Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Όλοι έχουμε βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να περιμένουμε σε μια ατελείωτη ουρά για να εξυπηρετηθούμε στις ανάγκες της καθημερινότητάς μας. Άλλοτε εκνευριστήκαμε και θυμώσαμε και άλλοτε περιμέναμε καρτερικά, συνηθισμένοι σε αυτή την κατάσταση. Υπάρχει όμως και μια άλλη ουρά, αθέατη, γιατί την έχει γνωρίσει μόνο όποιος έχει βρεθεί στην ανάγκη, και άνιση, γιατί δεν ισχύει για όλους. Ο λόγος για τη δημόσια υγεία και τα δημόσια νοσοκομεία.
Η χώρα μας πράγματι συγκαταλέγεται στις χώρες που αντέδρασαν αποτελεσματικά στην υγειονομική κρίση της πανδημίας του κορονοϊού, λαμβάνοντας μέτρα με μεγάλη ταχύτητα. Λειτούργησε προληπτικά, με τα περιοριστικά μέτρα και τα επανειλημμένα lockdowns που κρίθηκαν αναγκαία για να αναχαιτιστεί η εξάπλωση της πανδημίας. Και έδειξαν να λειτουργούν σε συνδυασμό με την έναρξη των εμβολιασμών. Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο ο Covid-19. Πίσω από όλη αυτή την κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού για την αντιμετώπιση της πανδημίας υπήρχαν και υπάρχουν και οι κατεπείγουσες περιπτώσεις ασθενών που χρήζουν έγκαιρης νοσηλείας. Η κατηγορία αυτή υφίσταται μια ακόμη μεγαλύτερη καθυστέρηση και ταλαιπωρία, ιδίως στα δημόσια νοσοκομεία. Πόσο μπορεί να περιμένει ένας άνθρωπος που η ζωή του εξαρτάται από τη γρήγορη ιατρική επέμβαση; Εδώ υπάρχει η ουρά αυτή που δεν φαίνεται, γιατί βρίσκεται στις λίστες των εκάστοτε γραφείων κίνησης, που ρυθμίζουν την εισαγωγή των ασθενών. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι αριθμοί που μπορούν να περιμένουν, γιατί οι ασθένειές τους εξελίσσονται ραγδαία, μετρώντας αντίστροφα στους χρόνους αναμονής.
Το θέμα είναι εάν ασθενείς, γιατροί και υγειονομικό προσωπικό έχουν δίκιο, αφού δίδουν τη δική τους μάχη με τον χρόνο και πασχίζουν για το καλύτερο, τι είναι αυτό που φταίει; Ο ΠΟΥ είχε προειδοποιήσει πέρυσι το καλοκαίρι ότι η οικονομική κρίση στην Ευρώπη δεν θα πρέπει να ωθήσει τις κυβερνήσεις να κάνουν μειώσεις δαπανών στη δημόσια υγεία. Δεν το έκαναν τώρα, αλλά το είχαν κάνει πριν από 10 χρόνια, με τα μνημόνια στον ευρωπαϊκό Νότο, ζημιώνοντας την υγεία και την ασφάλεια των ασθενών. Με αποτέλεσμα την ανεπαρκή περίθαλψη, την πλημμελή κοινωνική προστασία και τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στους πολίτες που μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος της ιδιωτικής υγείας και σε αυτούς που επαφίενται στην κρατική περίθαλψη, καταλήγοντας ενίοτε στην απευκταία ουρά.
Μια ευνομούμενη πολιτεία δεν πρέπει να έχει ουρά στους ασθενείς, ανισότητα και αδιαφάνεια, αλλά να παρέχει υψηλό επίπεδο υπηρεσιών υγείας. Και κυρίως να προτάσσει την πρόληψη ως ανώτερο αγαθό από την περίθαλψη. Βεβαίως, αυτό απαιτεί και ατομική ευθύνη μαζί με τη συνδρομή του κράτους και φυσικά όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Απαιτούμε λοιπόν οι πολιτικοί να βρουν τη λύση.
