Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Έπειτα από αμφιταλαντεύσεις ημερών η πολιτεία αποφάσισε χθες να θέσει ως ελάχιστη προϋπόθεση εισόδου των ηλικιών 12 έως 17 ετών σε κλειστούς χώρους εστίασης, όχι την ύπαρξη ενεργού πιστοποιητικού νόσησης ή εμβολιασμού, αλλά τη διενέργεια rapid test.
Έτσι, μέσα σε συνθήκες διχασμού κληθήκαμε για μία ακόμη φορά να επιλέξουμε μεταξύ της μίας ή της άλλης πλευράς. Και δυστυχώς χάσαμε από τα μάτια μας το προφανές: Τα διαγνωστικά τεστ (self test, rapid ή μοριακά) και τα εμβόλια δημιουργήθηκαν από τους επιστήμονες για την παρακολούθηση της επιδημιολογικής κατάστασης και την προστασία της υγείας του πληθυσμού. Δεν φτιάχτηκαν για να αποτελέσουν ευκαιριακούς μηχανισμούς προώθησης της εμβολιαστικής εκστρατείας!
Στην προσπάθειά της να διευρύνει την εμβολιαστική κάλυψη του πληθυσμού, η ελληνική πολιτεία (και όχι μόνο αυτή) επέλεξε να εκμεταλλευθεί χειριστικά το οικονομικό κόστος (ή την ταλαιπωρία) των συνεχών τεστ υποθέτοντας ότι αυτό θα λειτουργήσει ως αντικίνητρο για τους ανεμβολίαστους.
Τούτο δεν αποτελεί αυθαίρετο συμπέρασμα αλλά διακηρυγμένη πολιτική που έχει εκφραστεί επανειλημμένως διά κυβερνητικών χειλέων. Μόλις χθες, μάλιστα, υψηλόβαθμος κυβερνητικός αξιωματούχος παραδέχθηκε σε συζήτηση off the record ότι η κυβέρνηση «ξύνει τον πάτο του βαρελιού» γιατί κατά την άποψή του «δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πείσεις (να εμβολιαστούν) αυτοί που δεν έχουν πειστεί έως σήμερα».
Με απλά λόγια, λοιπόν, το δόγμα του «μαστίγιου και του καρότου» επεκτείνεται και στους διαγνωστικούς ελέγχους. Αυτό που ενδιαφέρει, δηλαδή, δεν είναι η καταλληλότητα ή η αξιοπιστία του ενός ή του άλλου τεστ βάσει επιστημονικών κριτηρίων, αλλά το κατά πόσο μπορεί να αποτελέσει πρόσφορο εργαλείο για την άσκηση πίεσης. Και φυσικά κανείς δεν εξετάζει την πιθανότητα να προκληθούν αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα που θα υπονομεύσουν την αξιοπιστία των συγκεκριμένων επιστημονικών επιτευγμάτων στα μάτια του πληθυσμού.
Ο ευγενής στόχος του καθολικού εμβολιασμού δεν εξυπηρετείται με εργαλειακές λογικές, χειριστικότητα, και παρωχημένες καταναγκαστικές πρακτικές. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε θα συνεχίσουμε να ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού.
