Φαινομενικά τα έχει όλα. Μία σπουδαία ποδοσφαιρική καριέρα, μεγάλη οικονομική άνεση, μία ευτυχισμένη οικογένεια, αναγνώριση και αγάπη, ειδικά στο Μπέργκαμο, όπου τα τελευταία χρόνια έχει χαρίσει μοναδικές ποδοσφαιρικές στιγμές στους οπαδούς της Αταλάντα. Ο Γιόζιπ Ίλισιτς, όμως, δεν είναι αυτό που φαίνεται και για δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια παλεύει να ξεφύγει από το σκοτάδι της κατάθλιψης. Ο Σλοβένος επιθετικός έχει τεθεί ξανά στο περιθώριο και ο ιταλικός σύλλογος είναι έτοιμος να τον αποδεσμεύσει. Όχι για να τον τιμωρήσει αλλά για να τον βοηθήσει να ξαναβγεί στο φως, να του δώσει την ευκαιρία να νικήσει τους προσωπικούς του δαίμονες. Δαίμονες που μοιάζουν να τον... κυνηγούν από τα παιδικά του χρόνια, με την πανδημία να χειροτερεύει την κατάσταση.
Χωρίς πατέρα, μεγάλωσε σε απίστευτη φτώχεια, τον συγκλόνισε ο χαμός του Αστόρι
Σύμφωνα με μία θεωρία, «είμαστε τα παιδικά μας χρόνια» και αυτά για τον μικρό Γιόζιπ ήταν τα πιο δύσκολα της ζωής του. Μεγάλωσε χωρίς πατέρα, καθώς όταν ήταν επτά μηνών ο μπαμπάς του σκοτώθηκε κατά την διάρκεια βομβαρδισμού στη Βοσνία. Η οικογένεια του αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα, δεν μπορούσε να έχει ούτε τα βασικά και για αυτόν τον λόγο μετακόμισαν στη Σλοβενία. Στο Πρίγιεντορ. Το ποδόσφαιρο ήταν το μοναδικό αποκούμπι του, ωστόσο, όλα τα βιώματα εκείνης της εποχής ήταν πράγματα που δεν μπορούσε να ξεπεράσει.
Το πρώτο μεγάλο χτύπημα στην εύθραυστη ψυχολογική του κατάσταση ήρθε από τον ξαφνικό θάνατο του συμπαίκτη του στη Φιορεντίνα, Νταβίντε Αστόρι, ο οποίος έφυγε από καρδιακή ανακοπή. Ο Ίλισιτς έχει παραδεχθεί πως αυτό τον γεγονός τον βύθισε στην θλίψη και τον έκανε να χάσει τον ύπνο του για αρκετούς μήνες.
Η κατάθλιψη τον νίκησε στο πρώτο κύμα της πανδημίας αλλά επέστρεψε δυνατός
Όλο το Μπέργκαμο έπινε νερό στο όνομά του. Λίγο πριν η Ευρώπη μπει στον... πάγο την άνοιξη του 2020 στο πρώτο και μεγάλο lockdown, εκείνος με τεράστια εμφάνιση στη Βαλένθια χάρισε το εισιτήριο στην Αταλάντα για τα προημιτελικά του Champions League. Μετά από λίγες ημέρες, όμως, έμαθε πως το πρώτο ματς ανάμεσα στις δύο ομάδες, αποτέλεσε τον κύριο λόγο που πάνω από 60.000 άνθρωποι μολύνθηκαν από κορωνοϊό και οδήγησε στις εικόνες αποκάλυψης στα νοσοκομεία και τους δρόμους της πόλης, με το Μπέργκαμο να αποτελεί ίσως την πόλη με τις μεγαλύτερες απώλειες στο πρώτο κύμα της πανδημίας. Οι σκέψεις πως μπορεί να ευθύνεται για όσα ακολούθησαν, τον σκότωσε ψυχολογικά. Δεν ήθελε να κάνει προπόνηση, δεν ήθελε να παίζει, έφυγε για την πατρίδα του. Δεν θα ξαναπαίξει εκείνη την σεζόν, θα χάσει μέρος της προετοιμασίας για την επόμενη αλλά θα βγει νικητής στη μάχη με την κατάθλιψη και θα επιστρέψει λίγους μήνες αργότερα, όπου θα εξηγήσει:
«Εάν σας εξηγήσω τι έχει συμβεί θα πρέπει να μείνουμε εδώ μέχρι αύριο. Γνώριζα μέσα από την καρδιά μου πως θα επιστρέψω. Ο μόνος τρόπος για να βγω μέσα από αυτό, ήταν η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο, η οικογένεια μου και όσοι βρίσκονται γύρω μου. Η οικογένεια μου, με υποστήριξε πιο πολύ από όλους.
Δεν θα ήθελα να πω τι πέρασα, αλλά τα άφησα όλα πίσω μου. Κάθε αρνητικό γεγονός σε κάνει πιο δυνατό και καλύτερο. Δεν έχω παίξει ακόμα το καλύτερο μου ποδόσφαιρο. Κυριολεκτικά ξεκινώ τώρα να το απολαμβάνω. Συνειδητοποιώ πως δεν έχω μπροστά μου πολλά χρόνια, αλλά θέλω να δώσω όλες τις δυνάμεις μου για αυτό που αγάπησα σε όλη τη ζωή μου.
Αυτή την μπάλα και αυτό το γήπεδο. Λέω πολλές φορές στους συμπαίκτες μου: Παιδιά, αντιληφθείτε πόσο όμορφο είναι να παίζεις ποδόσφαιρο. Πάντα σκέφτομαι αυτό το πράγμα και πάντα θα βρίσκεται μέσα μου για όσο καιρό μπορώ να σταθώ στα πόδια μου»
