Ανθεί το εμπόριο ανησυχίας. Η διεθνής κοινότητα ανησυχεί για την κατάσταση στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, για τις ταραχώδεις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, θυμήθηκε και τους δύστυχους στο Νταρφούρ.
Η διεθνής κοινότητα, που αποδείχθηκε ανίκανη να τερματίσει την αιματοχυσία στο Νταρφούρ, οφείλει να υποχρεώσει το Σουδάν να αποδεχθεί την ανάπτυξη διεθνούς δύναμης στην περιοχή, δήλωσε η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, Κοντολίζα Ράις, από το Παρίσι, όπου αρχίζουν σήμερα οι εργασίες της διεθνούς Διάσκεψης για το Νταρφούρ.
Από το 2003 περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και 2,5 εκατομμύρια έχουν εκτοπισθεί βίαια.
Οι ΗΠΑ ασκούν πιέσεις στα Δεκαπέντε μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να υιοθετήσουν ψήφισμα που θα καταδικάζει το Χαρτούμ, γεγονός που προσπαθεί να αποτρέψει το Πεκίνο. (Η ασιατική υπερδύναμη έχει επικριθεί ότι αγοράζει πετρέλαιο και πουλά όπλα στο Σουδάν).
Η κινητοποίηση τα τελευταία χρόνια για την αθέατη τραγωδία στο Σουδάν, δεν αρκεί, χρειάζεται πολιτική βούληση. Στις 30 Απριλίου 2006, πενήντα χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στην Ουάσινγκτον εναντίον αυτής της «γενοκτονίας». Τον Νοέμβριο του 2006, οι ηθοποιοί Τζόρτζ Κλούνι και Ντον Τσιντλ πήγαν στο Κάιρο για να συναντήσουν τον επικεφαλής της αιγυπτιακής διπλωματίας. «Βρίσκομαι εδώ για να μην ξεχαστεί το Νταρφούρ», δήλωσε ο Κλούνι, που είχε απευθύνει δύο μήνες νωρίτερα μια παθιασμένη έκκληση προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, μαζί με τον Νομπελίστα ειρήνης Ελί Βιζέλ.
Η εμπλοκή διασημοτήτων βοηθά πολύ, αλλά δεν αρκεί. Η ανθρωπιστική κρίση στο Νταρφούρ παραμένει μία «ορφανή κρίση», γιατί στο Σουδάν δεν διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα.
Ωστόσο, υπάρχουν λόγοι ελπίδας http://www.naftemporiki.gr/news/static/07/06/25/1349820.htm , όπως και λόγοι ανησυχίας. Γιατί η καλύτερη και η χειρότερη εποχή (έτσι άρχιζε ο Κάρολος Ντίκενς το βιβλίο του «Ιστορία δύο πόλεων») συνυπάρχουν. Πόσο όμως να περιμένουν εκείνοι που έχουν χάσει μέλη της οικογενείας τους, ανθρώπους σαν τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, που κάθεται στο γραφείο του, και ακόμη κι αν δεχτούμε καλόπιστα ότι καταλαβαίνει το μέγεθος του τρόμου που αντιμετωπίζουν, ανησυχεί, αλλά με δεμένα τα χέρια;
Η χρησιμότητα των θώκων δεν είναι για να μπορούν οι κάτοχοί τους να ανησυχούν, αλλά για να λύνουν το θέμα που προκαλεί τις ανησυχίες. Σύμφωνοι, η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά οι πολιτικοί δεν αρκεί να μας περιγράφουν τα προβλήματα και να καταγράφουν τις ανησυχίες που προκαλούν. Αυτό το κάνουμε και μόνοι μας ή μήπως όχι;
K.T.
