Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Αφού δοκιμάστηκε με επιτυχία το 2019, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ off-off Athens στο Επί Κολωνώ, η θεατρική ομάδα Sickoφάντες ξεκίνησε έναν δεύτερο κύκλο παραστάσεων του έργου «Το Ημερολόγιο ενός Αποτυχημένου Συγγραφέα» του Τειρεσία Λυγερού.
Η παράσταση –γεμάτη συμβολισμούς γύρω από το νόημα της ζωής και τις προκλήσεις που καλείται ν’ αντιμετωπίσει ο σύγχρονος άνθρωπος- ανεβαίνει στο θέατρο Δρόμος, σε σκηνοθεσία Ανθούλλη Δημοσθένους την Παρασκευή 11 και την Παρασκευή 18 Μαρτίου, στις 9.15 το βράδυ [Αγίου Μελετίου 25, Κυψέλη].
Ένας συγγραφέας προσπαθεί, μάταια, να ολοκληρώσει το αστυνομικό του μυθιστόρημα. Έγκλειστος και φυλακισμένος σε μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, βιώνει αλλεπάλληλα ψυχικά σκαμπανεβάσματα, σαν μια προσωπικότητα που ζει σε πολλαπλές πραγματικότητες. Ψευδαίσθηση ή αλήθεια, η διαδρομή του σε έναν σκληρό και άδικο κόσμο τον οδηγεί σε μαρτυρικό αδιέξοδο. Η «Ανάστασή» του, η έμπνευση και η δημιουργικότητα παραμένουν ζητούμενα σ’ αυτό τον σύγχρονο κύκλο των παθών.
Ο συγγραφέας αντιμετωπίζει με χιούμορ και κυνισμό όλα τα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά του -εξωτερικά, αλλά και αυτά που ο ίδιος θέτει στον εαυτό του, στην προσπάθεια να ολοκληρώσει το έργο του. Κάνει μια βαθιά ανασκόπηση της ζωής του και την ίδια στιγμή, με δόσεις αυτοσαρκασμού, ασκεί κριτική στην κοινωνία που τον ταλαιπωρεί και τον βασανίζει.
Τελικά, πού ξεκινά και πού τελειώνει κάθε προσωπική αποτυχία και πώς αυτή συνδέεται με τον κόσμο που μας περιβάλλει;
Για να γνωρίσουμε καλύτερα τον ηθοποιό που ερμηνεύει τον συγγραφέα, μιλήσαμε με τον Νεκτάριο Παπαλεξίου.
Από το Πάντειο και το Τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ στη δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη. Πώς προέκυψε αυτή η μετάβαση; «Δεν αισθάνομαι ότι υπήρξε ή προέκυψε κάποια μετάβαση από το Τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ προς τη δραματική σχολή. Αρχικά ήθελα να φύγω από την πόλη μου· το μέσο ήταν το Πανεπιστήμιο. Δεν είχα αποφασίσει με τι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά, ίσως με κάτι που να έχει σχέση με τον πολιτισμό, ωστόσο είχα επιρροές από τα παιδικά μου χρόνια παρακολουθώντας παραστάσεις στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας -απ’ όπου κατάγομαι, το Φεστιβάλ χορού αλλά και μαθήματα πιάνου στο Ωδείο της πόλης. Ίσως βοήθησε και η πλύση εγκεφάλου από την τότε ιδιωτική τηλεόραση με την πλασματική λάμψη της, να οδηγηθώ προς την υποκριτική. Το θέμα είναι ότι το έκανα όταν ένιωσα τη δύναμη να σταθώ επί σκηνής· το άφησα να ωριμάσει, πρώτα, μέσα μου».
Πώς αισθανθήκατε όταν παίξατε τον πρώτο σας ρόλο, απόφοιτος πια; Ήταν όλα όπως τα είχατε φανταστεί ή στην πορεία αναθεωρήσατε πράγματα; «Πρώτη φορά που έπαιξα επαγγελματικά ήταν στο θέατρο Χώρα, το 2002, πρωτοετής τότε στη σχολή, και αυτό το οφείλω στην κα Έλενα Βακαλοπούλου και στην Κωνσταντίνα Μικρούτσικου· αλλά, ξέρετε, δεν έχει να κάνει τόσο με τον ρόλο -αν και βασικός, ούτε με το μεγάλο θέατρο, αλλά περισσότερο με το ότι συνεργάστηκα με δύο σπουδαίες κυρίες που αγαπούσαν τον ηθοποιό… Ακόμα και τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια, αυτό που έχω σε προτεραιότητα είναι να βρίσκομαι σε δουλειές με καλούς και συνεργάσιμους συναδέλφους…Το να αναθεωρήσω σε καλλιτεχνικό επίπεδο, ναι έχω αναθεωρήσει· αλλά με τους ανθρώπους στενοχωριέμαι όταν συμβαίνει».
Υπήρξε κάποιος ηθοποιός, σκηνοθέτης ή και συγγραφέας που με το έργο ή τη στάση του απέναντι στη ζωή σάς ενέπνευσε να γίνετε ηθοποιός;
«Περπατώντας ένα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στο Μοναστηράκι, στη βόλτα μου αυτή πέρασα έξω από το θέατρο Θησείο· άκουσα ήχους, αναπνοές, κάτι σαν ζέσταμα φωνητικό, βγαλμένα από το βαθύ υπογάστριο. Αυτό με έκανε να σταθώ και να μπω μέσα, να ρωτήσω τι ήταν· “ο Μιχαήλ κάνει πρόβα”, μου απάντησαν. Πήρα αυτούς τους ήχους μαζί μου και έφυγα. Τώρα σας διευκρινίζω και τι εννοώ στην πρώτη ερώτηση, εκεί που είπα ότι το έκανα όταν ένιωσα τη δύναμη να σταθώ επί σκηνής, το άφησα να ωριμάσει πρώτα μέσα μου».
Συστήστε μας τον ήρωα που υποδύεστε στην παράσταση «Το Ημερολόγιο ενός Αποτυχημένου Συγγραφέα». «Ένας συγγραφέας προσπαθεί μάταια να τελειώσει το αστυνομικό του μυθιστόρημα, έγκλειστος και φυλακισμένος σε μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, βιώνοντας αλλεπάλληλα ψυχικά σκαμπανεβάσματα. Τα υπόλοιπα επί σκηνής…»
Η διαδρομή του ήρωα σε έναν σκληρό και άδικο κόσμο τον οδηγεί σε μαρτυρικό αδιέξοδο. Εσείς πως αντιδράτε όταν έρχεστε σε προσωπικά ή επαγγελματικά αδιέξοδα;
«Ανάλογα με την περίσταση, άλλοτε αποσοβώ ή αποστασιοποιούμαι αντιμετωπίζοντάς τα από μια ουδέτερη ζώνη· κάποιες φορές τα αποδομώ και τα σαρκάζω, ακόμα και τα εξιδανικεύω αλλά, στο τέλος, τσαντίζομαι στις περισσότερες περιπτώσεις και λειτουργώ παρορμητικά».
O ίδιος επιστρατεύει πότε το χιούμορ και πότε τον κυνισμό. Τι ρόλο παίζει για εσάς το καθένα από τα αυτά;
«Το χιούμορ μού δίνει την ικανότητα να αντιμετωπίζω την πραγματικότητα με εύθυμη διάθεση και μέσα από μια ματιά σάτιρας ή ακόμα μέσα και από μια άκακη ειρωνεία. Τον κυνισμό τον αποφεύγω, τουλάχιστον συνειδητά, και αυτό γιατί πιστεύω ότι ο κυνισμός είναι ένα από τα καταφύγια των δειλών. Αυτών που φοβούνται να αναμετρηθούν με την αλήθεια και παριστάνουν τους σκληρούς και τον επιστρατεύουν μόνον όταν εκ του ασφαλούς μπορούν να βλάψουν τους άλλους».
Υπάρχει κάποια ατάκα από την παράσταση που σας αντιπροσωπεύει πολύ και αν ναι ποια είναι αυτή; «“J’ est un autre”, κοιτάζω τις παιδικές μου φωτογραφίες και μέσα σε αυτές προσπαθώ να με αναγνωρίσω, να βρω κάτι από εμένα έπειτα από σαράντα τρία χρόνια και αναρωτιέμαι: “Yπάρχει κάτι από αυτόν τον μπόμπιρα ακόμα μέσα μου ή τελικά είμαι ένας άλλος…;”»
Πώς σας αρέσει να περνάτε τον ελεύθερό σας χρόνο;
«Διαβάζω βιβλία και σίγουρα παρακολουθώ την εγχώρια και μη ειδησιογραφία· αλλά στα ταξίδια και την διασκέδαση δεν λέω όχι».
Τι σας κάνει να ονειρεύεστε και τι σας εξοργίζει;
«Δεν ξέρω αν ονειρεύομαι πια, αλλά σίγουρα βάζω στόχους. Τώρα, αυτό που με εξοργίζει, ανάμεσα στα πολλά, είναι η κοινωνική απρέπεια».
Ταυτότητα παράστασης
Θεατρική ομάδα: Sickοφάντες
Συγγραφέας: Τειρεσίας Λυγερός
Σκηνοθεσία: Ανθούλλης Δημοσθένους
Ηθοποιός: Νεκτάριος Παπαλεξίου
Κοστούμια, μουσική, φωτισμοί: Ανθούλλης Δημοσθένους
Φωτογράφος: Υπατία Κορνάρου
Υπεύθυνη Επικοινωνίας ομάδας: Εύη Μάμαλη
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
