Ενας από τους σημαντικότερους νόμους της πολιτικής συζήτησης είναι ο εξής: όταν κατονομάζεις κάτι, το ορίζεις, για την ακρίβεια ορίζεις τον τρόπο με τον οποίο σκέπτονται γι' αυτό οι άνθρωποι. Ο τρόπος με τον οποίο ορίζεται ο ρεαλισμός στην ενεργειακή πολιτική επιτρέπει να ορίζεις και τη σχετική συζήτηση.

Μιλώντας για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας -υβριδικά αυτοκίνητα, αιολική και ηλιακή ενέργεια, αιθανόλη- λένε συνήθως: «συμπαθητικές μορφές, αλλά δεν είναι ρεαλιστικές».

Ομως η συζήτηση αρχίζει να αλλάζει, αναγνωρίζεται η ανάγκη αναθεώρησης του τρόπου με τον οποίο ικανοποιούνται οι ενεργειακές ανάγκες, οι άνθρωποι αρχίζουν να σκέφτονται «πράσινα», αλλά όχι και να πράττουν «πράσινα».

Οχι όλοι, κάποιοι αρχίζουν και να πράττουν, κι αυτό λόγω πιεστικών αναγκών. Οι αυστραλιανές πόλεις αντιμετωπίζουν προβλήματα λειψυδρίας λόγω της ξηρασίας, ενώ η έρημος έχει κατακλυστεί από πλημμύρες. Ομως οι κλιματικές αλλαγές δεν έχουν επηρεάσει ... τα κύματα της θάλασσας, που μετατρέπονται τώρα σε ένα «όπλο» για την παραγωγή ενέργειας.

Ο πρώτος εμπορικός σταθμός παραγωγής ενέργειας από τα κύματα θα αρχίσει να λειτουργεί σε λίγες εβδομάδες και θα παρέχει ενέργεια σε σπίτια που βρίσκονται στο νότιο τμήμα του Σίδνεϊ. Και όχι μόνο: διότι ο σταθμός αυτός παράλληλα με την ενέργεια, θα παράγει και πόσιμο νερό.

Ενδιαφέρον για την κατασκευή ανάλογων μονάδων παραγωγής καθαρής ενέργειας έχουν εκφράσει η Χαβάη, η Ισπανία, η Νότια Αφρική, το Μεξικό, η Χιλή και αρκετές πολιτείες στις ΗΠΑ. Γιατί υπάρχουν σχεδόν πάντα κύματα και δεν χάνονται, όπως ο ήλιος και ο αέρας.

K.T.