Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου δήλωσε ότι η αμερικανική προεδρία θα έχει «περισσότερα να πει» το Σάββατο 24 Απριλίου. Ημέρα Μνήμης της Αρμενικής Γενοκτονίας.
Στην πιθανή αναγνώριση της σφαγής των Αρμενίων από τους Οθωμανούς στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως γενοκτονία αναφέρθηκε και η εφημερίδα «The Wall Street Journal», επικαλούμενη αξιωματούχους της κυβέρνησης Μπάιντεν.
Πριν από έναν χρόνο ο τότε υποψήφιος για την προεδρία είχε τιμήσει τη μνήμη του 1,5 εκατ. θυμάτων και είχε υποσχεθεί ότι εάν εκλεγόταν θα αποκαθιστούσε την ιστορική μνήμη. Ευκόλως εννοούμενο ότι η σφραγίδα των ΗΠΑ στην αναγνώριση θα επιδεινώσει τις ήδη τεταμένες σχέσεις με την Τουρκία, την οποία η Ουάσιγκτον πέταξε μόλις την Τετάρτη εκτός του προγράμματος κατασκευής και προμήθειας των μαχητικών F-35, αν και κάποια βασικά εξαρτήματα των μαχητικών αναγκαστικά θα πάνε στην τουρκική εργολαβία. Πόσα ραπίσματα να αντέξει σε μία εβδομάδα ο Ερντογάν, που η ελπίδα του κρεμάστηκε σε ένα τηλέφωνο που έμεινε επί τρίμηνο νεκρό. Κι ένα και δύο και τρία μηνύματα από τον Λευκό Οίκο στον «τίγρη της Ανατολίας», αλλά ας μη βιάζονται κάποιοι να πανηγυρίσουν, γιατί έχει δρόμο η ιστορία.
Πάντα έχει, παρά τις προσπάθειες του τουρκικού κράτους να σβήσει τη θηριωδία από την Ιστορία. Η πρώτη γενοκτονία στον 20ό αιώνα, αν και η εξόντωση των Αρμενίων είχε ξεκινήσει πολύ πριν από το 1915, έχει αναγνωριστεί από το Ευρωκοινοβούλιο, το Συμβούλιο της Ευρώπης και σειρά κρατών. Και τη Γερμανία, που παρείχε τότε στην οθωμανική αυτοκρατορία επικοινωνιακή κάλυψη και τεχνογνωσία στην εξολόθρευση.
Συνέβη στους Αρμένιους, απορροφήθηκε η προπαγάνδα, δεν ξεσηκώθηκαν αντιδράσεις. Γνώριζε ο Χίτλερ και στην επιβεβλημένη λήθη πόνταρε για τα δικά του απάνθρωπα σχέδια. «Ποιος μιλά σήμερα για την εξαφάνιση των Αρμενίων;», είχε αναφέρει σε ομιλία του στο σαλέ του στο Ομπερσάλτσμπεργκ στις 22 Αυγούστου του 1939, δέκα μέρες πριν εισβάλει στην Πολωνία.
Έχει γυρίσματα η Ιστορία. Διακρίνουμε τα νήματά της, μιλάμε σήμερα, τις βαρβαρότητες δεν προσπερνάμε. Συνηθισμένοι άνθρωποι μιλάμε, το δηλητήριο της συνήθειας πολεμάμε. Μη μου πείτε, πώς συνηθίζεται μία γενοκτονία, γιατί άλλα δείχνει η ματωμένη πορεία.
