Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Η πρόωρα χαμένη Φώφη Γεννηματά προκάλεσε βαθιά συγκίνηση σε όλη τη χώρα για τη γενναιότητα και τα ψυχικά αποθέματα με τα οποία αντιμετώπισε ακόμη και την πιο σκληρή φάση της ασθένειάς της. Όχι, όμως, μόνο γι’ αυτό. Στο πλατιά χαμογελαστό πρόσωπό της, φίλοι και αντίπαλοι αναγνώρισαν μια πολιτικό η οποία είχε αφενός την ικανότητα να θέτει και να επιτυγχάνει στόχους και αφετέρου να διασφαλίζει συγκλίσεις χάρη στην αυξημένη ενσυναίσθηση που τη διέκρινε.
Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά της προσωπικότητας της Φώφης Γεννηματά, ο ρεαλισμός και η ενσυναίσθηση, συνέβαλαν τα μέγιστα ώστε να κρατηθεί ενωμένο τα τελευταία χρόνια το Κίνημα Αλλαγής και να ανεβάσει, μάλιστα, τα ποσοστά του από το ιστορικό χαμηλό 4,68% του Ιανουαρίου του 2015 στο 8,1% του 2019. Και αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά είναι που είχαν λείψει τόσο πολύ από το ΠΑΣΟΚ στα αμέσως προηγούμενα χρόνια της παρακμής του.
Το επόμενο διάστημα το Κίνημα Αλλαγής καλείται να επιλέξει τη νέα του ηγεσία, στη σκιά της μεγάλης απώλειας της Φώφης Γεννηματά. Όποιος κερδίσει την κούρσα θα κληθεί σύντομα να θέσει έναν ρεαλιστικό στόχο για τον ρόλο του κόμματος αλλά και να διαμορφώσει έναν οδικό χάρτη για την επίτευξή του. Θα μετατρέψει και πάλι το Κίνημα Αλλαγής σε μεγάλο κόμμα εξουσίας; Σε κόμμα δορυφόρο που θα αποφασίζει ποιος πόλος θα αναλαμβάνει την εξουσία (kingmaker); Ή σε κόμμα διαμαρτυρίας που θα απέχει από κυβερνητικούς συνασπισμούς;
Τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα με την ενσυναίσθηση, τη δυνατότητα δηλαδή να βιώνει κανείς τα συναισθήματα του άλλου σαν να ήταν δικά του. Στον σκληρό στίβο της πολιτικής δεν συναντάται συχνά, αλλά αποβαίνει πολλές φορές καθοριστική.
Όποιος κερδίσει λοιπόν την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής θα κληθεί να χτίσει ουσιαστικές σχέσεις στο εσωκομματικό πεδίο, αλλά και να καλλιεργήσει κλίμα εμπιστοσύνης με τους ψηφοφόρους.
Η Φώφη Γεννηματά έφυγε νωρίς από τη ζωή και από την πολιτική. Η κληρονομία της όμως μπορεί να αποτελέσει οδηγό για την παράταξή της.
