Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Κοκκαλιάρη
[email protected]
Το... τέλος των ισορροπιών καλείται να κηρύξει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, προχωρώντας σε μια ριζική αναμόρφωση της κομματικής πυραμίδας χωρίς να λάβει υπ’ όψιν τάσεις και ποσοστώσεις. Ο κύκλος της εσωστρέφειας στην Κουμουνδούρου είναι ώρα να κλείσει, καθώς η χώρα αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις και απαιτείται μια υπεύθυνη και παρεμβατική αντιπολίτευση.
Ωστόσο αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο στελέχη πρώτης αλλά και δεύτερης «γραμμής» συνεχίζουν να δίνουν εσωτερικές μάχες, που αφορούν ένα μικρό κομματικό ακροατήριο και δεν αγγίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Ούτε είναι δυνατόν στελέχη να θεωρούν πως πρέπει να παραμείνουν γαντζωμένα σε κομματικές καρέκλες με μοναδικό κριτήριο την... προϋπηρεσία τους.
Το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να κατακτήσει την εξουσία, έχοντας δίπλα στην «μπαρουτοκαπνισμένη» παλαιά φρουρά και μια σειρά νέων στελεχών. Μάλιστα αρκετά από αυτά τα στελέχη είχαν περισσότερο τεχνοκρατικό και λιγότερο κομματικό προφίλ.
Ωστόσο το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια στασιμότητα στην ανάδειξη νέων προσώπων και μια ατέρμονη συζήτηση για την έκταση του ανοίγματος σε ένα κεντροαριστερό ακροατήριο. Πρόκειται όμως για θέματα που έχει λύσει η ίδια η ζωή.
Το άνοιγμα σε ένα ευρύτερο ακροατήριο αποτελεί μονόδρομο, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να παραμείνει κόμμα εξουσίας. Και για να γίνει αυτό το άνοιγμα πρέπει να μπει εδώ και τώρα τέλος στην εσωστρέφεια και στο... παιχνίδι της καρέκλας.
Είναι η ώρα ο Αλέξης Τσίπρας να πάρει γενναίες αποφάσεις και να προχωρήσει σε μια δραστική ανανέωση προσώπων. Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής την Κυριακή αποτελεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία για το κλείσιμο όλων των εσωτερικών εκκρεμοτήτων.
Η ανάδειξη νέου γραμματέα του κόμματος και η ανακοίνωση των τομεαρχών αποτελούν το πρώτο βήμα. Ωστόσο θα πρέπει να υπάρξει και συνέχεια με αναζήτηση προσώπων έξω από τον κλειστό κύκλο της Κουμουνδούρου.
Όσο για τα στελέχη που επιδίδονται σε έναν μάταιο εσωτερικό αγώνα για κυριαρχία, ας έχουν στο μυαλό τους ότι το μέλλον τους είναι κοινό. Και ας θυμηθούν πως... ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα.
