Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Στις Νότιες Θάλασσες κατά τη διάρκεια του πολέμου είδαν αεροπλάνα να προσγειώνονται και να ξεφορτώνουν διάφορες προμήθειες, και αυτό θέλουν να ξανασυμβεί. Έτσι, έφτιαξαν ένα ξέφωτο που θυμίζει αεροδιάδρομο και άναψαν μικρές φωτιές στις δύο πλευρές του.
Έφτιαξαν και μια ξύλινη καλύβα, εν είδει πύργου ελέγχου, με έναν ιθαγενή μέσα, ο οποίος φοράει δύο ξύλινες απομιμήσεις ακουστικών απ’ όπου ξεπετάγονται καλάμια μπαμπού ως κεραίες -ο ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας- και περιμένουν τ’ αεροπλάνα να έρθουν. Όλα τα έφτιαξαν σωστά. Πανομοιότυπα με ό,τι είχαν δει κατά τον πόλεμο. Αλλά το σύστημα δεν “δούλευε”».
Σίγουρα, δεν αστειεύεστε κύριε Φάινμαν, όπως δεν παίζουν και οι αρχές με την πανδημία, πλην στην απομίμηση ρυθμίσεων τρυπώνει η ειρωνεία. Τα φτιάχνουν στη θεωρία, προσθέτουν από σύσκεψη σε σύσκεψη κάτι στα «ακουστικά» ή τον «πύργο ελέγχου», αλλά δεν προσγειώνονται οι λύσεις, παρά τις επικλήσεις και τις επί χάρτου ασκήσεις.
Μιας και ο λόγος για αεροπλάνα, δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι ο έλεγχος και οι προϋποθέσεις για να ταξιδέψεις είναι ωραία για διαλέξεις. Ουδείς ελέγχει πιστοποιητικά, περνάς άνετα σε χώρο κλειστό.
Ίδιες είναι οι προϋποθέσεις για συμμετοχή στην εκπαιδευτική διαδικασία στα ΑΕΙ. Σε χώρο κλειστό, χωρίς ιδιαίτερο εξαερισμό. Ανεμβολίαστος φοιτητής με αρνητικό τεστ μπορεί να παρακολουθήσει το μάθημα σε αμφιθέατρο με πληρότητα 100%.
Ο ίδιος φοιτητής μπορεί να πάει «στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος (φοιτητικά εστιατόρια, κυλικεία κ.λπ.) που βρίσκονται εντός των χώρων των Α.Ε.Ι.», να πάρει καφέ, νερό, φαγητό, αλλά δεν μπορεί να καθίσει, γιατί «λειτουργούν σύμφωνα με τα έκτακτα μέτρα και τους ειδικότερους όρους λειτουργίας που ισχύουν στον τομέα της εστίασης».
Μα, με τους ίδιους συμφοιτητές καθόταν πλάι-πλάι στο αμφιθέατρο. Παραλόγου θέατρο.
Γι’ αυτό σας λέω. Πρέπει να πιστεύουμε στην τύχη. Στο άγνωστο, που καραδοκεί έξω από την πόρτα μας κι απειλεί να ανατρέψει τους ατράνταχτους λογικούς υπολογισμούς μας. Διαφορετικά, θα πρέπει να αναλάβουμε ευθύνες και σ’ αυτό δεν είμαστε πολύ δυνατοί.
