Το έργο του Ισπανού Νταβίντ Ντεσόλα «Η Σιωπηλή Λίμνη» παρουσιάζεται από την Ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Χατζηνικολάου, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου «Επί Κολωνώ» [Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Αθήνα].

Ο Όσκαρ, ένας καθηγητής που δεν διδάσκει πια εξαιτίας μιας τραυματικής εμπειρίας στο σχολείο που εργαζόταν, δέχεται μετά από παρότρυνση ενός αγαπημένου του δασκάλου να αναλάβει τη μελέτη ενός μαθητή, παιδιού μιας παράξενης και γοητευτικής γυναίκας που προσπαθεί κι εκείνη να αντιμετωπίσει τα δικά της τραύματα. Η εξέλιξη, όμως, δεν θα είναι η αναμενόμενη και οι ιστορίες των τριών ηρώων θα συναντηθούν, με φόντο μια σιωπηλή λίμνη.

Οι άμυνες των ηρώων,   ισορροπώντας ανάμεσα στο ψυχολογικό θρίλερ και το υπαρξιακό δράμα, έρχονται στην επιφάνεια,  απέναντι σε μια σύγχρονη αδυσώπητη κοινωνία.

Τους τρεις αινιγματικούς ρόλους  ερμηνεύουν οι Παναγιώτα Βλαντή, Θανάσης Κουρλαμπάς και Χάρης Τσιτσάκης.

Ο Θανάσης Κουρλαμπάς μίλησε μαζί μας.

Να ξεκινήσουμε με συναισθήματα, σκέψεις που δημιούργησε η πρώτη επαφή σας με το έργο;

«Είναι ένα έργο απίστευτης τρυφεράδας, με ένα ιδιότυπο χιούμορ και έναν εξαιρετικό τρόπο διαπραγμάτευσης της σχέσης του ανθρώπου με το τραύμα του· το όποιο τραύμα του. Και της πορείας του προς τη λύτρωση. Ένας ύμνος θα έλεγα στην ανθρώπινη αλληλεγγύη και την αγάπη».

«Ο τραυματισμένος Όσκαρ, πρώην συνεπής και έντιμος δάσκαλος, βιώνει μια κακοποίηση και έναν διασυρμό λόγω καθήκοντος και απελπισμένα προσπαθεί να ξαναγεννηθεί. Συνδιαλεγόμενος με τον παλιό του δάσκαλο, συναντά την αγάπη και τη λύτρωση μέσα από έναν αγώνα “επιβίωσης” με το ζωτικό του ψέμα και τον αντίστοιχο της Ιρένε».

Μια περιγραφή σας και για τους άλλους δύο χαρακτήρες του έργου; Και, γιατί όλοι οι  ρόλοι χαρακτηρίζονται αινιγματικοί; 

«Η Ιρένε (Παναγιώτα Βλαντή), βαθιά τραυματισμένη, χτίζει τον δικό της κόσμο μοναξιάς και επιβίωσης· γλυκιά, τρυφερή και διψασμένη για λύτρωση γυναίκα. Ο Ιεροφάντης (Χάρης Τσιτσάκης), δάσκαλος με τη σοφία και τον σαρκασμό του, ο ενδιάμεσος σταθμός των άλλων δύο ηρώων, που με θαυμαστό τρόπο τους συνδέει. Το αινιγματικό τους παρελθόν είναι που περιπλέκει αλλά και ενισχύει τη συνάντησή τους».

«Τη σκληράδα του τραύματος που έχουμε μέσα μας, μικρό ή μεγάλο ο καθένας μας, και τη σιωπή που το συνοδεύει. Μια σιωπή που μόνο η αγάπη του άλλου μπορεί να μετατρέψει σε ψίθυρο, φωνή, ακόμη και χαμόγελο ή και γέλιο, χαρά για τη μοναδική ζωή μας».

Θα μας πείτε μια ατάκα, έναν διάλογο από το έργο;

«“...μόνο τα μάτια του είναι σκληρά, σαν δυο σκαραβαίοι από μαύρο κρύσταλλο!...”».

Θα μοιραστείτε μαζί μας και μια εικόνα από τα παρασκήνια της παράστασης;
«Οι στιγμές που ετοιμάζουμε τον σκηνικό χώρο, και από το φουαγιέ μας έρχονται οι ήχοι των θεατών. Αυτών που σε πολύ λίγο θα τους πάρουμε από το χέρι να πάμε μαζί το ταξίδι της παράστασης».

«Τις εμπνευσμένες στιγμές της. Όταν καταφέρνει να έχει ποιοτικές στιγμές. Ασχέτως καναλιού, προγράμματος, εκπομπής ή ό,τι άλλο. Όταν αξίζει να κάθεσαι απέναντί της».

Και κάτι στο θέατρο;

«Τη μαγική ζωή που γεννάει καθημερινά, λίγα μέτρα απόσταση από τον θεατή. Τα εκατομμύρια ταξίδια που ξεκινούν μέσα σ’ αυτό. Και που αμέσως μετά, συνεχίζουν κι έξω απ’ αυτό».

Κάτι που αγαπάτε στην Ελλάδα;

«Τα έθιμά της, την παράδοσή της και πάνω απ’ όλα τα τοπία της».

«Η νοοτροπία της προχειρότητας και της ασυνέπειας· σε ό,τι κάνουμε ο καθένας μας».

Μια αγαπημένη σας συνήθεια;

«Οδήγηση, συντροφιά μουσικής».

Μια χρήσιμη συμβουλή που σας έχουν δώσει;

«Να αντιμετωπίζεις τη δουλειά που κάνεις με την ελαφράδα του παιχνιδιού και τη σοβαρότητα του μεγαλείου της».

Ένα βιβλίο που διαβάσατε τελευταία;

«Το “Μόνο λίγα χιλιόμετρα” της Μαρίας Ευθυμίου».

«Την “Οδύσσεια” του Ομήρου».

Μια αγωνία σας;

«Να μην αποδειχθώ λιγότερος ή πόσο μάλλον απών -ακούσια ή εκούσια- σε σημαντικές στιγμές της ζωής μου».

Μια ευχή σας;

«Τι άλλο από υγεία! Πνευματική, συναισθηματική και σωματική. Καθαρό μυαλό και ψυχή για να αφουγκραζόμαστε τα σημαντικά».

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]