Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα του 1952, ο 6χρονος Paul Alexander από το Τέξας δεν ένιωθε καλά. Τον πονούσε ο λαιμός και το κεφάλι του και είχε υψηλό πυρετό. Μέσα σε λίγες μέρες, το αγόρι δεν μπορούσε να κινηθεί, να μιλήσει ή ακόμα και να καταπιεί: είχε προσβληθεί από πολιομυελίτιδα .

Σήμερα, αν και σχεδόν εντελώς παράλυτος από τον λαιμό και κάτω, ο  Alexander—ο οποίος είναι 75 ετών— είναι ζωντανός και καλά, χάρη στον μεγάλο αναπνευστήρα από σίδηρο που του επέτρεψε να αναπνέει για σχεδόν επτά δεκαετίες.  Είναι ένας από τους τελευταίους ανθρώπους που χρησιμοποίησαν σιδερένιο πνεύμονα , μια συσκευή που ήταν συνηθισμένο θέαμα στους θαλάμους νοσοκομείων κατα την κορύφωση της επιδημίας πολυομελίτιδας.

«Ποτέ δεν τα παράτησα και δεν πρόκειται να το κάνω», λέει ο Alexander σε μια πρόσφατη συνέντευξη- βίντεο που ανέβηκε στο Youtube. 

Αντί να «φυλακιστεί» από την ιατρική συσκευή που τον κρατά στη ζωή, την χρησιμοποίησε ως εφαλτήριο για να ευδοκιμήσει. Αποφοίτησε με άριστα από το γυμνάσιο και στη συνέχεια έλαβε υποτροφία για το Southern Methodist University αφού πρώτα... απορρίφθηκε. Παρακολούθησε μαθήματα σε αναπηρικό καροτσάκι, τις σύντομες στιγμές που μπορούσε να ξεφύγει από τον σιδερένιο πνεύμονα, αναφέρει η Linda Rodriguez McRobbie του Guardian σε άρθρο του 2020.

Ο Alexander αποφοίτησε σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο του Τέξας  από όπου αποφοίτησε το 1984.

 Το 2020, έγραψε ένα βιβλίο για την εμπειρία του, Three Minutes for a Dog: My Life in an Iron Lung . Του πήρε πέντε χρόνια για να το κάνει, γράφοντας κάθε λέξη  με ένα στυλό κολλημένο σε ένα ραβδί που κρατούσε στο στόμα του.

«Ήθελα να πραγματοποιήσω αυτά που μου είπαν ότι δεν μπορούσα να πραγματοποιήσω και να πετύχω τα όνειρα που ονειρευόμουν», λέει στο βίντεο.

Η πολιομυελίτιδα  υπήρξε μάστιγα  στα μέσα του 20ού αιώνα  με χιλιάδες θύματα κάθε χρόνο.

 Η μολυσματική ασθένεια που προκαλείται από ιό  προσβάλλει το κεντρικό νευρικό σύστημα, με αποτέλεσμα κάποια μορφή παράλυσης σε περίπου 0,5 τοις εκατό των περιπτώσεων.

 Ο Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ , ο 32ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, «έχασε» τα πόδια του  όταν προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα το 1921.

Οι  ΗΠΑ κύρηξαν το τέλος της επιδημίας της  πολυομελίτιδας το 1979 μετά από μια μακρά εκστρατεία για τον εμβολιασμό των Αμερικανών αφότου ο ιολόγος  Jonas Salk εφηύρε το εμβόλιο το 1953.

Στην κορύφωση της μάστιγας, οι σιδερένιοι πνεύμονες ήταν απόλυτη ανάγκη για όσους υπέφεραν από παράλυση του διαφράγματος. Η ιατρική συσκευή τους επέτρεψε να αναπνέουν δημιουργώντας αρνητική πίεση μέσω ενός κενού, που ανάγκασε τους πνεύμονες να διαστέλλονται.

Σύμφωνα με το Εθνικό Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας του Smithsonian , 1.200 άνθρωποι στις ΗΠΑ βασίζονταν σε αναπνευστήρες δεξαμενών το 1959. Μέχρι το 2004, μόνο 39 άτομα τους χρησιμοποιούσαν.

Ο Alexander παραδέχεται στο άρθρο του Guardian ότι η προσαρμογή στη ζωή στον σιδερένιο πνεύμονα ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Λέει ότι ένιωθε απόρριψη από τους άλλους και έπρεπε να μάθει πώς να αναπνέει χρησιμοποιώντας τους μυς του λαιμού του για να σπρώχνει αέρα στους πνεύμονές του όταν βρισκόταν έξω από τον αναπνευστήρα.

«Δεν ήθελα να πεθάνω, οπότε συνέχισα να παλεύω», λέει στο βίντεο.

Σήμερα,συνεχίζει τον αγώνα του—όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για να εμψυχώνει άλλους  με προβλήματα αναπηρίας.

«Η ιστορία μου είναι ένα παράδειγμα του γιατί το παρελθόν σας ή ακόμα και η αναπηρία σας δεν χρειάζεται να καθορίσει το μέλλον σας», λέει, προσθέτοντας, «Ανεξάρτητα από το πού είστε ή ποιο είναι το παρελθόν σας ή οι προκλήσεις που θα μπορούσατε να αντιμετωπίσετε. Μπορείτε πραγματικά να κάνετε τα πάντα. Απλώς πρέπει να εστιάσετε σε αυτό και να δουλέψετε σκληρά».

 Σημειώνεται ότι με το πέρασμα του χρόνου έχουν εφευρεθεί πιο σύγχρονοι αναπνευστήρες, όμως ο  Alexander αποφάσισε να ζει με τον παλιό του σιδερένιο πνεύμονα.

naftemporiki.gr