Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ωραίο -στην ώρα του δηλαδή- είναι το κείμενο συμπερασμάτων της Med7. Δεν υπάρχει αμφιβολία στη Διακήρυξη της Αζαξιό για την υποστήριξη προς την Ελλάδα και την Κύπρο και υπέρ των κυρώσεων στην Τουρκία, αν δεν σταματήσει τις μονομερείς προκλητικές ενέργειες, ενώ στα σκαριά είναι και η ελληνογαλλική συμμαχία. Κατά την επίσημη ορολογία, «Εγκαθίδρυση Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης στην Άμυνα και Ασφάλεια». Αν δεν απατώμαι, συμφωνία που «πατάει» σε ιστορία, στην Κοινή Διακήρυξη του 2008 με τον Σαρκοζί.
Το παζλ συμπληρώνουν οι μεσολαβητικές προσπάθειες σε πολλά τραπέζια, με «έγγραφη συμφωνία» ή «γραπτή κατανόηση», «καλές υπηρεσίες», σφήνες, μάχη γιγάντων και νέες ισορροπίες.
Οιαδήποτε κίνηση στήριξης είναι ευπρόσδεκτη, αλλά με τον πραγματισμό ψηλά. Μας παραστέκουν από τα γεννητούρια του ελληνικού κράτους. Στα μέτρα των συμφερόντων τους. Το παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο έχει ακόμη επεισόδια πολλά. Μια ματιά στην ιστορία δεν μας χαλά.
Με τα λόγια του Δροσάκη από τα «Ματωμένα Χώματα». «Τι θες, τι γυρεύεις, Μανώλη, απόταν η Αντάντ βόλεψε τις δουλειές της στην Ανατολή κι αποφάσισε να σταματήσει το διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, από τότε η δική μας μικρασιατική υπόθεση μοιάζει με πεθαμένο παιδί στην κοιλιά της Ελλάδας... κάθονται στα γραφεία τους στις Λόντρες, στα Παρίσια κι όπου αλλού, έχουν μπροστά τους χάρτες, κι όταν τους συμφέρει θυμούνται την αυτοδιάθεση των λαών, τις ελευθερίες και την ανεξαρτησία τους, κι όταν δε τους συμφέρει πατούν μια κόκκινη μολυβιά… Το δυστύχημα είναι πως, τώρα δα, το κόκκινο μολύβι τους βρίσκεται πάνω από τις κεφαλές μας! Ό,τι είχανε να πάρουν από την Ελλάδα το πήρανε και τζάμπα μάλιστα. Είμαστε το στυμμένο λεμόνι ο Κεμάλ έχει τώρα το ζουμί…».
Το ζουμί είναι να μην ξεχνούμε ότι στις διεθνείς συναλλαγές τα συμφέροντα κι όχι τα εθνικά δίκαια μετρούνε.
