«Η πολιτική είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Τώρα καταλαβαίνω ότι έχει πολλά κοινά με το πρώτο», συνήθιζε να λέει ο Ρόναλντ Ρίγκαν. Δεν το ξέρω, αλλά, όπως ασκείται, προξενεί πλήξη στους πολίτες, την τρίτη πλευρά του σκαληνού τριγώνου, στο οποίο εγγράφεται ο πολιτικός βίος (πολιτική-πολιτικοί-πολίτες). Το περίεργο είναι ότι αυτό το αναισθητοποιημένο κλίμα υπάρχει σ' έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Οι ψηφοφόροι αναγκάζονται να μην διαλέγουν πολιτικές, αφού οι πεποιθήσεις επιστρατεύονται απλώς για να εξυπηρετήσουν τις περιστάσεις.

Με τα παραπάνω δεν συστρατεύομαι με τους αυτόκλητους προφήτες που βιάστηκαν να διακηρύξουν το τέλος της ιστορίας, το τέλος των ιδεολογιών, το τέλος της πολιτικής. Διατηρώ τη βεβαιότητα ότι κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια...

Τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικοί έχουν αρχίσει να συζητούν πώς να κάνουν την πολιτική ενδιαφέρουσα για τους πολίτες. Ισως το πραγματικό ζήτημα είναι να βρεθούν πρώτα μερικοί ενδιαφέροντες πολιτικοί, μερικοί πολιτικοί που έχουν κάτι να πουν, που δεν θα μικρύνουν την πολιτική.

Υπ' αυτήν την έννοια, συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος, με τον Τόνι Μπλερ ή τον Νικολά Σαρκοζί, δεν μπορεί να μήν τους αναγνωρίσει ότι είναι ακραιφνή «πολιτικά ζώα», γι' αυτό κι όταν γίνονται δυσάρεστοι είναι προτιμητέοι από ανιαρούς, επίπεδους, επαγγελματίες του είδους.

«Plutot la barberie que l' ennui» ή σε ελεύθερη μετάφραση προτιμότερη η ενόχληση, από την πλήξη. Υπό τον προϋπόθεση ότι η ενόχληση είναι «τέκνο της ανάγκης» και όχι υποταγμένη σε μία συγκρουσιακή λογική, που ενίοτε αποδεικνύεται αντιπαραγωγική.

K.T.