Ανταπόκριση: Άκης Καπράνος
Από την πρώτη μέρα που έφτασα στη Θεσσαλονίκη, άκουγα ανησυχητικές ιστορίες για τις συνθήκες γυρισμάτων των τέταρτων «Αναλώσιμων», και χθες το πρωί έσκασε η άσχημη είδηση για το ατύχημα.
Να θυμίσω εδώ πως δυο μέρες πριν το φρικτό περιστατικό στα γυρίσματα του “Rust” με τον Άλεκ Μπάλντουϊν, μέλη του συνεργείου είχαν πραγματοποιήσει στάση εργασίας για τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας. Μια προσωπική γνώμη: Όσο οι πλατφόρμες οφείλουν να είναι καθημερινά γεμάτες με «φρέσκο» υλικό, και οι ταινίες φεύγουν πλέον βιαστικά από τις αμερικάνικες αίθουσες για να «περάσουν» στην οικιακή κατανάλωση, τόσα περισσότερα «τέρατα» θα ακούμε.
Στις οθόνες του Φεστιβάλ το κοινό αποφεύγει τα sold out – αναμενόμενο, αλλά σίγουρα αποκαρδιωτικό αν αναλογιστεί κανείς το «φρέσκο» παρελθόν. Από την άλλη, ποιος πιστεύει πως μια αίθουσα γεμάτη στο 100% της (με εμβολιασμένους, μας τονίζουν – λες και έχει σημασία), είναι εντελώς ακίνδυνη;
Μια ιδιαίτερη ελληνική ταινία, η «Αγία Έμυ» της Αρασέλης Λαιμού (που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο), ξεκινά με την ιστορία δυο αδελφών, φιλιππινέζες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, τόπος εχθρικός και για τις δυο. Από εκεί ξεκινά ένα ταξίδι, προσωπικό αλλά και κινηματογραφικό, μια ταινία που κινείται ανάμεσα στο ρεαλισμό και το «θαύμα», πότε τρυφερή, πότε σκληρή. Δεν κρύβει μεγάλες εκπλήξεις, δεν αρνείται όμως και τις μεγάλες συγκινήσεις, και αν μη τι άλλο δε διαθέτει αδέξιες στιγμές σε κομβικά σημεία της δραματουργίας της, όπως συμβαίνει με άλλα ελληνικά φιλμ που, για κάποιο λόγο, τα αισθάνομαι πολύ πιο «προωθημένα» στο Φεστιβάλ.
To διαμάντι της χθεσινής βραδιάς, πάντως, ήταν το «Drive my car» του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, βασισμένο σε ένα διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι. Μη περιμένετε εκρήξεις βίας και αλλεπάλληλες ανατροπές: Η ταινία ξεκινά από την φιλική σχέση ενός σκηνοθέτη και της σοφέρ του, με ρυθμούς Κασσαβετικούς και διαλόγους κοφτερούς, απ’ αυτές δηλαδή που χαίρεσαι να απολαμβάνεις σε μια κινηματογραφική αίθουσα με θεατές διατεθειμένους να διανύσουν την όποια απόσταση. Υπάρχει δράμα, υπάρχει μια ιστορία που περιμένει να ξετυλιχθεί, αυτό όμως γίνεται υπό τους όρους των ηρώων – και το timing είναι πραγματικά τέλειο. Η ταινία δεν ξεχειλώνει στιγμή.
Αισθάνομαι ολοένα και πιο μουδιασμένο τον κόσμο εδώ όσο τα κρούσματα ανεβαίνουν. Μαθαίνω από φίλο τεχνικό πως ξεκίνησαν ήδη το casting για νέα σποτάκια του «Μένουμε σπίτι». Σε πόσες μέρες από τώρα, άραγε, θα ακούσουμε ξανά εκείνο το εξοργιστικό «Σινεμά με κάθε τρόπο»;
