Η εκρηκτική κατάσταση στη Μόρια της Λέσβου εξακολουθεί να μονοπωλεί το ενδιαφέρον σχολιαστών και αναλυτών. Στο μικροσκόπιο της ΤΑΖ οι «καταστροφικές» αμυντικές δαπάνες Ελλάδας και Τουρκίας.
Το σχόλιο της Frankfurter Allgemeine:
«[...] Από τον Ιούλιο του 2019 που ο Μητσοτάκης ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες, η κατάσταση στη Μόρια δεν έχει βελτιωθεί στο ελάχιστο. Αντιθέτως. Ο πρώην μάνατζερ της McKinsey που αρεσκόταν να επιρρίπτει στον προκάτοχό του Τσίπρα και τους συνεργάτες του, τεχνοκρατική ανικανότητα, δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να έχει τη διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης υπό έλεγχο. Μπορεί το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο να ήταν ήδη θέμα στη σκιώδη του κυβέρνηση, ωστόσο μετά την εκλογική νίκη η νέα κυβέρνηση έμοιαζε συχνά αποπροσανατολισμένη. Με νομικά αμφιλεγόμενες, αλλά χωρίς αμφιβολία αποτελεσματικές μεθόδους, σφραγίστηκαν στις αρχές του χρόνου τα χερσαία σύνορα με την Τουρκία όταν ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν πίστεψε ότι είχε βρει εκεί ένα ακόμη αδύναμο σημείο της ΕΕ. Για την κατάσταση στα νησιά όμως ο Μητσοτάκης έχει μέχρι στιγμής μόνο μπαλώματα αντί λύσεων».
Η Tagesspiegel:
«Την Τετάρτη η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν θα εκφωνήσει ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την πρώτη της ομιλία για την κατάσταση της Ένωσης. Τι θα παρουσιάσει; Μια παθιασμένη έκκληση ενότητας; Θα ήταν ό,τι πιο σημαντικό. Διότι αυτές τις μέρες και δεδομένης της ανικανότητας να δώσουν μια πατρίδα σε 13.000 πρόσφυγες σε μια πολιτική ένωση 500 εκατομμυρίων, οι Ευρωπαίοι βιώνουν με ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο τις έριδές τους. Και μακάρι να μάθουν από αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση ότι εν ονόματι μιας υποτιθέμενης ομοφωνίας στην αδράνεια, δεν επιτρέπεται να προδίδεις τις αξίες της ισότητας, του κράτους δικαίου και των ευκαιριών, οι οποίες κάνουν την Ευρώπη τόσο μοναδική. Διότι αυτό θα συνιστούσε απλώς παραδοχή αδυναμίας».
Ηθική υποχρέωση η υποδοχή περισσότερων προσφύγων
Στη γερμανική στάση εστιάζει η Frankfurter Rundschau:
«Μέχρι σήμερα η Γερμανία και η ΕΕ έχουν την αυταπάτη ότι η τραγωδία της μαζικής φυγής από τον πόλεμο και τη φτώχεια μπορεί να κρατηθεί μακριά από το οπτικό πεδίο της Ευρώπης με προστατευτικές μπάρες και δυνάμεις της Frontex. (σσ. οι άνθρωποι) θα συνεχίσουν να έρχονται όσο η κατάσταση στον κόσμο παραμένει ίδια. Γι΄ αυτό και συνιστά ηθική υποχρέωση -ανάλογη της οικονομικής μας ισχύος- να υποδεχθούμε συντεταγμένα περισσότερους ανθρώπους απ΄ ότι μέχρι σήμερα. Θα ήταν προς το συμφέρον όλων όσων διατείνονται ότι προκρίνουν τη σταθερότητα από το χάος και τους εθνικούς εγωισμούς. Τίποτε δεν θα έπρεπε να εμποδίσει τους υπεύθυνους στη Γερμανία να πουν τουλάχιστον τώρα μια φορά με θάρρος: θα τους πάρουμε όλους».
Η Süddeutsche Zeitung:
«150 ανήλικα και μερικές οικογένειες. Δεδομένης της απελπιστικής κατάστασης 12.000 αστέγων στη Λέσβο πρόκειται περί κακού αστείου. Η περαιτέρω κλιμάκωση της κατάστασης δεν θα εξαρτηθεί όμως μόνο από τη γερμανική προθυμία για την παροχή βοήθειας. Διότι η ελληνική κυβέρνηση προέκρινε προφανώς την τιμωρία προς παραδειγματισμό. Για τους εμπρησμούς στη Μόρια θα πληρώσουν τώρα οι πρόσφυγες συλλογικά ενώ κανείς δεν επιτρέπεται να εγκαταλείψει το νησί. Μια τιμωρητική τακτική που θα μπορούσε να καταλήξει στη δημιουργία κλειστών κέντρων δεν επιτρέπεται όμως να υποστηριχθεί από τη Γερμανία».
Την κατηγορηματική στάση του αυστριακού καγκελάριου Κουρτς να υποδεχθεί έστω και έναν πρόσφυγα σχολιάζει η Der Standard της Βιέννης:
«Γεγονός είναι ότι ο Κουρτς και οι έμπιστοί του δεν θέλουν να υποδεχθούν κανέναν, ούτε εκατό ούτε πέντε και ούτε παιδιά. Ο Κουρτς το αιτιολογεί με μια πολιτική σε επίπεδο συμβόλων την οποία δεν θέλει. […] Ωστόσο οι άνθρωποι αυτοί για τους οποίους μιλάμε δεν είναι σύμβολα, αλλά παραμένουν άνθρωποι που είναι σε απελπιστική κατάσταση. Και την οποία δεν θα έπρεπε να ανεχόμαστε στην ΕΕ για την οποία είμαστε τόσο περήφανοι».
«Εθνικισμός, το ψωμί του φτωχού»
Στα ελληνοτουρκικά με αφορμή τις αγορές νέου αμυντικού εξοπλισμού αναφέρεται η Tageszeitung:
«Το ότι οι ΗΠΑ είχαν καταφέρει να αποτρέψουν στο παρελθόν έναν πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας οφείλεται και στο γεγονός ότι αμφότερες χώρες αγόραζαν ως επί το πλείστον τον πολεμικό τους εξοπλισμό από τις ΗΠΑ. Επί δεκαετίες υπήρχε μάλιστα και ένα κλειδί βάσει του οποίου αμερικανικές κυβερνήσεις τροφοδοτούσαν τις δυο χώρες με στρατιωτικό εξοπλισμό καθοδηγώντας έτσι και τη χρήση των όπλων.
Και οι δυο χώρες απαλλάχθηκαν σε μεγάλο βαθμό από αυτή την ''κηδεμονία'' -φυσικά και λόγω αλλαγής της γεωπολιτικής κατάστασης- και μπορούν τώρα να προωθούν ασύστολα τα συμφέροντά τους. Η Τουρκία έχει αυξήσει προ πολλού μαζικά τον εξοπλισμό της ενώ με τη δική της αμυντική βιομηχανία έχει γίνει πιο ''ανεξάρτητη'' από τις παραλαβές του εξωτερικού. Η Ελλάδα που λόγω της οικονομικής κρίσης έμεινε πίσω, θέλει τώρα να αναπληρώσει το χαμένο έδαφος. Καθότι ο Μακρόν φάνηκε τόσο ''αλληλέγγυος'' στη σύγκρουση με την Τουρκία, η Αθήνα αγοράζει σε ένδειξη ευγνωμοσύνης μαχητικά αεροσκάφη και πολεμικά πλοία από τη Γαλλία. Η όλη κατάσταση δεν είναι απλώς άκρως επικίνδυνη. Ακόμη και χωρίς καταστροφικό πόλεμο για τους πολίτες και των δυο χωρών διότι τα χρήματα λείπουν από αλλού. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία η οικονομία είναι ισοπεδωμένη. Κατά το σύνθημα ''ο εθνικισμός είναι το ψωμί των φτωχών'' ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν και ο συντηρητικός έλληνα πρωθυπουργός πυροδοτούν όλο και περισσότερο την ένταση. Η ΕΕ απλώς παρακολουθεί και επιτρέπει στον Μακρόν να συν-πυροδοτεί αντί να κλείσει με αποφασιστικότητα το κενό που άφησε η αποχώρηση των ΗΠΑ. Φτάνεις στο σημείο σχεδόν να εύχεσαι να επιστρέψουν οι Αμερικανοί».
Κώστας Συμεωνίδης
