Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τα πρώτα στοιχεία θέλουν τον υδράργυρο να προσεγγίζει ρεκόρ του παρελθόντος, παρά τα μελτέμια, που θα παλεύουν για τα γκέμια.
Θα θυμίζει, λένε ειδικοί, αυτό το κύμα καύσωνα, με την πιθανώς δεκαήμερη διάρκεια, μέρες του 1987, που έπληξε κυρίως την Αθήνα δυνατά.
Η χώρα στις 25 Ιουλίου κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με τους νεκρούς να έχουν φτάσει ήδη τους 300, οι νεκροθάλαμοι των νοσοκομείων είχαν γεμίσει, ακόμη και στα ψυγεία των βαγονιών του ΟΣΕ αναζητήθηκε λύση, αν άκουγες το όνομα σου στα τηλεοπτικά δελτία για να επικοινωνήσεις με την αστυνομία, ήξερες ότι κάποιος δικός σου, συνήθως μεγάλης ηλικίας ή με προβλήματα υγείας, έπεσε θύμα της θερμοκρασίας -που ακόμη και το βράδυ δεν έπεφτε κάτω από τους 30 βαθμούς- σε συνδυασμό με το νέφος και τα υποτυπώδη μέτρα προστασίας, ανεμιστήρες, βρεγμένες πετσέτες ή στην μπανιέρα με νερό, όπου υπήρχε, καθώς οι διακοπές υδροδότησης, όπως και ηλεκτροδότησης, ήταν συχνές.
Κλιματιστικά δεν υπήρχαν ούτε στους θαλάμους των νοσοκομείων, ενώ ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό του πληθυσμού αγνοούσε τα βασικά. Ενδεικτικό το χτύπημα σε πρωτοσέλιδο «κινδύνεψαν 5 κορίτσια στην Πάτρα Τα άφησαν χωρίς νερό για να μεταλάβουν!». Από τις 19 έως και τις 27 Ιουλίου τα πράγματα ήταν τραγικά. Επί εννέα μερόνυχτα πύρωναν τα διαμερίσματα.
Εννέα μερόνυχτα θέριζε η λάβρα. 1.300 ανθρώπους, από τους οποίους οι 1.115 στην Αττική, αν και δύο μετεωρολόγοι της εποχής αμφισβητούν τη στατιστική κι ανεβάζουν κατά πολύ τον απολογισμό των νεκρών. Είκοσι χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 2007, μπορεί η θερμή εισβολή να έφθασε τις πέντε έξι ημέρες, αλλά στη μνήμη έμειναν οι φονικές πυρκαγιές, ενώ το 2017 -στο πρώτο ζόρικο κύμα 29 Ιουνίου με 3 Ιουλίου- δεν χάθηκαν άνθρωποι από τα καιρικά. Πάμε στα εμπειρικά, που έριξαν βέλη προειδοποιητικά. Σύμφωνοι, δεν είναι επιστημονικά, αλλά φαίνεται ότι για άλλη μία φορά ένας μεγάλος χιονιάς -του Φεβρουαρίου- σετάρει με έναν ζωηρό καύσωνα. Δεν είχε γίνει και το 1987, το 2007 και το 2017;
ΥΓ.: Στο χθεσινό σχόλιο, εκ παραδρομής αναφέρεται ότι η Άννα έκλαψε για έξι δέκατα του δευτερολέπτου, αντί του ορθού έξι εκατοστά του δευτερολέπτου.
