραπονιούνται. Την ίδια στιγμή, οι ηχολήπτες των στούντιο υποφέρουν προσπαθώντας να βάλουν σε τάξη το απόλυτο χάος. Στο βαθύτερο όμως ερώτημα του τι σημαίνει να δημιουργείς (άρα και να υπάρξεις) έξω από κάθε κανόνα, γιατί αυτό αρθρώνεται εδώ, οι Αέρα Πατέρα απαντούν: Δεν υπάρχει δρόμος για την ελευθερία, μιας και η ελευθερία δεν μπορεί παρά να είναι ο δρόμος. Η «Αεραλάνδη», φτιάχνει ένα κινηματογραφικό συντακτικό υπαγορευμένο από τη φιλοσοφία της μπάντας. Από μόνο του αυτό απαιτεί κόπο και προσπάθεια – το ότι το πετυχαίνει, είναι μικρός άθλος.
