Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Εκτιμώ τα δράματα, όσο και τον σουρεαλισμό, που αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο.
Τούτο το δυστοπικό 2020, που το πρωί μετράμε οικονομικούς δείκτες, το απόγευμα κρούσματα και το βράδυ ναυτικά μίλια, δεν εκτιμώ μόνο τον σουρεαλισμό. Τον αναζητώ. Με χίλια.
Πόσο να αντέξεις με τις αντένες ψηλά, ενώ τρέχουν και στα καθημερινά πολλά; Όσο κρατάει η έκτακτη κατάσταση δεν αναστέλλονται τα υπόλοιπα. Υποχρεώσεις, άγχη, ταλαιπωρίες, γραφειοκρατία, δουλειά στην κόψη. Αποτυπώνονται στην όψη. Δειλό το χαμόγελο, τσιγγούνικο στη δόση.
Συγγνώμη, αλλά σ’ αυτό το ρευστό σκηνικό, πιο λογικοί φαντάζουν οι διάλογοι του Μπουνιουέλ με τον Νταλί για το σενάριο του «Ανδαλουσιανού σκύλου» από τις υποθέσεις για την πανδημία, την οικονομία και την εθνική τρικυμία.
«Τι βλέπει ο άντρας; - Ένα βάτραχο που πετάει - Δεν είναι καλό - Εν τοιαύτη περιπτώσει, βλέπω δύο σκοινιά - Εντάξει, αλλά τι ακολουθεί τα σκοινιά; - Ο άντρας τα τραβά και πέφτει, γιατί σέρνει κάτι πολύ βαρύ - Ω, ναι σωστά - Ένα κανόνι - Δεν είναι καλό, πρέπει να είναι μία πολυτελής πολυθρόνα - Όχι, ένα μεγαλοπρεπές πιάνο - Και πάνω στο πιάνο ένας γάιδαρος... όχι, δύο σε σήψη - Φανταστικό!».
Σκοινιά και κανόνια, καρέκλες και ξεκούρδιστα πιάνα. Η ταινία η δική μας έχει κι άλλα πλάνα. Κανναβουριές στις ζαρντινιέρες της Πανεπιστημίου.
Ναι, ο «Κόμβος Ακτιβιστών για μια Φιλελεύθερη Κοινωνία» ανάρτησε βίντεο και φωτογραφία από τα δεντρύλλια που φύτεψε και τους υπαλλήλους της υπηρεσίας πρασίνου για το πότισμα ευχαρίστησε. «Θέλοντας να υπερασπιστεί την ιδέα ενός μεγάλου περιπάτου που θα επεκταθεί σε όλο το ιστορικό κέντρο, τοποθέτησε σπόρους κάνναβης στις ζαρντινιέρες καθ’ όλο το μήκος της Πανεπιστημίου ώστε να συμβάλει στον άμεσο καλλωπισμό τους... υπερασπιστήκαμε και το δικαίωμα στην ελεύθερη καλλιέργεια της κάνναβης... Ευελπιστούμε ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες ανάλογες δράσεις ανά την Ελλάδα». «Τι βλέπει ο άντρας;» Θα σουρεαλίσουμε μέχρι τον σουρεαλισμό να εκτοπίσουμε.
