Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Την περίοδο 2008-17, εν μέσω αλλεπάλληλων κρίσεων, ρευστού πολιτικού και οικονομικού τοπίου και επίμονης αβεβαιότητας, που «θόλωναν» την όποια προοπτική για το μέλλον, έφυγαν από την χώρα 467.765 Έλληνες πολίτες. Η συντριπτική πλειονότητα (86,3%) ήταν εργάσιμης ηλικίας (15-64 ετών), ενώ περίπου ένας στους δύο (51,4%) ήταν στην πλέον παραγωγική ηλιακή κατηγορία των 25-44 ετών. 7 στους 10 απόφοιτοι ανώτατης εκπαίδευσης. Πολλοί παραμένουν εκτός συνόρων.
Τι περιμένουν για να γυρίσουν; Φορολογικά κίνητρα ήταν η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης. Και πράγματι τα φορολογικά βάρη ήταν ένας από τους αποθαρρυντικούς παράγοντες για την επιστροφή στην πατρίδα.
Περίπου 1.000 Έλληνες από αυτούς που έφυγαν στα μαύρα χρόνια της κρίσης έχουν υποβάλλει αιτήσεις για να μεταφέρουν τη φορολογικής τους κατοικίας στην Ελλάδα, θέλοντας να εκμεταλλευθούν τα ακόλουθα κίνητρα: έκπτωση 50% στο φόρο εισοδήματος και εισφορά αλληλεγγύης, απαλλαγή από την ετήσια αντικειμενική δαπάνη για κατοικία και επιβατικό αυτοκίνητο ιδιωτικής χρήσης.
Είναι ένα πρώτο βήμα. Αλλά είναι αρκετό; H συμμετοχή των 1.000 δεν είναι αμελητέα, αλλά πάντως είναι σίγουρα κατώτερη των προσδοκιών. Αποκαλύπτει δε ότι μένουν πολλά ακόμη να γίνουν για να δούμε ένα πραγματικό brain regain.
«Μα τι άλλο θέλουν;» αναρωτιούνται κάποιοι. Αυτά που βρήκαν στο εξωτερικό. Τις περισσότερες ευκαιρίες εργασίας, με υψηλότερες αμοιβές και αισθητά καλύτερες προοπτικές ανέλιξης. Μία ποιότητα στην καθημερινότητα των ίδιων και των παιδιών τους (πολλοί είναι εκείνοι που σε αυτή τη δεκαετία δημιούργησαν ήδη τις οικογένειές τους στο εξωτερικό), που εδώ ακόμη λείπει. Ένα οργανωμένο κράτος με ξεκάθαρο πλαίσιο υποχρεώσεων και παροχών, χωρίς συνεχείς «εκπλήξεις» και ανατροπές. Ταχύτερες διαδικασίες, λιγότερη ταλαιπωρία στις δημόσιες υπηρεσίες (κάτι που πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχει βελτιωθεί σημαντικά με τον ψηφιακό μετασχηματισμό τον τελευταίο χρόνο και στη χώρα μας). Λιγότερη ανασφάλεια, μεγαλύτερη σταθερότητα. Ακούγονται «απλά»; Δεν είναι καθόλου εύκολα.
