Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Πολλή συζήτηση γίνεται για το αν οι Ταλιμπάν άλλαξαν ή θα μπορούσαν να αλλάξουν και να μετασχηματιστούν σε μία «πεφωτισμένη ισλαμική απολυταρχία», με στοιχειώδη δικαιώματα για τις γυναίκες. Η Τουρκία, διά στόματος Ταγίπ Ερντογάν, θεώρησε ενθαρρυντικές τις πρώτες δηλώσεις των Ταλιμπάν, ενώ ακόμη και ο επικεφαλής του βρετανικού στρατού στρατηγός Νικ Κάρτερ δήλωνε πριν από λίγες ημέρες ότι η διεθνής κοινότητα πρέπει να τους δώσει πίστωση χρόνου να σχηματίσουν νέα κυβέρνηση και ίσως να έχουν γίνει πιο λογικοί.
Τα πρώτα δείγματα γραφής των Ταλιμπάν, βέβαια, δεν έχουν να κάνουν με καμιά «μετριοπάθεια», που ίσως κάποιες χώρες αναζητούν ως άλλοθι είτε για να επεκτείνουν την περιφερειακή τους πολιτική και οικονομική επιρροή -βλέπε Τουρκία, Κίνα, Ρωσία- είτε για να επωφεληθούν κάποια στιγμή από το πλούσιο υπέδαφος της χώρας (βλέπε «Ν» 20/8).
Εκτός από τις αναφορές για βίαιη καταστολή των πρώτων διαδηλώσεων που έχουν ξεσπάσει κατά του νέου καθεστώτος, η δολοφονία συγγενούς Γερμανού δημοσιογράφου επιβεβαιώνει το πώς σκοπεύουν να κυβερνήσουν οι Ταλιμπάν. Η Deutsche Welle σε προχθεσινό της άρθρο ανέφερε πως μαχητές των Ταλιμπάν αναζητούν έναν από τους δημοσιογράφους της, επιβεβαιώνοντας την πληροφορία πως συγγενής του δημοσιογράφου δολοφονήθηκε από τους Ταλιμπάν και ένα άλλο πρόσωπο τραυματίστηκε σοβαρά. Άλλα συγγενικά πρόσωπα κατάφεραν να ξεφύγουν την τελευταία στιγμή.
Οι ενδείξεις λαϊκής δυσαρέσκειας με διαδηλώσεις κατά των Ταλιμπάν είναι ενθαρρυντικές και είναι ίσως η μόνη ελπίδα πως κάτι θα μπορούσε να αλλάξει στην ταλαίπωρη αυτή χώρα.
Η εμπειρία της «αραβικής άνοιξης» και το «καπέλωμά» της από εξίσου αντιδραστικές δυνάμεις με αυτές που ανατράπηκαν μας υπενθυμίζουν ωστόσο ότι όποιος δεν είναι με τους Ταλιμπάν δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν είναι ο ίδιος εν δυνάμει… νέος Ταλιμπάν.
Η Τουρκία του Ερντογάν, που φαίνεται να φλερτάρει με ενδεχόμενη αναγνώριση του νέου καθεστώτος της Καμπούλ, δεν φημίζεται για δημοκρατικές ευαισθησίες. Ο ίδιος ο Ερντογάν ολισθαίνει όλο και περισσότερο προς την απολυταρχία και μία φονταμενταλιστική εκδοχή του Ισλάμ, η οποία μπορεί να μην έχει σχέση με τις ακρότητες των Ταλιμπάν, σίγουρα όμως δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τις ιδέες της φιλελεύθερης δημοκρατίας ή τα κηρύγματα περί κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η βία, άλλωστε, κατά των γυναικών ή διαφωνούντων δημοσιογράφων δεν είναι ίδιον μόνο των Ταλιμπάν, αλλά και πολλών από τις πεφωτισμένες μοναρχίες του Κόλπου, ακόμη και «μετριοπαθέστερων» ισλαμικών καθεστώτων.
