Από την έντυπη έκδοση
Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο κ. Αθανάσιος Παπανδρόπουλος
Μόνο για συντήρηση του παραγωγικού της ιστού η Ελλάδα χρειάζεται περί τα 30 με 35 δισ. ευρώ τον χρόνο για τα προσεχή επτά έτη. Συνολικά δηλαδή έχουμε ανάγκη από 220 δισ. ευρώ και πλέον.
Την ίδια περίοδο όμως, οι συνθήκες απαιτούν να τονώσει και την αμυντική της θωράκιση, που σημαίνει σοβαρές επενδύσεις και στην αμυντική βιομηχανία. Όλα αυτά δεν μπορούν να προέλθουν ούτε από ίδιους πόρους ούτε από ίδιες δυνάμεις μόνον. Είναι ανάγκη να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις και εισαγωγή τεχνογνωσίας.
Το όλο πρόβλημα, υπάρχουν σοβαροί και υπεύθυνοι συμπατριώτες μας που το γνωρίζουν και μπορούν να το χειρισθούν. Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι της παρακμής και της ιδιοτέλειας, για τους οποίους όλα τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα.
Αυτούς τους ανθρώπους η εμπειρία μάς λέει ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία για την εξουσία. Τι κάνουν, λοιπόν; Σαμποτάρουν τα πάντα, με την ελπίδα ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια από την ακύρωση επενδύσεων και τη συνακόλουθη άνοδο της ανεργίας θα δουλέψει υπέρ τους.
Αυτή η λογική ίσχυε όταν η συντεχνιακή ασυναρτησία / συνωμοσιολογία είχε πέραση και κάποιοι κατάπιναν αμάσητα τα παραμύθια αυτών που υπόσχονταν απλώς για να έχουν κάτι να λένε.
Στον παγκοσμιοποιημένο ψηφιακό κόσμο του 21ου αιώνα, που από τεχνολογικής πλευράς κυλάει ακάθεκτος, η Ελλάδα πάσχει από ανταγωνιστικά μειονεκτήματα, τα οποία, είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι, πέρα από τις οικονομικές ζημιές, τροφοδοτούν και την τουρκική επιθετικότητα. Η οποία και θα εντείνεται όσο η χώρα δεν θα προσελκύει ξένα επενδυτικά κεφάλαια.
Συνεπώς, η υπονόμευση των επενδύσεων στην Ελλάδα κατά βάθος συνιστά και σημαντική αντεθνική δράση, με τις ανάλογες συνέπειες σε περιπτώσεις ανάγκης. Πέρα, λοιπόν, από τη συζήτηση που γίνεται για τη βοήθεια αυτών που σήμερα πλήττονται περισσότερο από την πανδημία, είναι καιρός να ξεκινήσει ευρύς δημόσιος διάλογος και για τις επενδύσεις.
Στη σημερινή φάση της νεοελληνικής ιστορίας, το 2021 θα πρέπει να είναι έτος επανάστασης για τις επενδύσεις στην Ελλάδα. Από αυτές εξαρτάται το αύριο της χώρας και των κατοίκων της. Μόνον με επενδύσεις η χώρα μπορεί να ελπίζει σε εξωστρέφεια και σε βελτίωση της ανταγωνιστικής της θέσης.
Από τη μια πλευρά, το ελληνικό επιχειρείν πρέπει να στηριχθεί και να αναβαθμιστεί, από την άλλη όμως πρέπει να μπει νέο αίμα στην ελληνική αγορά, όχι τόσο για την αξιοποίησή της, όσο για να δώσει στην Ελλάδα και την πραγματική παραγωγή της την απαραίτητη εξωστρέφεια που επιβάλλουν οι καιροί.
Και από αυτήν την οπτική γωνία, το ανθρώπινο κεφάλαιο που έφυγε από τη χώρα τα χρόνια της κρίσης μπορεί να δώσει πολύτιμη χείρα βοήθειας.
Στο εσωτερικό πάντως, οι Έλληνες επιχειρηματίες και όσοι από αυτούς ανταποκρίθηκαν ηρωικά στην κρίση, πρέπει να ξεφύγουν πια από άσχημες παγίδες, που είναι φορολογικές, θεσμικές και διοικητικές.
Παρά τα θετικά βήματα που έχουν καταγραφεί, οι Έλληνες επιχειρηματίες εξακολουθούν να παλεύουν με τα «απόνερα» της κρίσης.
Υψηλή φορολογία, διαφθορά, γραφειοκρατία, πολυνομία, ασταθές φορολογικό πλαίσιο και έλλειμμα διαφάνειας παραμένουν τα μεγάλα «αγκάθια».
Η συνεχής προσπάθεια επίλυσης καθημερινών προβλημάτων αποστερεί από τις επιχειρήσεις τη δυνατότητα επικέντρωσης σε παραγωγικές λειτουργίες, γι' αυτό και επιμένουν να ζητούν σταθερό και προβλέψιμο πλαίσιο, κανόνες υγιούς ανταγωνισμού και εύρυθμη λειτουργία των αγορών.
Το αν θα αντιμετωπιστούν οι χρόνιες αυτές παθογένειες θα κρίνει εν πολλοίς και το αν θα κερδηθεί το στοίχημα της ισχυρής ανάπτυξης και ευημερίας. Μέσα στο πλαίσιο βέβαια μιας ριζικής τεχνολογικής ανατροπής, η οποία από μόνη της θα έλυνε αρκετά από τα προβλήματα που προαναφέρονται. Ο ψηφιακός μετασχηματισμός, για παράδειγμα, αποτελεί ζωντανό δείγμα, που οφείλεται στην... πανδημία!
Είναι επείγον συνεπώς, μετά την πανδημία, να γίνουν σοβαρές και τολμηρές προσπάθειες αποφυγής μιας οδυνηρής παραγωγικής καθίζησης, σε μια χώρα στην οποία ακόμα και σήμερα το ΑΕΠ της είναι στενά εξαρτημένο από την κατανάλωση και άρα το δανεικό χρήμα.
