Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Κοκκαλιάρη
[email protected]
Παράλληλοι μονόλογοι διεξάγονται για μια ακόμα φορά στη Βουλή, αυτή τη φορά με αφορμή το νομοσχέδιο για την Παιδεία. Οι προωθούμενες αλλαγές -κυρίως αυτές που αφορούν τον τρόπο φύλαξης των πανεπιστημίων- έχουν ανεβάσει στα ύψη το πολιτικό θερμόμετρο, με τα κόμματα να κοιτούν κυρίως προς το δικό τους ακροατήριο.
Από τη μία πλευρά η κυβέρνηση προτάσσει μια εικόνα μεταρρυθμίσεων και μιλά για υλοποίηση βασικών προεκλογικών της δεσμεύσεων. Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβάζει τους τόνους, ποντάροντας στην επανασύνδεση με ένα πιο αριστερό κοινό και στην περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεών του με τη νεολαία.
Το πρόβλημα είναι πως δεν γίνεται ουσιαστική συζήτηση για την επόμενη ημέρα και τις πραγματικές ανάγκες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Για παράδειγμα χρειάζεται να υπάρξει ένας ευρύτερος σχεδιασμός για τη σύνδεση των πτυχίων με την αγορά εργασίας. Τα δεδομένα στην οικονομία αλλάζουν άρδην και εκ των πραγμάτων υπάρχουν σχολές που σε λίγα χρόνια θα είναι ουσιαστικά ξεπερασμένες.
Η απόκτηση ενός πτυχίου δεν μπορεί να αποτελεί αυτοσκοπό για την ελληνική οικογένεια και ούτε έχει νόημα η ύπαρξη πανεπιστημιακών τμημάτων με στόχο τη στήριξη των τοπικών κοινωνιών. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι ο εκσυγχρονισμός πολλών τμημάτων, ώστε να γίνουν επιτέλους ελκυστικά για τους φοιτητές και να οδηγήσουν σε πτυχία με υψηλή αξία στην αγορά εργασίας.
Με ανάλογες μεταρρυθμίσεις θα είχε λυθεί εδώ και χρόνια το πρόβλημα των «αιώνιων φοιτητών» και δεν θα χρειαζόταν καν ρύθμιση για την επιβολή ενός πλαφόν στα έτη σπουδών. Σίγουρα πρόκειται για μια δύσκολη συζήτηση και η χρονική συγκυρία δεν προσφέρεται για τολμηρές αποφάσεις, καθώς αυτό που προέχει είναι η μάχη ενάντια στον κορονοϊό και στις επιπτώσεις του.
Ωστόσο όσο η συζήτηση αναλώνεται στα αυτονόητα, όπως για παράδειγμα η ύπαρξη βάσης εισαγωγής στα πανεπιστήμια, τόσο θα καθυστερούν τολμηρές αλλαγές. Η στείρα άρνηση δεν οδηγεί πουθενά και αυτό που χρειάζεται είναι ένας γόνιμος διάλογος για να εκπονηθεί μια μακροπρόθεσμη στρατηγική. Σε θέματα Παιδείας είναι η ώρα να δούμε επιτέλους το δάσος και όχι το δέντρο.
