Από την έντυπη έκδοση
Της Νικόλ Λειβαδάρη
[email protected]
Τι κοινό έχουν ο Λευτέρης Λαζάρου και ο αυτοκινητοβιομήχανος στο Μισούρι των ΗΠΑ; Και τι μπορεί να ενώνει τον ιδιοκτήτη του μπαρ στη Σέριφο με τον ΗR manager ενός εργοστασίου έξω από τη Βουδαπέστη;
Βιώνουν όλοι τη νέα κρίση της πανδημίας: Δεν μπορούν να βρουν προσωπικό για να τρέξουν τις επιχειρήσεις τους και να προλάβουν το τρένο της ανάκαμψης.
Στην Ελλάδα οι «σεζονίστας» είναι φέτος είδος εν ανεπαρκεία, ο Λευτέρης Λαζάρου δηλώνει στους Financial Times πως για πρώτη φορά έπειτα από 35 χρόνια δεν πήρε «ούτε ένα βιογραφικό» στα χέρια του για να προσλάβει προσωπικό, και ο πρόεδρος των επιχειρήσεων εστίασης Γιώργος Καββαθάς λέει ότι για πρώτη φορά ο κλάδος αντιμετωπίζει τέτοια έλλειψη εργατικού δυναμικού.
Στην Αμερική τα πράγματα ίσως είναι λίγο χειρότερα: Είκοσι πέντε πολιτείες διέκοψαν πρόωρα τη χορήγηση των πανδημικών επιδομάτων, αναζητώντας εκεί την πηγή του ελλείμματος προσωπικού. Και στη Βρετανία οι επιχειρηματίες του κλάδου της φιλοξενίας ζητούν έκτακτο πρόγραμμα χορήγησης «βίζας ανάκαμψης» για να μπουν στη χώρα μετανάστες ως ανειδίκευτοι εργαζόμενοι.
Η πρώτη -εύκολη- απάντηση για το «τις πταίει» μπορεί να είναι η «τεμπελιά» των επιδομάτων. Οι αριθμοί και η πραγματικότητα όμως δεν την τεκμηριώνουν - αντιθέτως δείχνουν στρεβλώσεις στην ισορροπία προσφοράς και ζήτησης.
Στις ΗΠΑ, στις 25 πολιτείες που έκοψαν ήδη τα επιδόματα αναστολών συμβάσεων έχει καλυφθεί μόνον το 80% των προ πανδημίας θέσεων εργασίας, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην υπόλοιπη χώρα είναι 70%. Η διαφορά μοιάζει αμελητέα. Στη Βρετανία οι μέσες αποδοχές έχουν αυξηθεί μόνον 1,9% και παραμένουν ακόμη χαμηλότερες από εκείνες που έπαιρναν οι εργαζόμενοι στις ίδιες θέσεις πριν από έναν χρόνο. Και στην Ουγγαρία, οι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι στους κλάδους της τεχνολογίας φεύγουν για τη Γερμανία, γιατί εκεί παίρνουν διπλάσιους μισθούς απ’ ό,τι στη χώρα τους.
Παραπλεύρως, οι Financial Times επισημαίνουν και τις κακές πρακτικές πολλών εργοδοτών. Οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τα μέτρα στήριξης παρακάμπτοντας όμως το βασικό πνεύμα τους - τον στόχο να επιδοτηθούν οι επιχειρήσεις για να διατηρήσουν ανοιχτές τις θέσεις εργασίας. Αντί αυτού επέλεξαν να πάνε σε μαζικές περικοπές προσωπικού. Και τώρα αναζητούν όπου δει υπαλλήλους για την ανάκαμψη, με μισθούς ύφεσης.
Εξ ου και οι FT γράφουν ότι η «μάχη» για την εξεύρεση προσωπικού στη μετά πανδημία εποχή είναι «υπενθύμιση»: «Μας υπενθυμίζει», όπως λένε, «ότι η εργασία δεν είναι εμπόρευμα που μπορούν να το παίρνουν και να το αφήνουν ανά πάσα στιγμή. Είναι μια σχέση με ανθρώπους που μπορεί να διατηρηθεί ή να σπαταληθεί»…
