Από την έντυπη έκδοση
Της Δανάης Αλεξάκη
[email protected]
Στη θύμηση αμέσως ήρθε η τραγωδία στο Μάτι το 2018, αλλά και οι μέρες του 2007 που ακόμα «καίνε» τους ανθρώπους στην Ηλεία. Το ευτύχημα τα τελευταία 24ωρα είναι ότι δεν έχουμε θρηνήσει ανθρώπινες ζωές.
Ο θρήνος όμως υπάρχει για την τεράστια οικολογική καταστροφή, ακόμα και για τα «ντουβάρια», που όμως δεν είναι εύκολο να ξαναφτιαχτούν... τουλάχιστον έτσι όπως ήταν. Για ακόμα ένα καλοκαίρι χάσαμε το μέτρημα στα πύρινα μέτωπα σε όλη την Ελλάδα.
Δεν ξέρω πότε ο πήχης έπεσε τόσο χαμηλά και στο όνομα αυθαιρεσιών παντός τύπου -από παράνομες αδειοδοτήσεις για κτίσματα έως «κλέψιμο» ρεύματος- καταφέραμε και καταστρέψαμε το μεγαλύτερο μέρος των εθνικών μας «πνευμόνων».
Δεν ξέρω πότε ο πήχης, στο όνομα «ρουσφετιών», έπεσε τόσο χαμηλά που οι φωτιές έχουν συμπεριληφθεί στην ημερήσια διάταξη της καλοκαιρινής ατζέντας των εκάστοτε κυβερνήσεων. Δεν ξέρω πότε ο πήχης έπεσε τόσο χαμηλά που επιτρέπουμε να εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό. Τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Και η μικροπολιτική περισσεύει σε τέτοιες συγκυρίες. Καμία κυβέρνηση δεν στάθηκε ικανή να κερδίσει τη ετήσια μάχη με τις φλόγες. Σε ό,τι αφορά την ευθύνη, η απάντηση είναι η ίδια όπως κάθε φορά. Η ευθύνη ξεκινά από το ατομικό και καταλήγει στο συλλογικό επίπεδο. Μονάχα στο «όνομα όλων» θα καταφέρει να μπει το τέλος των φονικών πυρκαγιών.
