Από την έντυπη έκδοση
Tου Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Έπειτα από 190 χρόνια από τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους, σε κάθε φυσική καταστροφή διαπιστώνουμε, άλλοι με οργή και αγανάκτηση, άλλοι απλώς με θλίψη και ορισμένοι με αδιαφορία, ότι Κράτος δεν υπάρχει.
Συγκεκριμένα, δεν υφίσταται Κράτος με την έννοια της αρωγής και της στήριξης στον δοκιμαζόμενο από μια θεομηνία. Όμως, με τη στενή έννοια του όρου, όχι μόνο υπάρχει Κράτος, αλλά υπάρχουν και πολλά… κρατίδια.
Στην πρόσφατη περίπτωση της «Μήδειας», χιόνισε στη μισή Ελλάδα και για κακή τύχη του «Κράτους» και στην Αττική.
Αμέσως, με την πρώτη νιφάδα, άρχισε να παίζεται το παραδοσιακό μας παιχνίδι, η «κολοκυθιά», σχετικά με το ποιος έχει την ευθύνη του αποχιονισμού, του καθαρισμού των δρόμων, του κλαδέματος των δέντρων, που έπεσαν και έκοψαν καλώδια της ΔΕΗ και άφησαν χωρίς ρεύμα για ένα τριήμερο χιλιάδες νοικοκυριά, όχι σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό, που έχει δυσκολίες προσέγγισης, αλλά στην Αττική, στην πρωτεύουσα. Γιατί όλα αυτά που συνέβησαν στην Αττική, συμβαίνουν συχνότερα σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, αλλά είτε λόγω της απόστασης από την πρωτεύουσα είτε διότι οι τοπικές κοινωνίες είναι προετοιμασμένες για τα φαινόμενα αυτά, περνούν σχεδόν απαρατήρητα.
Το Κεντρικό Κράτος, μέσω των «αρμόδιων» υπουργείων, λέει ότι την ευθύνη την έχουν οι Περιφέρειες, οι Περιφέρειες λένε ότι φταίνε οι Δήμοι και τα υπουργεία, και οι Δήμοι λένε ότι ευθύνονται όλοι οι άλλοι.
Στην «κολοκυθιά» μπαίνει ο ΔΕΔΔΗΕ, που δηλώνει ότι δεν είναι δική του ευθύνη το κλάδεμα των δέντρων, που φύτρωσαν κοντά στα καλώδια μεταφοράς του ρεύματος. Το μόνο που δεν ειπώθηκε ως δικαιολογία είναι ότι για την πτώση των δένδρων φταίει ο... νόμος της βαρύτητας.
Ποιος έχει δίκιο; Κανείς τους! Όλοι φταίνε.
Τον κάτοικο που είναι τρεις μέρες χωρίς ρεύμα, ελάχιστα τον ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες αυτές, θεωρώντας (κακώς βέβαια) ότι στον 21ο αιώνα όλα αυτά έχουν λυθεί και θα έχει την αρωγή που απαιτούν οι περιστάσεις.
Ίσως αν το Κράτος, το κανονικό, εδώ και δεκαετίες συγκροτούσε έναν κεντρικό μηχανισμό παρέμβασης, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά και να περιορίζονταν οι επιπτώσεις των φυσικών καταστροφών, οι οποίες είναι μέσα στη ζωή και έπρεπε να έχουμε μάθει να ζούμε με αυτές.
Βέβαια, το Κράτος και τα «κρατίδια» των Περιφερειών και των Δήμων δεν έχουν λύσει ακόμα πιο απλά πράγματα, όπως το ποιος ευθύνεται για μια λακκούβα σε έναν δρόμο.
Διότι, όποιος φορέας έχει την ευθύνη, θα δεχτεί και τη μήνιν των πληγέντων, κάτι που απεύχονται οι επικεφαλής των «κρατιδίων».
