Σε μια χώρα θέσει αλλεργική στο πράσινο -μόνο ένα αθλητικό σωματείο καίτοι πράσινο ευδοκιμεί- δημιουργήθηκε το blog http://anadasosi.blogspot.com/2007/06/blog-post.html , ώστε να εξεταστεί, εάν είναι εφικτό να συγκροτηθεί μια πρωτοβουλία διαδικτυακής αφύπνισης και εθελοντικής αναδάσωσης.

Το θέμα δεν αφορά αποκλειστικά την αναδάσωση, η οποία είναι συμβολική. Η φύση έχει τρόπους να επουλώσει τις πληγές της, αρκεί να την προστατέψουμε, και να εμποδίσουμε τις μεθοδεύσεις αποχαρακτηρισμού.

Στα μέσα της δεκαετίας του '90 στο Αγιον Ορος, η Ιερή Κοινότητα δεν έδωσε «την ευλογία της» σ' όσους ήθελαν να την αναδασώσουν. Το καμένο δάσος αναγεννήθηκε από τις στάχτες του.

Τα πεύκα επανέρχονται με ενεργοποίηση της φύτρωσης των σπόρων τους. Οι κουκουναριές με τα σπέρματα «σκάνε» όταν καούν.

Χωρίς αναδάσωση γίνεται αναγέννηση και αποκατάσταση του δάσους. Την πρώτη χρονιά μετά τη φωτιά γίνεται ενεργοποίηση της φύτρωσης των σπερμάτων (σπόρων) ψυχανθών, όπως το άγριο τριφύλλι, που έχουν στις ρίζες τους αποικίες μικροοργανισμών, με τους οποίους δεσμεύουν από την ατμόσφαιρα άζωτο. Γιατί άζωτο; Γιατί το άζωτο είναι απαραίτητο συστατικό για τη ζωή, για κάθε μορφή ζωής και με τους καπνούς της φωτιάς χάνεται περίπου το 90% που υπάρχει στα υπέργεια μέρη των φυτών.

Τι γίνεται όμως; Το τριφύλλι είναι και τροφή για γιδοπρόβατα, και όπου επιτρέπεται η βόσκηση, η επαναφορά του αζώτου πάει περίπατο...

Τότε γιατί μετά από κάθε πυρκαγιά βομβαρδιζόμαστε από δηλώσεις αρμοδίων και αναρμοδίων για την ανάγκη αναδασώσεων; Γιατί είναι πιο ασφαλές να μην γκρεμίζεις τους μύθους.

Κ.Τ.