Τάκης Τζαμαργιάς - Μετακίνηση 7: «...έχω την ευκαιρία να δω τον Πειραιά με άλλα μάτια»

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (ΔΘΠ), σε πείσμα της πρωτόγνωρης εποχής που ζει η χώρα και κυρίως λόγω του πλήγματος που έχει δεχθεί ο κλάδος του πολιτισμού από την πανδημία, καλεί τους καλλιτέχνες, μέσα από τη νέα δράση με τίτλο «Μετακίνηση 7», να βγουν στην πόλη και να δραστηριοποιηθούν, να συνεχίσουν να ψάχνουν, να δημιουργούν, να ονειρεύονται και να κάνουν τις επιθυμίες τους πραγματικότητα.

Λίγες ημέρες πριν από τον ερχομό του 2021, οι δημιουργοί που συνεργάζονται με το ΔΘΠ, περπατούν στην Αθήνα, «συνομιλούν» μαζί της και μοιράζονται τις σκέψεις του μυαλού και τις ανησυχίες τους. Η προετοιμασία, η δουλειά, η έμπνευση είναι μόνο μερικά από τα θέματα που συζητούν οι άνθρωποι του θεάτρου, καθώς ο χώρος παραμένει κλειστός.

Ο εικαστικός και video designer Παντελής Μάκκας ακολουθεί και παρακολουθεί τους δημιουργούς των φετινών παραστάσεων του ΔΘΠ. Πώς προετοιμάζονται, πώς δουλεύουν, πώς εμπνέονται οι καλλιτέχνες, ενώ τα θέατρα παραμένουν κλειστά;

Μετά τον Σίμο Κακάλα («Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι») και τους Λευτέρη Γιοβανίδη - Μανώλη Μαυροματάκη («Λουκής Λάρας»), έρχεται στη «Μετακίνηση 7» ο Τάκης Τζαμαργιάς με το «Το μινόρε της αυγής».

Ο γεννημένος στον Πειραιά σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς μάς είπε για τη νέα δράση:

«Ό,τι και να πει κανένας για τους ρεμπέτες είναι λίγο, επειδή πάνω απ’ όλα μιλάει το έργο τους. “Μιλούν τα τραγούδια που μας παρηγόρησαν όταν έπρεπε, που μας συνεπήραν κάποια θλιβερά δειλινά, που τα αγαπήσαμε γιατί μας συγκίνησαν”, λέει ο Τσαρούχης για τον Τσιτσάνη. Ακριβώς γι’ αυτό ανεβαίνει στη σκηνή το “Μινόρε”, για να μας μιλήσει με τον τρόπο που μόνο το θέατρο μπορεί.

Με τη μεταφορά στη σκηνή του ΔΘΠ του πρώτου κύκλου της τηλεοπτικής σειράς “Μινόρε της Αυγής”, επιδιώκεται η ανάκληση και η προβολή μιας εποχής που έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Πρόκειται για την εμφάνιση και εδραίωση του ρεμπέτικου και των κυνηγημένων εκφραστών του, στον Πειραιά, την ταραγμένη δεκαετία του ’30. Η παράσταση δεν αποσκοπεί σε μία μουσειακή αναπαράσταση, ούτε σε νοσταλγικές ωραιοποιήσεις, αλλά στη σκοτεινά των ανθρώπων του περιθωρίου, που αναζητούν τη δική τους φωνή μέσα από τους ήχους του μπουζουκιού και τη χασισοκατάνυξή τους. Η προσπάθεια επιβίωσής τους, η προσφυγιά, η φυλακή και τα άγρια ερωτικά τους πάθη αποτελούν πρόσφορο υλικό και πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία του πειραιώτικου ρεμπέτικου.

ΔΗΜΟΤΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΆ / PIRAEUSTHEATRE

Και ξαφνικά προκύπτει η “Μετακίνηση 7” και έχω την ευκαιρία να δω τον Πειραιά με άλλα μάτια. Αγαπώ την πόλη μου κι ας θυμώνω κάποιες φορές μαζί της. Η περιπλάνηση της “Μετακίνησης 7” και των εμπνευστών της, της Ζωής Χατζηαντωνίου και του Παντελή Μάκκα, σε τόπους οικείους και συνάμα θαμπούς όπως η Φίλωνος της Τρούμπας, τα Λιπάσματα και το Τσιμεντάδικο της Δραπετσώνας, το φουγάρο και το πάρκο Κερατσινίου με τα σφαγεία που δούλεψε ως εκδορέας ο Βαμβακάρης, με ταξίδεψαν ισχυρά στο παρελθόν μου σε παλιούς καιρούς, σε πρόσωπα οικεία και συμβάντα ανοίκεια, βιώματα που με σημάδεψαν και με καθόρισαν.

Τα είδα όλα μπροστά μου. Είδα την πόλη αλλά και το Μινόρε της αυγής με φίλτρα τρυφερότητας και πόνου. Το “Μινόρε” δεν είναι μια ακόμη παράσταση στο ΔΘΠ αλλά το νήμα που μας συνδέει με την ιστορία της πόλης. Τώρα πια έχω άλλα σήματα για την ανάδυση και εδραίωση του Πειραιώτικου ρεμπέτικου. Στο βίντεο των 9 λεπτών τρέχει το βίωμα μιας γενιάς που μεγάλωσε στις παρυφές της πόλης του Πειραιά.

Σήμερα, η τεχνολογία δεν γνωρίζει εμπόδια και αποστάσεις – η επικοινωνία, όμως, ίσως δεν είναι τόσο βαθιά, όσο τότε, όταν οι άνθρωποι αναγκάζονταν να καταφύγουν στην τέχνη τους για να συναντηθούν. Μήπως ο ιός, που μας στερεί σήμερα κάθε γέφυρα επικοινωνίας, μας αναγκάζει να ξανασκεφτούμε τη σχέση μας με τους άλλους;

Οι άνθρωποι της εποχής του Μεσοπολέμου, δεν ήξεραν ότι ζουν στον “Μεσοπόλεμο”. Δεν ήξεραν τι τους περιμένει. Ούτε εμείς σήμερα, ξέρουμε την επόμενη σκηνή της ιστορίας μας. Όμως, δεν σταματάμε να ελπίζουμε. Ας μην σταματήσουμε λοιπόν να ελπίζουμε. “Και δεν θα αργήσει…”».