Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Κάθε φορά τα ίδια. Με φωτιά και με πάγο. Όλα θολά και πολλοί θαμποί. Ευθύνες, παραλείψεις, σφάλματα, προγράμματα, προετοιμασμένοι και απονευρωμένοι, εύθικτοι και ευαίσθητοι, πονηρεμένοι και στην αδιαφορία χαμένοι. Η κάθαρση τοποθετείται στο δοκιμαστήριο, η επικοινωνία αντικαθιστά τη δράση και ο χρόνος λιώνει ανησυχίες και διαμαρτυρίες. Μέχρι την επόμενη φορά, διότι -ό,τι και να λέμε- «η απελπισία δεν είναι συναίσθημα διαρκείας» αν δεν έχεις πληγεί.
Το ξέρουμε το έργο, έχουμε ξεσκολίσει στις διαπιστώσεις και στις δημόσιες καταγγελίες, σε αντεγκλήσεις και ερμηνείες. Το σενάριο γράφεται στη σκηνή, σταθερή γραμμή. Ακούω πολλούς να αναρωτιούνται αν υπήρχε τελικά σχέδιο για την «Ελπίδα». Υπήρχε. Το κλασικό «βλέποντας και κάνοντας», όταν δεν ήταν «βλέποντας και σχολιάζοντας» τον κρατικό μηχανισμό. Μηχανισμός και συντονισμός. Υπερρεαλισμός. Υποσχέσεις για «καλύτερη αποτυχία» -παίζει πολύ ο Μπέκετ- στην επόμενη θεομηνία. Ανία.
Οι γραβατοφόρες διαβεβαιώσεις ακούγονται ωραία μέχρι να λήξει η συνεδρίαση. Αυτοπαινεμένα αντανακλαστικά και επί του πεδίου σατιρικά. «Ολίγος ήλιος κι ουρανός παντού ξαστερωμένος / ιδού το μόνο όνειρο για το πτωχό μας γένος».
Αυτό είναι το όνειρο, γιατί ο μηχανισμός και ο προγραμματισμός λειτουργούν μόνο στη λιακάδα. «Μόνο με ήλιο δέχομαι να κάθομαι κοντά σας / ν’ ακούω τις παρλάτες σας και τα πολιτικά σας». Το χιόνι δεν μας πάει, με θολωμένο ουρανό δεν θέλουμε να ζούμε, η βροχή μας ξενυχτάει και το θέρος με τις πυρκαγιές μαύρες μνήμες ξυπνάει. Οπότε, τι; Γενική αργία. Αυτό είναι το καταστάλαγμα της εμπειρίας.
«Μα, δεν δείχνει ευρωπαϊκό κράτος». Βασικά, δεν δείχνει κράτος. Ούτε πολύ ευρωπαϊκά ήταν της Αττικής Οδού ή της Κατεχάκη τα εξωφρενικά. «Τέτοια πρόληψη είναι λάθος».
Εμείς, αυτό κάνουμε. Προετοιμάζουμε με πάθος το επόμενο λάθος. Πολλά «κλουπ» κι ούτε ένα «μπαμ». Πολλοί «κλουπιέρηδες», ανεξαρτήτως χρώματος, στις προσχώσεις του παλαιοκομματικού πνεύματος. Μην τα επαναλαμβάνουμε, την ωραιοποίηση της αποτυχίας δεν επιτυγχάνουμε.
«Το χιόνι εκρυστάλωσε, / ξερός βοριάς σφυρίζει, / [...] Αν ειμπορούσε το μυαλό και του Ρωμηού να πήξει, / να το καλό, που ήθελε το χιόνι να μας δείξει».
