Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Ισχυρό πλήγμα στις προσπάθειες των εργαζομένων να αναβιώσουν το εργατικό κίνημα, που βρίσκεται σε «λήθαργο», τις τελευταίες δεκαετίες, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, συνιστά η αποτυχία των εργαζομένων σε αποθήκη της Amazon.com στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ να συστήσουν μέσω ψηφοφορίας εργατικό συνδικάτο.
Η προσπάθεια, που είχε ξεκινήσει με «τυμπανοκρουσίες» και έφερε και τη στήριξη της πολιτικής ηγεσίας των ΗΠΑ, είχε χαιρετιστεί ως μία κίνηση ενδυνάμωσης του εργατικού δυναμικού στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να αποκτήσει «ανάστημα» και «λόγο» απέναντι στις αποφάσεις των εργοδοτών. Θα μπορούσε να λειτουργήσει ως προηγούμενο και για άλλες αντίστοιχες προσπάθειες που υποβόσκουν, αλλά δεν έχουν αποκτήσει ακόμη «σάρκα και οστά». Το θέμα όμως είναι ότι δεν βρήκε την αναμενόμενη απήχηση από τους ίδιους τους εργαζομένους, καθότι μόλις το 55% επί του συνόλου προσήλθε στις κάλπες, αφού ενδεχομένως η αντίδραση υποδαυλίστηκε και από την ίδια τη διοίκηση της εταιρείας.
Η Amazon αντέτεινε ότι η αμοιβή για τους εργαζομένους της αρχίζει από τα 15 δολάρια την ώρα -υπερδιπλάσια από τον κατώτατο ομοσπονδιακό μισθό των 7,25 δολαρίων την ώρα- συν της υγειονομικής κάλυψης. Η μέση, δε, αμοιβή για τους εργαζομένους της σε αποθήκες ανήλθε πέρυσι στα 17,77 δολάρια την ώρα, σύμφωνα με το αμερικανικό υπουργείο Εργασίας.
Η εκπροσώπηση των εργαζομένων σε συνδικάτα βαίνει μειούμενη τα τελευταία έτη, καθώς κυμαίνεται μόλις στο 6,3% έναντι 24,2% του 1973, σύμφωνα με στοιχεία του Georgia State University. Συνολικά, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οι ενώσεις εκπροσώπησαν μόλις το 10,8% του συνόλου των εργαζομένων πέρυσι, συγκριτικά με το 24% του 1973.
Δεν είναι όμως η μοναδική αποτυχία η προσπάθεια στην Amazon. Είχε προηγηθεί το κίνημα εργαζομένων σε Walmart, McDonald’s και κάποιες άλλες μεγάλες αλυσίδες. Αποτέλεσμα των πιέσεων ήταν να γίνουν κάποιες αλλαγές ως προς τον κατώτατο μισθό, αλλά μέχρις εκεί. Η σπουδαιότητα του ακτιβισμού είναι κάτι που θα πρέπει να το καταλάβουν πρωτίστως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ξεφεύγοντας από τη στενή λογική που γεννά ο φόβος της απώλειας εργασίας ή της μη εύρεσης εργασίας.
