Η Τουρκία είναι μία χώρα πολιτικής παροδοξολογίας, μία μουσουλμανική χώρα με άκαμπτο κοσμικό καθεστώς, ανάμεσα στις δυνάμεις που την έλκουν πιο κοντά στο Ισλάμ και στους κανόνες που θέσπισε ο Κεμάλ Ατατούρκ.

Η θρησκεία εξορίστηκε από την καρδιά του νέου τουρκικού κράτους πριν από 84 χρόνια. Ομως το ποσοστό των Τούρκων που προσδιορίζονται από την θρησκεία τους αυξήθηκε στο 46% φέτος, χωρίς αυτή η ενίσχυση της μουσουλμανικής ταυτότητας να συμβαδίζει με την απαίτηση να γίνει το κράτος θεοκρατικό.

Ενώ οι κεμαλικοί που υπερασπίζουν τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, θα περίμενε κανείς ότι είναι οι «προοδευτικοί», οι ισλαμιστές (ισλαμοδημοκράτες, όπως αυτοπαρουσιάζονται) είναι οι υπέρμαχοι των μεταρρυθμίσεων, διότι θεωρούν ότι μόνο έτσι θα μπορέσουν και οι ίδιοι να διασφαλίσουν κάποια δικαιώματα, τα οποία στο παρελθόν είχαν στερηθεί. Αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιεί ο Ερντογάν προς την Ευρώπη, συγκερασμό του μετριοπαθούς Ισλάμ με τις δημοκρατικές αρχές. Δεν είναι παράδοξο ο δρόμος για την Ευρώπη να περνάει μέσα από τους ισλαμιστές;

Δεν είναι παράδοξο να ζητούν από το στρατό να αυτοπεριορίσει τις εξουσίες του, όταν η πρωτοκαθεδρία του προβλέπεται και από το Τουρκικό Σύνταγμα;

Δεν είναι παράδοξο αυτός ο εξουσίας αγώνας άγονος να μεταφέρεται στις κάλπες; Να αναμετρηθούν ποιοι; Ο Ερντογάν με τον Μπαϊκάλ; Η πραγματική σύγκρουση αναμένεται μετά τις εκλογές, εφόσον είναι πολύ πιθανόν το κόμμα του Ερντογάν να κατέχει πάλι αρκετό αριθμό εδρών στο κοινοβούλιο, ώστε να μπορεί να μεταρρυθμίσει το Σύνταγμα.

K.T.